O domingo pola tarde tivemos que sacar ao neno case case a rastro do parque de Mestre Mateo. Só el e outro neno un pouco/pouo maior resistían, pero cando nos empezabamos a poñer todos sospeitosamente azuis, decidimos que era momento de atacar. E como a todos os nenos, houbo que venderlle unha moto tentadora para substituír ao tobogán. Nestes casos, o chocolate con churros resulta bastante efectivo. Sería o frío, sería que todos os deportivistas viñan polo mesmo camiño e de boas (o partido rematara media hora antes), o caso é que toda a cidade parecía ter a mesma idea. Dez minutos de cola esperando por unha ducia de churros para levar dan fe do poder terapéutico desa merenda que sabe a inverno, a tarde de domingo, a casa.
Pero as colas sempre encerran algo máis. Na mesa máis próxima, dúas parellas esperaban a súa consumición co móbil na man. Neste caso falaban, e moito, sobre o que fose que estaban a ver. Mentres esperaba a miña quenda, pensaba na crónica da semana pasada do meu compañeiro Javier Becerra, eses adolescentes hipnotizados co móbil. E si, díxenme, eles son o reflexo do que lles mostramos os adultos. Unha mesa máis atrás, merendaba unha parella cun neno. Ela levaba á boca a culleriña chea de chocolate, de forma mecánica. El miraba de fronte, probablemente a nada en concreto. O neno entretíñase co móbil. Apenas chegaba co queixo ao bordo da mesa. Durante aquel tempo, ningún dixo nada, ata que o pai lle ofreceu un churro ao neno e a nai pasoullo, envolvido nun pano de mesa. Co churro nunha man, o pequeno seguiu manexando o teléfono.
«Que clase de persoas sentan nun restaurante sen nada que dicirse?», pregunta Albert Finney a Audrey Hepburn en Dúas na estrada. «Os matrimonios», responde ela. Se Stanley Doen dirixise de novo esta marabilla, Hepburn podería responder «calquera», e acertaría. Mirando a aquela parella co neno, lembrei a primeira vez que o meu fillo me dixo «deixa o teléfono». E escorrín o móbil no peto cunha terrible sensación de vergoña. Ata ese momento, levaba na man sen ningunha razón, coma se fose atender en calquera momento a chamada do século. Unha extensión de min mesma da que me encantaría desfacerme neses momentos nos que me recoñezo nos mesmos comportamentos que critico.
(O meu fillo recibiume correndo en canto me viu saír coa bolsa de churros e chocolate, meneando o seu gorrito, cun deses abrazos que dan a vida. O móbil, este domingo, quedou no peto do abrigo).