Miles de persoas reencóntranse baixo as Torres de Oeste cunha festa pagá ante a que non valen as medias tintas
04 ago 2025 . Actualizado á 11:47 h.O curso baixo do Ulla constitúe o camiño natural cara á capital do antigo reino de Galicia. Nun dos seus meandros levántanse aínda os restos de tres torres e unha capela. Son as ruínas dunha fortaleza milenaria na que se respira un pasado castrexo, reconvertido en posto romano, e por fin un castelo en condicións, que o bispo Cresconio ordenou erixir no século XI para repeler o azoute das hordas viquingas nos seus intentos por apropiarse das riquezas de Compostela. Aquelas escaramuzas permanecen tatuadas na memoria dos poboadores de Catoira, onde indómitas xentes do norte como Ulf ou o lendario Bjorng Brazo de Hierro recibiron o seu. De que o seu recordo se renove ano a ano encárgase a Romaría Viquinga, en pé desde 1960. Unha festa de rango internacional que irmá pobos e desátase sen piedade para culminar no desembarco que entra en escena cada primeiro domingo de agosto.
O peso de tanta historia xerou as súas propias mitoloxías. A idea de que un retén normando habitou a próxima illa de Cortegada. A figura de Diego Xelmírez, que puido nacer nas Torres de Oeste. O paso por estas augas dos cachorros de Ragnar Lodbrok... É este un poder fabulador que continúa activo, capaz de facer xurdir símbolos como Úrsula, a misteriosa invocación á que invasores e defensores aborixes abandónanse durante a festa entre sones de cornos e estrépito de espadas. Ou a intervención dunha zódiac da Garda Civil, que hai anos partiu da beira de Rianxo e interceptou unha das tres embarcacións que navegaban cara ás torres para esixir á súa tripulación os papeis do drakkar, e tan ben relatou nestas páxinas Nacho Mirás.
En Catoira hai todo o que ten que haber nunha boa romaría do país. Comida, música, bebida, bo ambiente e entrega do persoal, factores aos que se une unha escenificación poderosa ante a que non queda outro remedio que renderse. Dicir o que digan, a vida con cornos é a vida mellor, aínda que só dure unha fin de semana. «E agora?», preguntou unha muller, precisamente a un garda civil, cando a horda pasou. «Agora, señora, viño e mexillóns; algúns gratis e outros de pago». Pode haber un resumo mellor?