Pregúntome que terá sido dos humildes baretos toda a vida, coas súas mesas de formica recentemente fregadas, a súa barra con espello para as pernas e o seu camareiro respondón
04 abr 2023 . Actualizado ás 05:00 h.Conta o meu amigo Rubén que alá cando a apoteose floral e verdulera do gin-tonic, tivo que sacar de paseo pola Coruña a un cineasta e, ao chegar a hora dos copazos, o home de cine mirou moi serio ao camareiro:
—Quero un vaso de tubo, con dúas pedras de xeo, xenebra nacional e tónica. Nada máis.
—Pero temos pementa de Xamaica e pétalos de...
—Nin pétalos, nin hostias.
Naquela época, cando na xenebra recentemente desembarcada do voo de Londres e na tónica da India o mesmo flotaban rosas que rodajas de pepino, acadamos unha dos cumes da historia da humanidade: bebemos, literalmente, a auga dos floreros.
Ás veces non se como sobrevivimos a tanta bobada, nin tampouco estou moi seguro de que aquela época teña pasado do todo e non sigamos inmersos nunha bobería perpetua que agora cristaliza noutros mejunjes e chuminadas.
Pero agora que me cambiei de barrio e xogo a ser Colón, Cook e Magallanes nas miñas novas rúas, acórdome do cineasta gruñón cando, cansado de tanto colonial pub, gastrobar e coffee and non se que, pregúntome que terá sido dos humildes baretos toda a vida, coas súas mesas de formica recentemente fregadas, a súa barra con espello para as pernas e o seu camareiro respondón.
Dinme que non sexa así, que hai un afterwork que é moi cool e que sempre se pode ir ao Beer Empire, que ademais ten wifi e enchufes para cargar o móbil. Antes iamos aos bares a encher nós, non a que enchese o teléfono.
Se eu montase agora un bareto de barrio, ademais das mesas de formica, poríalle un deses nomes que xa só saen nas necrolóxicas —Casa Eustaquio, Bar Remigio—, e anunciaría na lousa a oferta de gin-tonic sen zarandajas: «Nin pétalos, nin hostias».