Nico Manteiga, inspector de Facenda aos 25 anos: «Aprobei a oposición nun ano, dez meses e cinco días»

De futbolista a inspector de Facenda con tan só 25 anos e tras aprobar a oposición á primeira. Este último é, sen dúbida, o gol máis importante da vida do coruñés Nico Manteiga, que pasou da canteira do Dépor e do Lugo, onde incluso debutou en Copa do Rey co primeiro equipo, ao Instituto de Estudos Fiscais de Madrid para recibir a formación previa a ocupar a súa praza na inspección da Facenda Pública. A media para ser inspector é duns cinco anos de estudo. Nico logrouno considerablemente antes. «Foi nun ano, dez meses e cinco días. É como unha condena, pero sen entrar no cárcere», chancea.

Sempre alternou o fútbol cos estudos, xamais se despistou. Un pouco porque na casa así llo inculcaron e un moito pola súa forma de ser. «Para min debutar na Copa era un mérito igual a sacar a oposición. Oxalá fose futbolista profesional, pero a miña idea era que se o fútbol non saía, quería seguir estudando. Sempre tiven capacidade e gustoume aprender. E tamén foi grazas aos meus pais, que me repetían que á parte do fútbol me dedicase a estudar».

E iso fixo. Entre Arquitectura e Dereito, Nico decidiuse polo segundo. Fíxoo a curso por ano, e ao acabar estudou o máster de avogacía para gañar tempo. «Cando rematei o grao eu aínda seguía xogando ao fútbol, e estaba nun punto no que aínda non sabía moi ben se podería dedicarme a el a nivel profesional. O máster permitíame seguir formándome e, á vez, alternar co fútbol», indica.

ESTUDABA E XOGABA

Pero unha vez que viu que a súa carreira futbolística profesional truncábase, inmediatamente decidiu darlle prioridade aos estudos. Iso si, sen deixar de xogar. Nin sequera mentres preparaba a oposición. Á vez que estudaba, ía adestrar tres días á semana pola noite co club de fútbol coruñés Silva e a xogar a todos os partidos, que eran os domingos, o día da semana no que el descansaba. «Permitíronme ir adestrar só eses tres días e organizábanse os partidos para cadralos co meu día libre. Eu considero que o deporte é fundamental. Axudábame un pouco a despexarme, a concentrarme e a saír da rutina do estudo, porque ao final estás encerrado nun cuarto ou nun despacho, ou na biblioteca para os que estudan en ela», di Nico, que se axenciou o seu propio espazo neutral, nin na súa casa nin na biblioteca: «Eu o que fixen foi montarme un pequeno despacho na casa da miña avoa Mercedes, porque tanto a miña avoa como os meus pais viven relativamente preto, e iso permitíame saír de casa e ter unha zona de estudo agradable». E a súa avoa, encantada de contar coa súa compaña cada día. «Nos descansos charlabamos, e eu sei que ela, en particular, ademais loxicamente dos meus pais, pero ela sobre todo, bótame moito de menos agora que aprobei e que me tiven que vir para Madrid a facer o curso de especialización. E despois, irei onde me destinen, vaia». Nico sempre estivo moi unido ás súas dúas avoas. Por desgraza a outra, Tecla, faleceu mentres el preparaba a oposición.

Entre a preparación e o fútbol, o certo é que o coruñés aínda era capaz de atopar tempo para quedar cos seus amigos e coa súa parella, que tamén a ten. «Eu adestraba luns, mércores e venres, e despois o xoves tiña as clases da academia pola tarde. Entón, a miña vida social baseábase en ir tomar algo pola noite o martes e o sábado cando remataba de estudar, e os domingos cando nos tocaba xogar na casa. Eran os tres intres que tiña».

Comprometerse co horario, confirma, é fundamental. Non vale fraquear. De feito, os cinco últimos meses do proceso, despois de superar os primeiros catro exames, Nico estudou todos os días da semana para preparar os dous orais que lle quedaban. Tamén deixou o fútbol, porque os domingos xa non podía ir aos partidos, pero non o deporte. Empezou a ir ao ximnasio dous ou tres veces por semana para despexarse. Tamén mantivo os seus plans dos martes, os sábados e os domingos ao acabar de estudar. A medio prazo, espera que de novo os plans sáianlle ben e que o próximo ano poida mudarse a Barcelona coa súa parella. «Ela vai estudar un máster alí, e teño a sorte de que adoitan saír moitas prazas para Cataluña», afirma.

