A soprano vasca callou unha das mellores actuacións que lle presenciase e puxo en pé á platea con madurez interpretativa envexable
30 jun 2025 . Actualizado á 19:59 h.Pechando a súa décimo sexta tempada, a Orquestra Gaos recibiu a Miren Urbieta-Vega (que debutou en Galicia con eles nunha Segundo de Mendelssohn hai tres anos) para unha gala lírica centrada nos compositores Verdi e Puccini, ofrecida sen solución de continuidade, que constatou o gran momento da soprano.
Lírica plena, posúe impecable liña de canto e notable gusto como fraseadora. Así se viu nunha Ave María, de Otello, con fermosos sons flotados. Ao timbre solar, engade agora un atractivo metal. Negocia con pericia as axilidades (cauta na interpretación de I lombardi, con todas as notas no seu sitio) e non traizoa o seu vocalidad: defende desde ese instrumento sumamente lírico páxinas como Pace, pace, dA forza do destino, mantendo homoxeneidade na emisión.
O mellor, uns puccinis de manual. Da íntima Mimí a un descollante Sola, perduta, abbandonata, de Manon Lescaut, onde Urbieta-Vega usou ese matiz metálico da voz con fins expresivos, xogando ben os rexistros de peito e cabeza e mantendo a pureza tímbrica, nun achegamento sen efectismos baratos. Unha xoia que deixou ganas de escoitarlle completo un rol para o que parece perfecta. Agradeceuse escoitar a morte de Liú en Turandot cunha voz con carne no centro e bos reguladores. Nun tremendo circuíto de force, regalou Un bel dei, de Madama Butterfly, con voz plena, redonda e luminosa.
Haberá quen guste de voces de maior peso en Puccini, pero é difícil escoitar estas arias tan ben cantadas. A soprano vasca callou unha das mellores actuacións que lle presenciase e puxo en pé á platea con madurez interpretativa envexable.
Fernando Briones, con batuta e xesto vivos, priorizou concertar a buscar matices en páxinas orquestrais de enxunlla (o Capriccio sinfonico pucciniano, por exemplo) ante unha orquestra honesta e esforzada, que puido respirar mellor coa cantante e con algún desequilibrio de empaste notorio na corda.
Urbieta-Vega emocionou nunha noite vocal de excelencia, quizais das mellores citas líricas do ano na cidade. Dá gusto escoitar cantar así.