José Errasti, coautor do libro «Mamá, son trans»: «Agora hai máis casos trans polas redes sociais»

A publicación hai pouco máis dun ano do libro Ninguén nace nun corpo equivocado tivo unha gran repercusión e levou aos seus autores, os profesores de Psicoloxía José Errasti e Marino Pérez, a presentacións por toda España. En todas repetíase a mesma cuestión: pais e nais que recoñecían non saber que facer se un día chegaban os seus fillos e dicíanlles que eran trans. Coa intención de responder a esa cuestión, lanzáronse a escribir un novo libro, máis práctico, pero para o que pediron axuda a Nagore de Arquer, estudante de Psicoloxía e muller «desistidora» dun proceso de transición de xénero.

—Por que era importante o papel de Nagore?

—O primeiro libro é máis académico e para facer un segundo que respondese á pregunta deses pais vimos necesario incluír a alguén que coñecese á perfección a situación, que pasase por un proceso; Nagore pareceunos a persoa ideal pola súa formación en Psicoloxía e a súa experiencia persoal. Ela ademais é unha das creadoras da agrupación Amanda de nais de mozos con problemas de disforia de xénero de inicio rápido.

—Que é a disforia de xénero?

—É o fenómeno polo que de súpeto un adolescente, normalmente unha moza, dille aos seus pais que se sente e quere ser un mozo. O proceso de cambio adoita empezar antes nas redes sociais. A disforia é un fenómeno social, agora hai máis casos trans pola influencia das redes sociais.

—Por que dáse máis en mozas?

—A adolescencia feminina está a ser particularmente tensa por dúas razóns: primeiro, polo efecto das redes, onde se atopa unha contorna excesivamente competitiva e teñen que destacar, non contra as 20 da súa clase senón contra 20.000. E despois, pola pornografía: os adolescentes levan no peto unha autentica enciclopedia do sexo. Consómeno a idades nas que aínda se está formando a súa sexualidade, ven cousas que non lles gustan e deciden que non queren ser como esas mulleres. E comeza a confusión.

—Que atráelles do fenómeno trans?

—Hai patróns que se repiten: senten que non encaixan, discuten cos pais, problemas no colexio, cambios de amizades… Se un mozo ve un vídeo en TikTok onde fala destas preocupacións, engánchase a el. E as redes son unha importante fonte de contidos do transactivismo, onde defenden todas as falacias desa subcultura. A rede está farta de influencers que narran a súa transición, colgan fotografías coa súa evolución, os cambios na cara, na voz… E convéncenas de que é a solución aos seus problemas.

—Non hai influencers que falen dos riscos desta transición?

—A comunidade de destranscinadores está a crecer, pero neste momento a rede segue sendo maioritariamente transactivista. Son habituais as fotos de mozas que se extirpan os peitos, exhiben con orgullo a cicatriz e lanzan mensaxes que inducen a moito erro a nenas de 12, 13 ou 14 anos.

—Cal debería ser o primeiro paso se a túa filla che di ‘son trans'?

—Sen dúbida, a psicoterapia primeiro e, despois expor as terapias físicas. De feito, antes facíase así, e o 80% dos adolescentes superábano sen necesidade do paso físico ao chegar á vida adulta: moitos descubrían que eran homosexuais, non transexuais. Pero se se inicia a transición física despois non hai volta atrás.

—Por que agora non se fai así?

—Por motivos puramente ideolóxicos. Considérase que se unha nena de 13 anos di que quere ser mozo hai que ofrecerlle a medicación. Está a porse aos mozos baixo a fantasía de que poden cambiar a realidade e estendeuse unha moda neoliberal de facer crer que todos temos que ser diferentes.

---

---

---