Alejandro G. Calvo, experto en cine: «Hoxe os directores fan as películas dando por feito que ti vas estar mirando o móbil»

Alejandro G. Calvo ten unha película que recomendar a cada persoa que se cruza no seu camiño. Dá igual a idade, os gustos ou incluso o patrimonio cinematográfico do interlocutor, este xornalista e crítico de cine ten na súa cabeza un título pensado para o espectador máis complicado. Xa o demostrou no seu anterior libro, Unha película para cada ano da túa vida, na que recomenda unha cinta que ver en cada unha das etapas que atravesa o ciclo vital dunha persoa. Pero esa especie de biblia da sétima arte quedoulle curta, e agora volve á carga cun bo puñado de novas recomendacións en Por que teño que ver esa película?, un percorrido imprescindible para os amantes do cine e para aqueles que queiran deixarse sorprender por unha arte que está máis vivo que nunca.

—Do mesmo xeito que sucede co viño, o bo cine apréndese a apreciar despois de ver moitas películas e probar moitas cousas?

—Claro, o cine é unha aprendizaxe. Por iso, os críticos, cando empezamos somos malísimos, porque nos faltan visionados. Pero hai que empezar por algún lado. O cine enténdese mellor cantas máis películas ves, porque che permite entender mellor os autores e o que queren contar. O cine dos 70 tiña unha dinámica e un xeito de mostrar aos personaxes que non ten nada que ver coas películas de agora, que están pensadas para ser vistas no móbil. Por iso, en moitos casos, atopámonos impactos violentos, espectaculares, moitas cuestións dixitais... A narrativa agora é superacelerada, os planos duran un 80% menos que hai 40 anos, van moi rápido. Entón, para alguén mozo enfrontarse a segundo que películas clásicas resúltalle un shock, porque é como outro tipo de linguaxe. Pero se fas ese esforzo, logo vas entrando máis e máis, e de súpeto descobres que a historia do cine é unha pasada. O cine é un sitio marabilloso no que vivir, é un proxecto de vida.

—A xente mozo sabe apreciar o cine ou hai que traballar en culturizar a este sector da poboación?

—-Sempre hai que esforzarse un pouco máis, porque cando eu era mozo o cine clásico víalo na tele, en canles como Telecinco. Agora, nestas grellas xa non pon practicamente películas; pero antes podíase ver, por exemplo, Profondo Rosso de Dario Argento. Agora ver cine clásico é unha quimera. As plataformas non teñen case películas deste tipo. Eu o que lle digo á xente mozo é que se ten que atrever, porque se dan ese paso, as súas vidas van cambiar.

—Hai xente que leva moitísimos anos pregoando a morte do cine...

—Hai unha serie de negacionistas do cine que levan intentando matalo desde os anos 60 ou 70. Primeiro dicían que sería a televisión, logo predixérono cando chegou o videoclub, daquela as plataformas. Pero a realidade é que cada ano se fan moi boas películas que volven emocionar á xente. Este ano tivemos The Brutalist, que é unha peli que está rodada con técnicas dos anos 50 e cun modelo de narración dos anos 70 e estámolo vendo no 2025. E se non che gusta ese modelo de cine, podes irte ver Dune 2, que é unha peli que viu moita xente e que a gozaron moito. Seguimos vendo longametraxes que nos cambian a vida, así que o cine non vai morrer nunca.

—Dixeches máis dunha vez que ser crítico de cine é unha profesión soñada. Pero tamén ten unha cara B, que é que ás veces tes que ver películas que se cadra son un aburrimento...

—Non, non é cara B. É parte da profesión. Si que tes que ver moitas cousas que son horrorosas, forma parte do traballo. Pero intento sempre sacar algo desas películas, tratar de saber que poden ter de interesante que guste á xente.

—Cantas películas ves o ano?

—Unhas 500 de media. O ano pasado, vin unhas poucas máis, como 550. E serían moitas máis se non houbese tantas series, porque as series quitan moitísimo tempo. 

