Cando en 1961 Paul McCartney e John Lennon cambiaron o seu tupé por un flequillo, non sabían que iso se ía a transformar na imaxe dunha revolución social e cultural. Empezaba o novo mundo
22 mar 2024 . Actualizado á 05:00 h.Primeiro foi o tupé de Elvis Presley. Transmitía rebeldía, sexo e perigo. Logo, redobrouse a aposta co flequillo de The Beatles. Apelaba á alegría, a liberdade e o ambiguo. Entre un e outro conformouse algo totalmente novo para a civilización: a cultura xuvenil. A II Guerra Mundial era un pasado que se quería esquecer e para os mozos que naceron nas súas ruínas non resultou nada difícil. O sistema pronto estableceu un espazo autónomo onde non tiñan que comportarse como os seus pais. Tampouco peitearse igual que eles. E moitos miraron as iconas antedichos. A Elvis incluso o imitaron de inicio The Beatles, que engraxaban os seus cabelos buscando ese fío do coitelo do rock and roll. Ata que todo cambiou. Bordeando as cellas, o pelo tapou a fronte e simbolizou unha das grandes revolucións do século XX: a beatlemanía.
Lémbrao Craig Brown nOs Beatles marcando o tempo (Contra): «Todo o mundo falaba do seu pelo, e en moitas familias estas conversacións acababan en rifa, cos máis mozos rotundamente a favor e os maiores rotundamente en contra». Dio un fan que viviu toda esa convulsión con 7 anos recibindo unha perruca de The Beatles como agasallo de Nadal. Si, o que ocorría nas cabezas de Paul, John, George e Ringo manifestábase en cousas como esa. Ou o Magnetic Hair Game, un xogo onde as testas dos músicos eran imáns que atraían pequenos fragmentos de ferro negro para recrear os peiteado. Tratábase do principio de algo que duraría toda a década dos sesenta e chegaría ata hoxe, con poxas disparatadas nas que un guecho de ningún dos catro músicos pode poxarse por 10.000 euros en diante.
Sobre a orixe do corte beatle existe certo consenso. A fotógrafa alemá Astrid Kirchherr coouse en 1961 nun club do distrito vermello de Hamburgo onda o seu noivo Klaus Voormann. Alí viu aos novísimos Beatles. Namorouse de Stuart Sutcliffe, o guitarrista do grupo, co que viviría unha historia de amor que a transformaría por completo. Ao pouco, deixaría que lle cortase o pelo. Para iso Astrid supostamente inspirouse nun filme de Jean Cocteau de 1950, O testamento de Orfeo. O aspecto arrepiou aos seus compañeiros, que seguían apostando pola imaxe rockeira. Stu acabaría deixando a banda. E eles, varios meses despois, pedindo un peiteado similar nunha barbería de París en 1961. Craig Brown atribúeo á posibilidade de incrementar as posibilidades de ligar de Paul e John na capital gala. Pero o certo é que ese día pódese dicir que o mundo cambiou para sempre mentres o chan da barbería enchíase de guechos.
O pelo beatle converteuse na imaxe da nova era. O mundo deixaba de ser antigo e facíase tremendamente moderno con eses mozos aos que chamaban mozas para meterse con eles. Lémbrao Bruce Springsteen, quen adoptou o corte na súa mocidade: «Os golpes, os insultos e o status de outsider era algo que tiña que aceptar para ir así». A polémica chegou incluso ao Parlamento británico, onde o pelucón beatle chegou a ser obxecto de debate na Cámara dos Lores. En países como Indonesia ou a Unión Soviética foron directamente prohibidos. E prestixiosas institucións educativas, como a Clarks Grammar School, chegárono a vetar.