Ana e Rafa, parella de 26 e 44 anos: «El lévame 18 anos e ten tres fillos, pero somos felices e eu sabía onde me metía»

Poucos apostaban hai tres anos por esta relación, nin sequera os seus propios protagonistas. Pero cando o amor irrompe, a lóxica desvanécese. Rafa e Ana son técnicos de emerxencias. Ela incorporouse á empresa de ambulancias na que el traballaba, e fíxoo tendo parella. «Pero a parella durou unha semana», aseguran. Aínda non pasara nada entre eles, pero a semente xerminara. «A xente pensou que o deixaba por iso, pero non houbo nada de nada entre nós. Despois xa si, Rafa penetrouse aquí sabendo perfectamente que eu acababa de saír dunha relación», explica Ana. No entanto, ela lanzouse á aventura sen rede, porque a situación de Rafa era moito máis complicada para iniciarse cunha parella: «Eu teño tres nenos de dúas parellas diferentes», engade el. «Imaxínate cando llo dixen á miña nai...», desliza ela.

A pesar de que a Rafa nun principio dáballe respecto levarlle a ela 18 anos —actualmente el ten 44 anos e ela 26—, empezaron a verse, e el advertiuna: «Díxenlle: ‘Ou isto vai cara adiante, ou prefiro deixar de quedar', porque sei que se non me ía a facer dano. Teño unha filla con parálise cerebral que require moito de min, e non quero ilusionarme cunha persoa, que entre na miña vida e que cando leve un tempo dígame que non pode soportalo. Ademais, levaba cinco anos solteiro e non tiña formulación de nada». «E eu díxenlle que seguía cara adiante, que sabía perfectamente onde me metía, no sentido de que aceptaba que tivese tres fillos de dúas parellas diferentes, pero tamén dicíndolle que el tivese claro que eu son mozo e que o día de mañá quero ter un». Rafa aceptou: «Díxenlle que se ela se metía aquí con todas as consecuencias, que eu non lle vou a quitar esa ilusión».

«O PROBLEMA É OUTRO»

Non era a primeira vez que ambos tiñan unha parella con diferenza de idade, pero nunca de tantos anos. Os dous estiveron con persoas coas que levaban ao redor de 10 anos, «pero agora é o dobre», precisa Ana, que con todo insiste en que o que realmente lle botaba cara atrás era a súa situación persoal. «A miña nai dicíame: ”Ana, que o problema non é a idade, a idade ao final é un número, o problema é o que hai detrás”». Hoxe o seu discurso cambiou: «Agora dime que me agarde aínda para ser nai, porque son mozo e co traballo que teño é difícil compaxinalo, pero está moi contenta coa nosa relación. E con el moi ben, porque ve como me trata e ver a min feliz».

Iso que Rafa traía detrás son tres nenos que copaban o seu tempo libre, porque tiña unha fin de semana a unha filla e o seguinte aos outros dous. «Non tiña tempo para min, porque era traballar e, as fins de semana, ocuparme dos meus fillos. Como a mediana ten a parálise cerebral e requiría de toda a miña atención, estando eu só non podía xuntarme nunca cos tres, polo que tampouco tiñan relación entre eles».

Ata que o seu con Andrea foi tomando forma, «e dixemos: “O propio é ter unha fin de semana aos nenos e o outro telo para nós». Foi unha proposición que lle fixo Ana, que entón tiña 23 anos. Con todo, quita ferro: «Eu de luns a venres traballo sempre, só paso con eles unha fin de semana si e un non, e non estou involucrada absolutamente en nada. E eu vou a todos lados con el; vou de festa, vou de viaxe... Non deixei de facer a miña vida. E se nalgún momento díxenlle: “Oe, esta fin de semana que ti estás cos nenos apetéceme saír”, pois saín. Non me quedei sen facer nada. Cando eu teña ao meu fillo, volvereime un pouquiño máis responsable». «Entendo que ela é mozo e necesita saír. E ela entende que eu teño unha responsabilidade e que teño que cumprir», completa Rafa. Iso si, a fin de semana que pasan xuntos esprémeno ao máximo para perderse por aí. Tamén saen, «e el ségueme totalmente o ritmo», engade Ana.

Como pai, Rafa entende perfectamente os receos iniciais da súa sogra: «O que te imaxinas é que a túa filla vai chegar un día e vaiche a contar que coñeceu a un mozo da universidade dous anos maior que ela, sen problemas, sen tanta diferenza de idade nin nenos... É un pouco o que queremos cada un de nós para os nosos fillos. Pero despois, o que queremos é que sexan felices. E a súa nai ver feliz e estable, a pesar de que a miña sogra tan só me leva a min cinco anos, e ao principio resultoulle chocante».

Fan máis vida cos amigos de Rafa que cos de Ana, porque os dela viven en sitios diferentes. «Os amigos dixeron que pa'lante, aínda que cremos que non confiaban nun principio, igual que os compañeiros de traballo», indican. Ese tema, o do traballo, foi delicado. Desde hai un ano e medio Rafa e Ana están en empresas diferentes, pero ata entón compartían centro. Ana conta que cambiar de empresa foi positivo a longo prazo: «Non é o mesmo estar as vinte e catro horas xuntos, e ademais moita xente acusounos no seu día de que eu saíra beneficiada nalgúns aspectos grazas a el». A ela fixérona indefinida sendo el segundo coordinador, o que aseguran que foi moi comentado entre os compañeiros, xerando unha situación incómoda.

Sobre volver ser pai rozando os 50, Rafa teno claro. «Non era a miña idea, pero eu quero ser feliz na vida, e sei que a felicidade a teño con ela. Se ela necesita ser nai e aceptou todo o que eu teño na miña vida, eu fago o mesmo», di el, que asegura que se adaptan o un ao outro en case todo.

«É verdade que hai conversacións que non podemos ter de cousas antigas ou que pasasen, como por exemplo cando salgue Naranjito e Ana non sabe quen é. Pero polo demais, levamos unha relación totalmente normal, somos moi iguais e nos compenetramos moi ben. Nin sequera ven desigualdade na madurez dun e do outro. «El é unha persoa que, cando ten un problema, prefire esquivalo e ser feliz na vida, estar tranquilo. E eu son todo o contrario. Cando vexo que algo está mal, ataco. E cando alguén se mete no meu terreo, tamén. Pero iso é unha cuestión de personalidade á hora de resolver os problemas, non de madurez», sinala Ana.

Moita xente escríbelles nas redes sociais (@rafalozanoyanita en TikTok) pedindo consellos sobre como levar con éxito unha relación con diferenza de idade. «Os que se meten connosco son principalmente xente mozo que non viviu tampouco para saber nada», aseguran. Tampouco se deixan levar polos comentarios sobre o seu futuro. «Cando nos din algo diso, contestámoslles: “Imos gozar hoxe e a vivir hoxe. E cando acabe o día, veremos». Nós traballamos na ambulancia, e estamos fartos de ver a xente mozo con enfermidades ou á que lle pasa algo... Por iso temos moi claro que hai que gozar do día a día e intentar ser felices, e que non se pode facer plans para dentro de 7 ou 8 anos. O que estivemos, gozámolo». E apostan por seguir facéndoo.

---

---