—Hai ningunha que non te canses de ver unha e outra vez?

—Uy! Moitas. Cada ano vexo O home que matou a Liberty Valance, que é un dos westerns máis preciosos, tristes e románticos (ao seu xeito) da historia do cine. Tamén Taxi Driver, porque foi a primeira peli importante que vin cando era mozo. Pero hai de todo, porque eu podo ver algo supercomercial cos meus fillos varias veces. Por exemplo, Snatch. Porcos e diamantes, que nola vemos xuntos cada ano. Tamén cine español, como Arrebato.

—E que película non recomendarías nin ao teu peor inimigo?

—Non, non, non... A ver, tal e como mo dixeches, ocorréronseme catro… Pero isto do cine é como ler libros; aínda que sexan malos, xa mola ver unha peli e ler un libro. Home, é mellor se ves boas pelis e les bos libros, pero xa o acto de ler ou de ver paréceme importante.

—Se puideses comer cun director ou directora (un vivo e outro morto), con quen sería?

—Vivo, téñoo clarísimo. Martin Scorsese, que é un director ao que nunca puiden entrevistar e iso dáme unha rabia tremenda. Ademais, eu sei que con Scorsese pasaríamo moi ben. Como director morto, escollería a Orson Welles ou a Alfred Hitchcock, porque estes dous comían moi ben... Xamais me levarían a un restaurante malo, teno seguro. Hitchcock era superfoodie e sei que iso eu gozaríao unha chea. Porque o meu soño non cumprido é ser crítico gastronómico.

—E con que actores e actrices?

—Creo que un sería Harvey Keitel, que é un actor que me parece incrible... Agora xa está maior, pero me criei vendo as súas pelis. E se tivese que elixir a un actor que estea morto, diríache que Robin Williams, porque é un intérprete que me acompañou en toda a miña mocidade, co que me rin todo o que puiden e máis, e ao que boto moito de menos. En canto a actrices, unha sería Juliette Binoche. E das de cine clásico, encantaríame con Maureen O'Hara, porque así lle preguntaría que tal era rodar con John Ford. É unha pena, porque todo o que se movía entre bambalinas no cine clásico perdémolo.

—É que cambiou moitísimo a forma que teñen os directores de contarnos as historias.

—Si, é que agora as películas están pensadas para a televisión, xa son películas rápidas e que son sobreexplicativas. Os directores e creadores xa dan por feito que ti vas estar mirando o móbil mentres ves a película, así que che van a explicar as cousas dúas ou tres veces para que non te perdas. Creo que habería que volver ao cine sutil, ao cine esixente, ao cine que te obriga a deixar o móbil e non perderte nada, porque se cho perdes, estás perdido...

—A pregunta que te vou a facer agora se cadra é unha marcianada, nunca mellor dito... Imaxina que chega un extraterrestre á Terra e que non viu unha soa película nin sabe que é o cine. Se só puideses recomendarlle unha pola que empezar para entendernos como sociedade, cal sería?

— Cantando baixo a choiva. Para que leve unha grande impresión do noso mundo. Para que se divirta, ría, para que cante e baile. Sería perfecto, porque se irían e non nos matarían. Iríanse contentos.

—Que película recomendarías a un adolescente que estea a empezar a descubrir o cine clásico?

—Ter e non ter, do ano 1944 e de Howard Hawks.

—E a un «millennial» que pense que o cine clásico é lento?

—Un, dous e tres, de Billy Wilder.

—E a un «boomer» que opine que xa non se fan películas como as de antes?

—Creo que a miña recomendación para un boomer nostálxico sería Banda sonora para un golpe de estado, que se estreou no 2024 e é de Johan Grimonprez.

—Ante estes tempos tan turbulentos que estamos a vivir a nivel xeopolítico, que deberiamos sentarnos a ver?

—Para tempos convulsos, Teléfono vermello? Voamos cara a Moscova, de Kubrick.

---

---

---