Se existe a memoria fotográfica, hai unha cinematográfica?
16 novs 2022 . Actualizado ás 05:00 h.Se existe a memoria fotográfica, hai unha cinematográfica? Non só a que che permite lembrar secuencias, diálogos completos, bandas sonoras, senón aquela que che transporta de golpe a unha escena concreta, mesmo a un universo creativo.
O luns entrei nun café da rúa Orzán deses que teñen algo difícil de definir pero que lles achega un encanto especial. Había un par de mozas nunha mesa na entrada, outra que lía un libro. Ao fondo, dúas mozas máis. Pedín un té mentres intentaba arrincar un libro electrónico que se me resiste, mentres maldicía en voz baixa estes inventos do demo que non pesan no bolso pero que de súpeto deciden que hoxe non les. Á versión en papel de Pura paixón non lle tería pasado isto, díxenme, mentres tiraba de móbil porque parece que nos falta algo se non temos un chisme na man, diante dos ollos.
Entre os tons pastel da cafetería, o té fervendo e as voces das mozas sentadas nun pequeno sofá, a tarde ía quedando moi lonxe do que me devolvía a pantalla do móbil. E entón empezou a soar Come prima, e unha das mozas dixo «é que están a soar todas as cancións da miña infancia». Na miña non soaba moita música italiana, aínda que a miña nai cantaba algunha vez Non ho l'età. As cancións italianas non me levan á nenez, senón ao cine de Isabel Coixet por culpa de Senza Fine e A miña vida sen min, sospeito. Naquel café poderían entrar os personaxes de calquera das súas películas, pensaba mentres Mina empezaba a cantar Il ceo in unha stanza e eu abrasábame a lingua co té. A próxima vez que veña a rodar a Coruña teremos que recomendarlle un café alí, ben preto de onde casaron Elisa e Marcela.