Nélida e Manolo, dous xubilados de armas tomar: «Temos 72 anos e polas mañás adestramos e imos á universidade»

A axenda de Nélida Leal (Vila de Cruzamentos, 1952) e Manolo Regueira (Ordes, 1952) está máis apertada agora que cando traballaban. Ximnasia, natación, bádminton, clases de inglés, club de lectura ou clases na Universidade Sénior son só ningunhas das súas actividades semanais. Esas son as que están no programa deste matrimonio de xubilados que agora vive na Coruña, as que teñen un horario fixo. Pero, fóra dese guion, aínda teñen máis: sendeirismo, teatro, cine, viaxes, voluntariado... non hai nada que se lles resista.

Parece que por eles non pasan os anos e, a poucos meses de soprar as 73 velas —e sópranas con pouco máis de 20 días de diferenza—, eles din «si» a todo e apúntanse a un bombardeo: «Intentamos ir xuntos a todo o que podemos. Aproveitamos para facer todo o que non podiamos cando traballabamos», aseguran. E xuntos levan case 50 anos: «Levamos moi ben, temos esa sorte!», chancean. Os oito últimos xa xubilados: el da tenda de mobles na que traballaba e ela do seu posto na función pública. Oito anos nos que non pararon nin un momento.

As súas xornadas empezan ben temperán. A de madrugar é unha deses costumes que non cambiaron coa xubilación. Levántanse todos os días ás sete da mañá por deporte. E nunca mellor dito, porque a primeira actividade que teñen, despois de almorzar e consultar a prensa en liña, é precisamente o deporte. Practícano catro días por semana e cada un fan algo diferente: un ximnasia de mantemento, outro día natación, outro bádminton e outro exercicios na piscina.

Despois toca tomar un café e camiñar un intre, porque ademais do benestar físico, Manolo e Nélida coidan a súa saúde mental e a súa vida social. Por iso, boa parte da tarde adoitan dedicala a pasear e á lectura. A lectura é, precisamente, unha das súas grandes afeccións. Danlle a todo: novela, cómic, ensaios... E, ademais do que len pola súa conta, tamén están apuntados a un club de lectura no que cada quince días comentan un libro.

Outra das súas actividades estrela e na que ocuparon un bo número de horas no que levan de xubilación é a Universidade Sénior. Efectivamente, volveron ás aulas superado o limiar dos 70. Fixérono a través dunha iniciativa da Universidade da Coruña (UDC) para maiores de 50 anos na que o único requisito para entrar é «manter vivo o desexo de aprender». E vaia se o mantén vivo este matrimonio. Nélida e Manolo xa estudaron alí os catro anos necesarios para obter o título de Graduado Sénior e tamén cursaron un posgrao. Agora, continúan matriculados e van a talleres os venres pola mañá: «Non queremos marcharnos de alí, porque é algo que nos encanta, é moi interesante», aseguran.

É a única actividade que fan separados: «Eu entrei o mesmo ano que me xubilei, pero Manolo estivo en lista de espera e entrou ao ano seguinte. Sempre hai máis solicitudes que prazas», explica Nélida. Agora, ela asiste a formacións sobre cine e novela e, ademais, vai a clases para mellorar o seu inglés —«ou polo menos para non esquecelo!», matiza—. Mentres, o seu marido aprende sobre etnobotánica e psicoloxía.

Pero a súa actividade na Universidade Sénior vai máis aló das aulas. Como uns universitarios máis, alí fixeron a súa cuadrilla e con ela organizan todo tipo de plans: desde un café cos compañeiros ata excursións e viaxes. «Ás veces quedamos a comer, facemos rutas de sendeirismo, fixemos o Camiño de Santiago....», enumera Nélida.

Aínda queda tempo libre

Nélida e Manolo non teñen unha axenda inamovible —que para iso están xubilados—, pero si moi apertada. E é que, fóra do seu intenso programa semanal de actividades, o tempo libre que aínda lles queda úsano para organizar plans en grao sumo variado.

Van a «presentacións de libros, a conferencias, a concertos, ao cine, ao teatro...». E tamén viaxan. Xa se marcaron uns cantos quilómetros e estiveron en Filipinas, Indonesia, Australia, Portugal ou Italia, pero agora, combinan esta afección co seu labor de avós: teñen dúas fillas e dúas netas. «A pequena vive en Madrid e agora viaxamos alí con moita frecuencia para coidar ás nosas netas», explican.

Vendo o panorama, hai unha pregunta obrigatoria: de onde saca esta parella as ganas e a enerxía? Eles mesmos din que isto xa vén de atrás. Contan que se trata de algo que lles vén de serie, que forma parte da súa personalidade e que xa de mozos eran «moi activos». Cando tiña o seu emprego e as súas fillas xa naceran, a propia Nélida estudaba idiomas —francés, italiano e portugués— pola noite, ao saír de traballar.

Por iso cren que agora que teñen tempo, «hai que aproveitar». «Xa que non puidemos facelo antes, todo o que nos apetece facémolo agora», coinciden. «Eu animo a todo o mundo a que faga cousas. O que lles guste, pero que non se queden na casa», engade Nélida.

«Preferimos saír e estar fose de casa. Convennos a vida social tanto para a cabeza como para o corpo»

Eles non son de ver a televisión. —«O informativo e pouco máis», puntualizan— Como van selo? Se é que non lles quedan horas no día. «Preferimos saír, estar fose de casa», explican. Son firmes defensores de que manter a vida social durante a xubilación é un factor máis da saúde: «Saír convennos, para a mente e para o corpo. Eu noto que mentalmente me vén moi ben», explica Nélida.

Unha idea que se acentúa aínda máis no caso de Manolo. Durante a súa vida laboral, traballaba mañá e tarde, e o tempo libre escaseaba. De feito, perdeuse ningúns das viaxes aos que Nélida apuntouse porque non tiña os suficientes días de vacacións. Por iso, que á pregunta de cal é a súa actividade favorita responda que «socializar», aínda que pareza broma, non o é do todo: «Teño máis actividade agora que cando estaba a traballar!», di, de novo, medio de broma medio en serio.

Tanto el como a súa muller se preguntan como puideron pasarse tantos anos «encerrados» durante tantas horas ao día, se agora el é un cu inquedo. Despois de toda a vida compartindo rutinas, Nélida dá boa conta diso: «Agora non para! Se eu me quedo sen ir a un sitio, el vai só. De feito, el antes lía pouco e agora le máis que eu», explica.

E a esta parella de xubilados aínda lles queda sitio na axenda. Van quedarse indo só a ximnasia, piscina, á universidade, ao club de lectura,...? Que vai! Todo iso aínda lles sabe a pouco e xa lle teñen o ollo botado a novas actividades: «Claro que pensamos apuntarnos a máis cousas!», responden sen dubidar nin un segundo. A arte e o baile son agora mesmo as súas materias pendentes. Pero por pouco tempo.

---

---