O regreso triunfal de Blanca Romero tras o seu illamento no monte: «Estiven dez anos criando eu soa ao neno sen traballar, e estar tan mutilada non é san»

«Habería que abaterme a tiros agora mesmo para debilitarme», asegura rotunda Blanca Romero, que volve resplandeciente despois de dez anos de retiro e tras dar a benvida ao 2025 en Telecinco con susto incluído. A súa maleta extraviada, co vestido, a tan só 24 horas das Badaladas, deu a volta a España tanto ou máis que o de Pedroche. «Interpreteino como que o importante non son as cousas máis superficiais, porque somos pel», asegura a presentadora de Next Level Chef, que conquistou de forma unánime á audiencia. Nai de Lucía, toda unha muller que segue os seus pasos no mundo da moda e que con só 2 anos foi adoptada polo toureiro Cayetano Rivera, Blanca crío ao seu segundo fillo totalmente soa tras quedar «tocada e afundida durante moito tempo». Pero esta Tauro é, por definición, persistente. E renaceu das súas cinzas cal ave fénix disposta a comerse o mundo (outra vez) aos seus 48 anos. 

—Parabén, todo o mundo aplaudiu a túa estrea como presentadora en «Next Level Chef». Ata houbo quen te propuxo para «GH» e «A illa das tentacións»...

—Prefiro os informativos, así non me expoño tanto, que eu son de sangue quente. Next Level encántame, tiven moitísima conexión cos concursantes. E a experiencia ademais foi fóra, en Irlanda, en Dublín... que a min gústame moito viaxar. É distinto rodar en España, que estás co corpiño un pouco máis apertado. As rodaxes fóra son outro mundo, outro aire. Creo que é un formato superchulo, e os concursantes son todos nova era, xente moi fresca. O tema de audiencias non sei como vai, pero o meu número preferido é o 8, empezamos o día 8 e fixo de audiencia un 8. Para min é un sinal, que me encanta a numeroloxía. E encantoume o rexistro de presentadora.

 —Xa que a cousa vai de cociña, cal é a túa relación coa comida? Porque parece que che gusta comer.

— Si. Son Tauro, gústame comer. E vivo en Asturias, co cal estou acostumada comer ben a diario. Alí a comida é superimportante, a materia que temos é bo. E encántame cociñar desde pequena. Como tiñamos unha pastelería, estaba de nena no obradoiro moito pola noite, cando se facían os croissants, a masa do follado, o pan... todo. Veño do mundo da cociña, os homes de casa tamén cociñan ben, e para min é o primeiro pracer que hai. Imos, prefiro primeiro cear ben e logo xa iremos bailar ou ao que sexa, pero cear e beber ben me parece que é un luxo da vida. Tamén gozo da comida lixo, porque creo que é necesario comer o que che dea a gana. Eu non levo ningunha dieta.

 —Entón era duro cortarte cando te dedicabas á moda?

—A miña mellor época foi en París, porque foi onde máis traballei. Onde máis se me valorou foi fose de España. E no momento en que máis curré no mundo da moda estaba quizá un pouco pasada de peso, cuns quilos de máis para as tallas nas que tiña que entrar. Estaba un pouco como Laetitia Casta, que era da miña época. Porque eu, extremadamente delgada, que é como estou agora, afíaseme a cara e non estou tan guapa. Teño a cara e as faccións máis tristes, non me favorece adelgazar tanto. Pero logo, co ritmo de traballo, o estrés e o nervio que teño, enseguida perdo peso. Pero, imos, comer como como un camioneiro. De feito, acórdome que na época de París quitábanme ás modelos coas que compartía piso, porque todas engordaban [ri].

 —Algo terá que ver o ritmo deste regreso despois de 10 anos, non?

—Si. O neno, Martín, ten 12 anos, e eu volvín fai dous coa rodaxe dA abadesa. Logo veu o concurso de cociña [MasterChef] e despois xa foi un non parar. As Badaladas, agora Next Level Chef... rodar e rodar e rodar, e currar e currar. E era o que eu tiña en mente. No seu momento apetecíame parar, criar ao neno, dedicarme única e exclusivamente a el, porque ademais ao ser nai solteira e non ter axuda, e logo non ter a figura paterna, pois é moito máis difícil ausentarte por traballo. E tampouco quería cargar moito aos meus pais, aínda que me axudaron unha chea igual, porque adoran estar co seu neto. O neno agora é unha delicia, porque é un neno supertranquilo, que ama aos seus avós. Xa é independente, colle o seu autobús, vai ao instituto...

 —E coa súa independencia chegou o teu momento de volver ao rodo?

—Si, era o momento para volver recuperar a faceta de muller traballadora, que eu amo traballar. Boto de menos as rodaxes e as madrugas, porque estiven moitos anos dedicada só ao neno e criándoo soa, e eu creo que tampouco é san como artista non expresar, non interpretar, non traballar... estar tan mutilada. Apetéceme volver aos Estados Unidos, ir vivir fóra, volver viaxar unha chea, recuperar a miña vida de trotamundos para ser unha artista internacional, que é como empecei. Pero agora estou encantada, isto foi un regalazo marabilloso que me fixo a cadea, Telecinco, onde apostaron por min cun formato e unha entrada triunfal por unha porta grande como son as Badaladas. Creo que o karma existe, porque mo curré.

