O Berro Seco e o Santo dá Pólvora protagonizan esta icónica romaría de Cabana de Bergantiños: así foi este 1 de agosto
01 ago 2025 . Actualizado á 23:56 h.Mozos e maiores reúnense cada 1 de agosto nunha fermosa carballeira de Cabana de Bergantiños, e por un único motivo: a festa de San Fins do Castro. A icónica romaría, celebrada este venres, está caracterizada por unha misa ao aire libre, unha procesión, o Berro Seco e o Santo dá Pólvora, ademais das merendas de familias e amigos. Xa pasaron uns cantos anos desde a última vez que o viño tinto, como arma arreboladiza, fixo acto de presenza nesta celebración da parroquia de Cesullas, cedendo así o papel de estrela ao resto de actos que conforman o que se podería cualificar de «ritual», isto é, os puramente tradicionais.
Co contexto dunha bela paraxe, todo comezou onte en San Fins cos oficios fronte á ermida. A música dos grupos Ou Son do Castro, a coral de Cesullas e a Banda Eduardo Pondal, verdadeiros clásicos, acompañou un acto repleto de caros mozos, que máis aló de aburrirse, atendían á cerimonia coa mesma ilusión coa que un neno abre un sobre de cromos.
Tras a eucaristía, iniciouse unha procesión que daría a volta a todo o bosque durante aproximadamente uns vinte minutos. Faltaban outros tantos para as tres da tarde cando a expectación se dirixiu ao Berro Seco, sobre o palco da orquestra. O sacerdote, Liller Alexander Carrillo, coma se de Melendi nun concerto tratásese, animou á xente, micrófono en man, a levantarse e agacharse ata en tres ocasións. Miles de persoas seguiron as instrucións do párroco, póndose en pé e exclamando «oooouuuu!» cos brazos no alto. É unha cerimonia instituida no seu día polo cura folklorista Saturnino Cuíñas.
A guinda do pastel, polo menos durante a xornada matutina, foi o Santo dá Pólvora, acto no que se queima unha figura tradicional, elaborada artesanalmente, mentres dá voltas, á vez que crecen os ánimos dos presentes. Para despois quedarían as merendas. O día, polo menos para o que estivese alí por primeira vez, parecía ser un completo éxito, aínda que Alexander Méndez ou José Eirís, da Banda de Ponteceso, tiñan en mente afluencias doutros anos, en gran medida ligadas á batalla de viño. Con ou sen el, o certo é que o agradable ambiente invitaba a quedarse.