Martín Manuel Puñal Casal traballa nos Emiratos Árabes, tras varios anos en China . Esta semana viviu en directo a intensidade das precipitacións
21 abr 2024 . Actualizado ás 00:31 h.A choiva sobre Dubái podería ser o título dunha novela ou unha canción de rock indie, pero foi unha das noticias máis comentadas en todo o mundo nos últimos tres días. As imaxes das estradas, o aeroporto e os altos edificios totalmente alagados, con enormes danos e correntes que llo levaban todo, acapararon portadas, aberto noticieros, e trastornado a vida de millóns de persoas. Só nesta cidade de crecemento rápido viven tres millóns e medio. En todos os Emiratos (entre Catar e Omán, en pleno golfo Pérsico), cuxa capital é Abu Dabi, case dez millóns.
Martín Manuel Puñal Casal, 33 anos, de Buño , viuno todo en directo. É un arquitecto de Buño que leva en Dubái oito meses, onde chegou desde China , o seu país de residencia e traballo desde xaneiro do 2016. Logrou un bo emprego e decidiu probar por unha tempada, que pode durar un ano máis, ou quizais máis. Está contento, traballa para unha empresa británica, á que enviou o seu currículo, e collérono, e desenvolve diversos proxectos. Todo en inglés, dado o enorme cosmopolitismo nesta cidade, tamén no plano profesional, con abundancia de indios, paquistanís, exipcios e outras nacionalidades.
Esta semana viviu desde o primeiro momento o episodio das choivas torrenciais. Foi o martes cando lles avisaron de que viña algo gordo. «Foi sobre as 12. Dixéronnos: ‘‘Vai chover, ide para a casa''». Iso, na oficina. Non era un aviso calquera, senón o de que chegaba algo gordo. «Eu fun o penúltimo en marchar. Metinme no metro e atopeime cunhas tormentas que na miña vida tal vira. Había piscinas enormes polo chan, levaba a auga polos xeonllos, tronaba sen parar... Creo que era o único que estaba pola rúa nese momento. Molleime como se saíse dunha piscina, e así cheguei á casa. Foi cando vin que toda a cidade estaba inundada, e xa empezou a xente a compartir fotos e vídeos con todo o que estaba pasando», lembra.
Moita auga
Dubái ten sistema de rede de sumidoiros, sistema de almacenaxe de auga, «pero nada, non daba abasto para todo o que caía. Todo estaba cheo de auga: casas, centros comerciais... As vivendas non teñen cubertas como en Galicia, son planas», sinala. Ao seu piso non lle pasou nada. De feito, nin sequera foise a luz. E a recuperación da cidade foi gradual. O metro estivo cortado, el mesmo non puido acudir ao traballo o mércores. Onte, xa si, pero na zona do río, o metro pasou case a ritmo de camiñante. Con todo, a auga se evaporó, nun sentido metafórico, porque o mércores o sol regresou e as temperaturas chegaron aos trinta graos. «Volve a normalidade», explica, pero tras un suceso único en case un século (moito máis do que ten a cidade como tal) e do que se está escribindo moito sobre as posibles causas.
E a vida normal de Martín é traballar no estudo para obras en Abu Dabi, pero tamén noutros países. Xa acumula varios trienios de traballo por medio mundo, aínda que máis de dous terzos da súa vida corresponden a Buño, ao bar Don Varro, primeiro, e a Olería Carmen Casal (a súa nai) despois. Aos seus moitos anos de futbolista, destacando nas Escolas Luís Calvo ou nos xuvenís do Bergantiños. E en máis equipos da Costa da Morte, como o Cabana, co que logrou a Liga dá Costa e ascenderon de categoría. Cando fai oito anos chegou a Shanghái seguiu xogando con futbolistas de varios países. Aquela partida alén do mundo, cun idioma que tivo que aprender e unha cultura moi diferente á que debeu adaptarse, non se arrepentiu.