Cando o vento baixa aínda escoito un muxido, o resón dun neno de seis anos que segue buscando pola súa avoa, lonxe, na outra beira do tempo
13 nov 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Era pola mañá. Era pola tarde. Na memoria teño aínda o tacto daquela pola de castañeiro aos meus seis anos, acompañando á miña avoa a levar e traer as vacas. Do cortello ao prado, do prado ao cortello, iamos arriando polo medio da aldea. A miña avoa dicía que Deus era moi grande, e eu, mirando aquelas bestas mansas, imaxinaba que as vacas eran coma os dedos do pé de Deus.
Mirabámolas pacer. Metían na boca toda a herba e toda a paciencia do aire, coma se quixesen afogar á lúa nun pantano. Había nos seus ollos un baleiro de luz, un misterio parvo que latexaba en cinzas sobre o corazón lento do día. O sol trepaba polas súas manchas escuras. Un serán a vaca Manola caeu ao río, enfeitizada polo rumor da auga. O río, de súpeto, conformaba unha corda de morte que tiraba dela. Triste, triste choraba a miña avoa cun tambor na gorxa.
Seguímola pola beira, entre herbas longas e molladas berrando desesperados: «Manola, volve, Manola!». Pero Manola afogaba. E eu, cos meus seis anos e a tristura dos peixes, vin nese intre, no lombo mollado da vaca Manola, o espello da dura vida da miña avoa.
Fai tempo xa daquilo. O río aínda arrastra os meus seis anos, osos de peixe e pétalos e as invisibles ás de Manola. Os soños dos homes tristes seméllanse á vaca Manola. Homes, que coma ela, nunca deixan de rumiar as súas soidades. O río cala. A avoa dorme. Agora xa non hai vacas nin avoas. Só estou eu, cos meus corenta anos e ferido. E cando o vento baixa aínda escoito un muxido, o resón dun neno de seis anos que segue buscando pola súa avoa, lonxe, na outra beira do tempo.