Aínda que pareza ter as cousas tan claras, a verdade é que Nico non tiña nin a menor idea de que acabaría sendo inspector de Facenda. «Se mo din hai tres anos, non o sabía», sinala. Si sabía que quería aprender, estudar algo que lle permitise moverse en moitos ámbitos e non encerrarse na vida de xuíz, que ao seu entender ten unhas tarefas moi determinadas. Incluso lle atrae a idea de voar fóra de España. «Esta non é unha oposición como a de xuíz, que sabes que unicamente tes que realizar determinadas funcións, senón que podes cambiarte entre os distintos departamentos, que son mundos distintos. E a inspección de Facenda non só non te cualifica nun ámbito nacional, senón que ademais tes a posibilidade de moverte nun ámbito europeo, xa sexa a un posto da Comisión Europea, a algunha embaixada ou a un consulado, que é algo que me atrae moito».

A el vaille a marcha, diso non cabe dúbida. Pero asegura que a súa profesión non entraña tanto risco como se presupón. «Teño compañeiros que din que son funcionarios, porque hai xente á que non lle cae ben a profesión, ou que ve o inspector de Facenda como un inimigo. Entón, bo, igual dentro duns anos digo outra cousa, pero a día de hoxe para min é un orgullo ser un inspector de Facenda». Non lle teme ao momento en que lle toque facer unha inspección real, aínda que sabe que en determinadas ocasións pode vivir algunha que outra situación desagradable. «De momento, eu non teño experiencia laboral, aínda que os preparadores che din que poden pasar cousas de todo tipo. Son circunstancias que van co propio labor, cousas peores teñen que ver os policías ou os bombeiros», reflexiona.

Non escapa Nico ao fenómeno Celeste, que puxo de actualidade unha profesión que adoita estar na sombra. «Gustoume bastante, pero non representa en si a función do inspector, é máis ciencia ficción. Por exemplo, todo o que facía a inspectora de ir á vivenda para observar con prismáticos, ou co fotógrafo, iso faio o servizo de vixilancia aduaneira. O traballo de campo non o realiza o inspector. O que serían despois as comparecencias nos restaurantes ou na barbería si que podería chegar a facelo, aínda que xeralmente se realizan por medios electrónicos», explica Nico, que asegura que a Axencia Tributaria é das administracións máis avanzadas en materia dixital. «Practicamente non se usa o papel, só para imprimir algunha lei se queres lela ou subliñala, pero nada máis».

Únete á nosa canle de WhatsApp

Sobre todo iso, e máis, está a se formar agora Nico no Instituto de Estudos Fiscais de Madrid desde o pasado 23 de setembro. En xuño remata, e en xullo dedicará un par de semanas ás competencias dixitais, para aprender todos eses sistemas informáticos que fan de brazos e mans da Administración. A partir de agosto sairán os destinos, e calcula que entre setembro e outubro ocupará, por fin, a súa praza na sede que lle toque. Mentres tanto, está a gozar dunha etapa na que ten que seguir estudando e presentándose a exames —as súas cualificacións tamén puntúan para a adxudicación do destino—, pero na que ten moito máis tempo libre para saír onda os seus compañeiros e, incluso, facer algunha viaxe.

FUNCIONARIO DE ALTO NIVEL

Non desvela Nico cales serán as súas condicións laborais. Vólvese pudoroso cando toca falar de salario, pero si dá algunhas pistas do seu status dentro do escalafón do funcionariado. «O inspector, cando empeza, entra a un nivel 26 da Administración. Nos A1 [o corpo superior] hai 30 niveis. Ao ano e medio de empezar, cando entra a seguinte promoción —estas oposicións convócanse anualmente— reclasifícanche ao nivel 28. Entón, quen queira saber o tema do salario, pode ver o que cobra un nivel 28 dentro da Administración. E despois, os diferentes complementos específicos e demais», detalla o coruñés, que rebaixa o ton cando toca falar da excepcionalidade do que conseguiu: «Non son o único. Por exemplo, no curso en Madrid hai catro ou cinco persoas que tamén o lograron á primeira. Pero, bo, si que é verdade que se teñen que reunir moitas circunstancias, moito esforzo e, sobre todo, moitas ganas e moita dedicación. E ter a sorte de que as convocatorias máis ou menos coincídanche ben, porque é un proceso selectivo que dura nove ou dez meses. Entón, tes que chegar a el con polo menos seis, sete e oito meses para poder aprobalo á primeira».

En calquera caso, Nico si que foi o único da súa academia en conseguir a praza de inspector en tan pouco tempo. Un ano, dez meses e cinco días que lle serviron para cimentar un futuro, aos seus 25 anos, que se promete tan brillante como el.

---

---