O espectáculo «Somos criminais» volve a Vilagarcía a próxima fin de semana
01 oct 2018 . Actualizado á 12:33 h.Carlos Blanco non é un humorista xenial por ser simpático. Carlos Blanco fainos rir e pensar porque desde neno fíxase nos detalles e convérteos en materia literaria. Do seu paso polo instituto Calvo Sotelo de Vilagarcía, lembra que Mariño, o director, revisaba os uniformes dos alumnos con rixidez, se o Pontevedra Club de Fútbol perdera, ou con laxitude, se o «hai que roelo» se impuxera en Pasarón. Dos partidos de fútbol na Lomba, lembra o cheiro a puro e a un árbitro de Catoira chamado Marcelino, que era o único cadrelo ao que o público ovacionaba porque, cada vez que un dos irmáns Coira, tamén de Catoira, caía na área, Marcelino pitaba penalti.
Carlos Blanco foi un neno vilagarcián cuxa infancia estivo farta de detalles que o fixeron feliz: facía o vándalo baixando en bicicleta polAs Bocas a fume de carozo; encantábanlle os edificios do vello Casino e do Casabranca; practicaba a caza submarina en Ou Cavadelo, onde hoxe están o aparcadoiro e a comisaría, e non esquece que, en 1976, matriculáronse por primeira vez mozas no Calvo Sotelo, aínda que iso si, para evitar visións tentadoras, as alumnas subían por unhas escaleiras e os alumnos por outra.
Naquel instituto, Carlos Blanco e un grupo de compañeiros adolescentes eran cualificados como suxeitos perigosos: sacaban boas notas, pero eran rebeldes, pasaron nun plis plas da OJE ás Mocidades Comunistas e chegaron a volver tolo ao profesor Villaronga boicoteándolle a cabalgata de Reis.
Está claro que tanta maldade comunista e iconoclasta víñalle a Carlos Blanco desde o berce: naceu o mesmo día que Fidel Castro entraba en Santiago de Cuba e triunfaba a Revolución Cubana. Por iso non estraña que, estudando Arquitectura na Coruña, deixase os exames á metade para ir exercer de servizo de orde nos mitins de Santiago Carrillo. Os detalles, sempre os detalles sustentando o humorista e as experiencias como base do actor, do personaxe.
Carlos Blanco naceu na Rúa do Mercado de Vilagarcía de Arousa, que hoxe é a praza da Independencia, aprendeu a ler na escola de don Manuel Barreiro e na súa antoloxía sentimental de personaxes de infancia están profesores como don Manuel ou don Faustino, esmoleiras como A Funga, que vivía enfronte da gasolineira de San Roque, nunha casa abandonada, ou Tiroliro, que se movía pola zona da estación de ferrocarril e ata foi protagonista dun cadro realista.
Aquela voz de Luis Gómez
Aínda que o seu heroe infantil non era ningún personaxe televisivo, senón unha voz, a de Luis Gómez, «o marabilloso e mítico locutor de La Voz de Arousa», capaz de mobilizar a media Vilagarcía cos seus programas e culpable de inocular en Carlos Blanco un dos velenos que o marcou para sempre: a radio.
O outro veleno foi o teatro e nese caso a culpa foi de Eduardo Puceiro, que a principios dos 80 fundou en Vilagarcía o grupo Ítaca e cambiou a vida de Carlos. Con outro actor vilagarcián, Manuel Millán, dirixidos por Puceiro, montan Historia do zoo de Edward Albee, unha obra capital na historia do teatro galego por ser a primeira vez que se traballaba en Galicia co rexistro naturalista de Stanislavski.
Envelenado de radio e teatro, Carlos Blanco comeza unha carreira no mundo do espectáculo que, segundo a Wikipedia, substánciase en 17 películas, catro curtos, 18 series, infinidade de obras teatrais e programas de radio e oito programas de televisión nos que exerceu de presentador. Aínda que o fito que o consagrou en cifras e en popularidade en Galicia foi o espectáculo Somos criminais, que chega ao auditorio de Vilagarcía, por segunda vez, a próxima fin de semana en sesión tripla. Humor que non deixa indiferente, que sacode en espasmos de risa e en espasmos reflexivos, Galicia como inspiración e Xosé A. Touriñán e Carlos Blanco sobre o escenario analizando e dramatizando os crimes autóctonos e a súa casuística.
Se Somos criminais, cos seus sucesivos carteis de non quedan localidades e as súas 30.000 entradas vendidas, consagrou definitivamente a Carlos en Galicia, o seu personaxe de Oubiña na serie Fariña consagrouno no resto de España, onde descubriron, de súpeto, que en Galicia hai actores, hai produtoras e hai guionistas capaces de contar historias que atrapan. Aínda que hai cousas que non acaban de entender fóra de Galicia, por exemplo, o fino humor de Mariano Rajoy, que Carlos Blanco si lampantina: «Rajoy era fascinante, divertidísimo».
Carlos Blanco practica o humor con geada e a geada non é un trazo fonético, senón unha actitude: sen complexos, con retranca, sen normas, con frescura, sen artificios, con naturalidade. É el, punto, o humorista que da súa experiencia como mozo Almodóvar en Volver lembra que había lagostinos no cátering, voaba en business class e a nai de Penélope Cruz pasáballe sándwichs. Os detalles...
Carlos Blanco foi un neno feliz en Vilagarcía, un mozo feliz en Santiago e vai cumprir 60 anos sendo feliz na Illa. Pero por amais de todo, vive en Galicia, un país que é unha mina, un filón, un tesouro inesgotable de inspiración para o humorista, para o columnista...