Black Friday: cando a oferta máis valiosa é a calidez da tenda da esquina
CARBALLO
Reclamos insistentes que falan de présas, descontos milagrosos, envíos urxentes, felicidade de usar e tirar, envolta en plástico. Cando chega o Black Friday, as pantallas acenden as luces frías que chaman como faros eléctricos desde mares alleos. Pero basta asomarse á rúa para entender que hai outras luces: as das pequenas tendas, esas que levan toda a vida alí, iluminando o barrio con algo máis que produtos.
Nas tendas da esquina —onde o saúdo chega antes que a pregunta polo que buscas— fica aínda unha forma de vida que non entra nun carriño dixital. Unha bufanda leva o nome de quen a teceu, un libro chega cun consello dito baixiño, como un segredo compartido. Cada clic ao xigante invisible é un paso atrás para esa vida cotiá que sostén as nosas rúas. As persianas que baixan para sempre non fan ruído, pero deixan un baleiro que se sente: perda de empregos, de voces, de identidade que só se constrúe falando de fronte, sabendo quen es e que precisas antes de dicilo. Pérdese o acceso inmediato a produtos de primeira necesidade e o crédito de confianza. Pérdese patrimonio histórico e tamén seguridade.
O comercio local non pide batallas heroicas; só xestos pequenos. Entrar, saudar, lembrar que ninguén nos coñece mellor que quen nos viu medrar compra a compra, ano tras ano. Quizais este novembro a verdadeira oferta sexa esa: escoller presenza, mirar menos as ofertas que duran un intre e máis os rostros que levamos vendo toda a vida. Porque en cada compra próxima sostemos unha comunidade enteira que ningún algoritmo poderá substituír, apoiamos eses lugares cálidos onde sempre hai unha luz acesa agardándonos.