Carmen Pita: «Se do meu depende seguirei traballando, non me fago á idea de estar xubilada»

O de Carmen Pita (Fene, 1955) máis que vocación é paixón. Esta doutora estivo 45 anos no servizo de Urxencias do Chuac, do que foi xefa, e chegoulle a hora de xubilarse, cousa que non fai con gusto: «Cumprín 70 anos este 24 de xullo, e por iso retírome, que se non, aí seguía. Desde que cumprín os 65 estiven pedindo prórrogas, facendo a mesma quenda de sempre, con gardas de 24 horas como toda a vida», explica.

—Toda unha vida en Urxencias.

—E iso que sempre se dixo que ninguén se xubila en Urxencias, que todo o mundo remataba queimándose. Pero non, se che gusta, é posible. Aínda que creo que son a primeira persoa que se xubila en Urxencias aos 70 anos. Pero é que é a miña vida, a miña paixón.

—De onde lle veu a vocación?

—Téñoa desde os sete anos. O meu avó e o meu pai eran médicos, e ese é o ambiente familiar no que crecín. De feito, dos oito irmáns que somos, tres fixemos Medicina. Era imposible escaparse, porque o meu avó era médico en Fene e pasaba consulta na nosa casa. Pero o de Urxencias foi tras facer as primeiras gardas. Deime conta de que a min o que me gustaba era iso.

—Que ten Urxencias que espertase en vostede esa paixón?

—Inmediatez, tensión... E tamén variedade, porque nun servizo como o do Chuac podes facer absolutamente de todo, con pacientes de todas as especialidades. Pero, paradoxalmente, non se considerou unha especialidade ata o de agora. Algo absurdo, se levas os anos que levo eu en Urxencias, algo de especialista debes ter. Din que queima, pero non se me ocorre nada máis gratificante.

—Abúsase moito das Urxencias?

—É un servizo ao que a xente vén moi nerviosa, moi preocupada, moi angustiada. E si, moitas veces sen motivo, sen que sexa unha urxencia hospitalaria, pero para o paciente éo. E o único sitio que atopan aberto 24 horas ao día e sete días á semana é Urxencias. Xente maior que se angustia pola noite, ao verse soa, porque cren que teñen un infarto. E a todos eles hai que tratarlles cun cariño exquisito. Aténdeslles, míraslles os ollos e xa son outra persoa. Ninguén vai ao hospital por gusto.

—Hai que ter un máster en psicoloxía para traballar aí.

—O médico, sexa da especialidade que sexa, ten que ter unha parte humana antes que a médica. Pero claro, a situación é distinta. Nós estamos en primeira liña de atención, así que debemos ter máis empatía, máis que psicoloxía.

—Nos 45 anos que estivo ao pé do canón cambiarían bastante as cousas.

—Imaxínate, non ten nada que ver! É como comparar a Idade de Pedra coa intelixencia artificial. Non tiñamos ningunha proba complementaria. Nin ecografía, nin escáner... Facíase a exploración e, se se estimaba conveniente, a quirófano. A fiabilidade dos diagnósticos de agora non ten nada que ver cos de antes, aínda que se atinaba moito. Pero foron uns anos moi bonitos.

—E que ten pensado facer agora?

—Para min é imposible facerme á idea de que estou xubilada. Pasar de cen a cero é difícil. Ademais, nunca tiven afeccións. Gústame todo, pero non fun na miña vida a un ximnasio nin fixen xamais petit point. E tampouco teño fillos. Así que, se do meu depende, seguirei traballando, ben en Urxencias da sanidade privada, que algunha oferta hai, ou nunha residencia de maiores. Ou se non, metereime a algún voluntariado de Cruz Roja. Pero non me podo quedar na casa. Atópome ben, aínda podo facer moito polos demais. 

«A pandemia foi unha experiencia terrible, pero ata de aí saquei algo positivo»

Aínda que o balance que Carmen Pita fai destes 45 anos en Urxencias é máis que positivo, tamén viviu momentos duros.

—Que recordos garda de todos estes anos?

—Hai cousas que lembras porque te marcan. O peor para min foi cada vez que tiven que dicirlle a uns pais que o seu fillo morrera nun accidente de tráfico. Ou os diagnósticos dos oncolóxicos en Urxencias. Tiven unha relación moi próxima cos pacientes oncolóxicos, porque eu mesma tiven tres cancros de mama, así que sei o que é a quimio, a cirurxía, a radioterapia... Iso non se estuda. Ninguén sabe a angustia que sente ao agardar os resultados dunha biopsia se non pasou por iso.

—Pensei que me falaría da pandemia.

—Foi unha experiencia terrible, tráxica, pero da que saquei algo positivo. Poder facer algo útil nesa situación tan desesperante non ten prezo. Poder facer polas enfermos cousas que habitualmente non podes, como acompañalos á hora de morrer, xa que non podían estar os familiares presentes. Son accións que xustifican a túa dedicación.

—Este ano falouse moito das agresións sufridas por profesionais do servizo por parte dalgúns pacientes.

—Volvo falar da empatía. Hai que atenderlles coa maior das delicadezas, así vingan bébedos ou agresivos: son xente que vén pedindo axuda. Hai anos nin sequera tiñamos seguridade no hospital, e era a época do auxe da droga. Lidamos con navallas, xiringas... Iso, afortunadamente, cambiou moito. Seguimos expostos, sen dúbida, pero non ten nada que ver. Hai que porse no lugar do paciente, necesitan comprensión.

---

---

---