 —Algo quedou aí para que te recibisen así tantos anos despois...

—Algo quedou para que a xente aínda confiase en min e volvesen aceptarme dese xeito. Eu creo que sempre cumprín e dei o mellor de min en todos os traballos, son un soldado brutal, e tamén son auténtica.

 —E sen pelos na lingua?

—Eu son unha tía que sei perfectamente cando estou a actuar dun xeito incoherente, pero por causas moi xustificables. Fago cousas que se cadra non debo facer nese momento, pero son impulsos.

 —Cres que o vínculo dun fillo cunha nai que o cría soa é diferente?

—É estar ti, ti e unicamente ti para todo. Eu creo que si, que a unión é bestial, porque o neno confía en ti dun xeito férreo. Se tes un papá e unha mamá, dis: «Igual o meu pai ten máis razón», ou «igual a miña nai»... Pero os fillos criados só por un non teñen iso, entón o vínculo é único e exclusivo, é un amor cento por cento, un tiro á diana, directo ao corazón. Non hai confusión. E a nai ten unha responsabilidade tan bestial, está tan alerta, que non se pode relaxar en ningún momento. Está tan amais que a unión é irrompible, non hai nada que poida crear unha fisura aí. Logo son nenos que na casa tampouco ven discusións nin malos rolos. Na miña hai paz. Cando vén xente non me gusta que levanten a voz, moléstame.

 —Percíbese que a túa relación coa túa filla maior, Lucía, que seguiu os teus pasos na moda, é estreita. Ela si tivo ao seu referente paterno en Cayetano Rivera, que a adoptou.

—Máis que Caye, que entrou un poquitín máis tarde, con 2 anos, e colleuna desde moi bebé, pero máis maior, ao separarnos estiveron os meus pais. A miña nai axudoume moitísimo. Eu tiña 22 anos, viaxaba todas as semanas, e medio críoma ela, máis que Caye ou eu, criáronma os seus avós. Hai unha relación superestrecha, pero é distinta totalmente á unión dunha nai e un fillo, amais home, que están sós. É totalmente distinto o diálogo, eu discuto con el como un matrimonio, 24 horas ao día, e amámonos outras 24, mentres que con Lucia é moi difícil que discuta. Pero Martín e eu si, porque hai tantísima confianza e unión, que claro, é o que implica.

Únete á nosa canle de WhatsApp

 —No programa pedícheslle a Martín Berasategui un noivo guapo e mozo despois de moito tempo dicindo que non querías namorarte.

—Pero bo, que me cociñen ben, oe... Sobre todo que cociñe na súa casa. Non estaría nada mal, eu creo que un chef mola, porque ademais non ten moito tempo libre, entón non debería de ser pesado, non me ía a cansar del.

 —Cánsaste pronto das cousas?

—Máis que cansarme pronto das cousas, é que me encanta aprender. Por exemplo, encántame tocar o piano, e non tiña nin idea. Quixen compor unha melodía, comprei un piano, e a viaxe que tiven para poder tocar o meu tema a dúas mans no teatro foi... Aprender mantenme viva. Entón, cando xa de súpeto nótome un pouco viciada de facer algo, pois me aburro. Por iso presentar gustoume tantísimo, porque nunca o fixera. Non me quedaría en nada. Así é que tiven tamén tantos noivos, porque había que aprender de todos un pouco.

 —Agora levas unha tempada moi longa sen noivo.

—Moi longa, moi longa. Eu quedei moito tempo tocada e afundida, e custoume moito levantar cabeza, como puidestes ver. Eu son das que non dou por cu, nin dou a guerra, nin cando estou triste vou transmitir tristeza. Non me gusta, encérrome. E cando estou ben e teño enerxía positiva para dar e son vitamina, volvo saír. Eu quedei co corazón roto, rompéronmo en mil pedazos, e custoume reconstruílo para volver estar como estou agora, que teño a alta e estou nova. Todas as feridas están cicatrizadas, e moi bonitas.

 —Como te sentes hoxe, aos teus 48 anos?

—Pois mira, sinceramente xa non teño medo a nada, síntome máis segura, máis tranquila e coas cousas máis claras que na miña vida, cunha fortaleza realmente inamovible. Habería que abaterme a tiros agora mesmo. Teño clarísimo o que valoro e quen son. E sei perfectamente a calidade humana que teño, e os fallos. Sei que son temperamental, sincera e que nalgún momento vou tirar o caldeiro. E antes dicía: «Uy, xa a lie». Non, xa a lie non, é que son así. E ao que non lle guste, que non me contrate. O que me chama xa sabe como son. É agora ou nunca. Entro nos 50, e isto xa é o segundo hemisferio. Quero facer as cousas ben e as portas que puidese deixar pechadas quero abrilas, polas boas ou polas malas, para os meus fillos.

---

---

---