Rodéate de cousas fermosas- dixo ela.
-Entón só teño que quedar preto de ti, poesía- contestei eu.
Neste último San Xurxo tiven a sorte para comer cunha grande amiga que dende que a coñezo regálame libros, libros fermosos escollidos de corazón, que iso non é calquera cousa.
Ela sabe moi ben ou que é querer ir ós bosques para poder vivir a conciencia como dicían non meu club favorito de adolescencia.
Ou tristemente desaparecido Robin Williams cantáballe un CARPE DIEM ou TEMPUS FUGIT e así vos seus alumnos amaron a literatura.
Porque como dicía Segismundo, a vida é un frenesí, unha ilusión, unha sombra, unha ficción.
A vida é un soño aínda que non saibamos moi ben serse ou non ser nun momento dado dás nosas vidas porque todo aquelo que era, xa foi . É ou que ten a literatura, ou pretérito
muda e ou mundo dun personaxe deixa de non ser para ser ou viceversa.
A miña xeración dá quinta de «Naranjito», tivemos a sorte de ter que ler. Ler en papel de Follas Novas as Cousas dá Vida coa maxia de Merlín e Familia, Cantar de Mío Cid,
Quixote...
Foron ou noso Youtube en lances curtos coma vos dúas Lanuxes que non deberon namorarse, ou «Instagram dá vista dúas nosos ollos», ou Facebook de Xulieta que «está nunha relación con Romeo», Ou LinkedIn de Tim Wingfield que frustrado, buscaba traballo de escritor, dende ou Zoo de Cristal...
A esencia dá vida
Cando imparto clase a adolescentes do «Síndrome do pescozo roto», pídolles que vaian ós bosques cun libro, que vivan a fondo, que extraian a esencia dá vida... Non vaia ser que non a vivan.
A miña amiga dixo, rodéate de fermosura e fun ós bosques dá literatura.
* Estíbaliz Veiga é actriz.