Román Romeral: «Bótanse moito de menos foros como O Patacón ou Casa Enrique»

O estudo do artista plástico Román Romeral (Xixón, 1972) —situado no local 9 das galerías de Federico Tapia 47— é un dos 35 templos da arte e a creación que o vindeiro sábado abrirán as súas portas aos curiosos cidadáns, de 11.00 a 21.00 horas, nunha nova edición de Estudos Abertos. Unha boa oportunidade de tomarlle o pulso ao panorama artístico coruñés e, por que non, levar a casa nada menos que unha obra de arte.

—Para os curiosos é unha marabilla poder coarnos nos seus estudos.

—Existe certo temor en entrar aos estudos ou as galerías de arte. Hai como un temor a non estar invitado a entrar, cando é todo o contrario. Por iso esta iniciativa é xenial, achega á xente aos nosos estudos, onde normalmente non se atreven a entrar. E así poden ver o que facemos, como o facemos e por que o facemos.

—Non lle dá pudor mostrar ao espido o seu proceso creativo?

—Un pouco de pudor si que dá. Sobre todo porque, polo menos eu, estou moi acostumado, desde sempre, a traballar só. É un traballo moi íntimo, moi delicado. Así que existe certo reparo ao principio. Pero a experiencia doutros anos hame mostrado que ao final é todo o contrario, créase moi bo ambiente, remata habendo moita confianza coa xente, que che pregunta, interésase polo teu traballo.

—Atende ao visitante, pero non lle revelará os seus segredos creativos.

—Pero é que non hai secreto algún que se poida revelar. Está todo inventado. Non me imaxino a ningún artista ocultando a súa obra ao público porque está a traballar nun novo estilo que vai revolucionar o mundo da arte ou porque está a probar novos materiais que só coñece el. Pregúntanche por técnicas, como consegues determinada textura... E eu explico todo. Ou case todo. Outra cousa é que despois saibas facelo, claro.

—Ten de invitado no seu estudo a outro artista, Vítor Mejuto.

—É unha cuestión de afinidade e proximidade. Coincidín con Vítor nas anteriores edicións de Estudos Abertos, e resulta que agora ten o seu estudo na parte de abaixo das galerías onde teño eu o meu, así que lle dixen que se subise.

—Que tal levan os artistas da cidade? Teñen relación?

—Bótanse de menos foros como O Patacón ou Casa Enrique, bares que eran centros de reunión de artistas. Iso non quita que teñamos relación entre os pintores e demais. Aínda que non é como o da música, que se falta o baixista dun grupo ofrécense catro doutras bandas a cubrir a baixa. Esta é unha profesión máis solitaria

—Hai tempo que non irrompe un colectivo cultural ou artístico como foron o grupo Atlántica ou A Galga...

—É que falta ese contacto entre os artistas plásticos e o resto das artes, escritores, poetas, dramaturgos, actores, cineastas... É máis complicado que xurdan ese tipo de grupos, porque só saen da convivencia.

—No seu estudo vemos pintura figurativa, abstracta, paisaxe... Como definimos o estilo de Román Romeral?

—É unha mestura. Un reflexo da miña cabeza, para ben ou para mal, porque o cerebro me vai saltando dun lugar a outro. Hai días que a cabeza me pide ser figurativo, porque vexo unha postura de alguén sentado nun bar que me chama a atención e necesito reflectilo. Pero outros días dáme pola abstracción, que para min é como ir ao psicólogo. Aí envorco o meu estado de ánimo. E durante unha tempada pódeme dar polos perfís da cidade...

—Ou polas colaxes.

—Case todos os venres facemos talleres de colaxe. Encántame o de darlle unha segunda vida ás cousas. Por exemplo, teño unha torre de Hércules que pintei sobre unha caixa de auriculares. Dáme moita rabia pensar que unha foto antiga, unha postal ou unha revista poida desaparecer, sen máis, acabando no lixo. Así que hai días que me dedico a recortar e recortar.

—E a limpar praias, porque das crebas sacou unha colección de faros.

—Ía pola miña conta a facer limpeza ás praias, e despois empecei a ir coa xente de We Sustainability. Atopabamos de todo e parecíame de xustiza devolverlle a eses obxectos a súa esencia mariñeira.

«Dediquei máis de 20 anos ao deseño gráfico mentres enchía cadernos de debuxos»

Antes de envorcar a súa creatividade plenamente na arte, Román Romeral dedicouse moito tempo ao deseño gráfico publicitario: «Empecei en 1998 e no 2000 pasei a traballar para R, que fixo unhas campañas enormes. E a iso dediqueime durante veintitantos anos, pero sempre fun facendo pequenos lenzos e enchendo cadernos de debuxos».

—Cando decidiu dedicar todo o seu tempo á arte?

—Foi no 2018. Empecei a tomarmo máis en serio, a facer lenzos grandes. E cando chegou o confinamento, que non había moito traballo, foi cando xa me mergullei totalmente nisto.

—Abandonou totalmente o deseño gráfico?

—Bo, o ano pasado aínda fixen algunha cousa de identidade corporativa que me pediron, pero no que vai de ano non traballei nada niso. Se me piden algo que me apetece e que está relacionado co que estou a facer, non hai problema. Por exemplo, deseñar unha etiqueta de viño, na que podo envorcar o que estou a facer agora. Pero pensar en ocuparme dunha campaña de cartelería... Non me vexo volvendo ao deseño gráfico puro e duro. Isto é moi absorbente. Agora estou a traballar con texturas que necesitan tempos de secado moi longos. Xa non é algo que faga nos intres mortos.

—É A Coruña unha boa cidade para os artistas? Os coruñeses compran cadros?

—Hainos que si, pero quédanos moito por avanzar. Houbo unha freada enorme nesta cidade, non en canto a talento, que hai artistas marabillosos, senón no terreo institucional. Cando pechou o Macuf foi un auténtico pau para a cultura. Facía un labor fundamental. Necesitamos máis escaparates como Estudos Abertos.

---

---

---