Era informático e íalle moi ben, pero a crise do 2008 golpeou á súa empresa e quedou desempregado. El soubo aprender das dificultades e atopou a súa vocación. Agora vive feliz.
12 oct 2022 . Actualizado ás 05:00 h.Yago tiña o que el pensaba que era o traballo da súa vida, pero a crise do 2008 e a chegada dos xigantes dixitais do turismo fixeron que a empresa para a que traballaba pechase no 2010. Yago García-Garabal (A Coruña, 1971) traballara ata entón como informático, pero de súpeto viuse sen emprego durante varios anos.
«Eu acabei o bacharelato e, claro, había que decidir unha carreira… Non me gustaba a administración e na miña casa habíanme regalado un Spectrum, así que me inscribín en Informática. Foime moi ben. De feito, empecei a traballar antes de rematar a carreira porque presentei un proxecto dun programa de xestión a unha empresa de surf. Estiven aí ata o ano 98, e tras algunhas diferenzas coa compaña, decidín marcharme», explica Yago sobre a súa traxectoria profesional, aínda que nese momento nin sequera sospeitase que o seu futuro ía cambiar por completo.
A pesar de renunciar a esta empresa, Yago seguiu exercendo como informático, primeiro nun almacén de mobles, logo nun de náutica e máis tarde nunha axencia de viaxes, na que pensaba que traballaría ata a súa xubilación.
«Estaba convencido de que o último traballo que tiven de informático ía ser o de toda a miña vida, ata que de súpeto veu a crise», conta.
Agora Yago está sentado na cociña da súa casa. Fóra, no patio, está o horto no que empezou a traballar no 2009. Un horto que lle deu a vida. Nese momento era un terreo que pertencía á casa dos seus sogros, e nel empezou a plantar un pouco «de coña».
«Eu levaba preto de dez anos con Pati [a súa muller] e un día de primavera viñemos comer cos meus sogros. A min gustábame a idea de ter un huertecito e ese día, de broma, a miña cuñada picoume para que collese as ferramentas da avoa. Eu, sen ter lido nunca un libro de horticultura, tomei o sacho, preparei o terreo, e esa tempada plantei unhas cositas. Cando chegou o verán, empezamos a cultivar e a comer coliflores, leitugas, xudías, tomates... E eu pensaba: ‘¡Jo!, isto é incrible'», lembra Yago con claridade e alegría, ao pensar nese espazo que agora domina.
Ademais da entrada ao horto, a porta ao patio tamén leva a unhas escaleiras cara a unha casa independente onde viven os seus sogros, pero Yago non tivo que pensalo dúas veces cando decidiu mudarse dun piso alugado na Coruña ao seu actual fogar preto da praia de Sabón.
«Funme á praia a reformularme o futuro. Puxen ao carón os proles e a outro os contras dese cambio de vida, porque era pasar da cidade ao campo. Pero lanceime. Agora son consciente de que os meus sogros se van a facer maiores, pero a verdade é que estou cumprindo o meu soño: teño unha casa propia sen ter que pagar unha hipoteca», relata.
Patricia e Yago tomaron a decisión de reformar o que toda a vida fora o bar da avoa da súa muller para transformalo na súa casa: a de ambos e a dos fillos por vir. Con todo, xusto no momento de ter solicitado o préstamo, a empresa onde traballaba Yago veu abaixo e despedírono.
«Eu estaba a traballar máis do 50% do tempo en casa, pagas extras, vacacións remuneradas. Xa estabamos co deseño da casa, pendentes de que o banco nos dese o préstamo para empezar a construír, e xusto o meu xefe díxome que me tiña que ir. Eu pedinlle que me agardase polo menos dez días, porque se me botaban á rúa, o banco non me daba a pasta, e así o fixo o meu xefe», relata o comezo dos cambios.
Yago obtivo o préstamo, tomou o diñeiro, e ao día seguinte quedou sen emprego. «Eu estaba no paro e xa tiña a casa chea de obreiros, así que lles axudei, facíame moita ilusión ver como se ía construíndo a miña casa. De feito, hai unha parede que a levantei eu só», rememora Yago orgulloso, sentado no medio da cociña, nunha casa cuxa débeda saldou antes do tempo establecido.
Nese momento empezou a súa aventura. Fixo un curso de camareiro (porque non houbo prazas para cociña), traballou en bares, e seguiu sementando no horto, aínda que fóra por hobby . Aínda que no 2012 xa non daba tantos froitos como as primeiras veces.
«Cando ía renderme, a miña nai regaloume un libro», sinala e pon sobre a mesa O horto familiar ecolóxico de Mariano Bo, a biblia na que se segue baseando, a pesar de ter feito cursos.
Yago seguiu alternando entre as actividades da casa, ser camareiro e o seu blogue de agricultura no que compartía o día a día das súas plantas. «Non se se valeu para algo, pero polo menos fóronme coñecendo os meus futuros clientes», relata.
No 2016, por fin, o seu hobby converteuse na súa realidade laboral. «Deixei o traballo de camareiro porque nacera a miña filla e era moi complexa a conciliación. Ese ano o concello de Arteixo lanzou un curso de 300 horas de agricultura ecolóxica e ao rematalo, o director díxome que se quería ser o monitor do horto urbano da Torre de Hércules. Neses hortos traballei con xente vulnerable: vítimas de malos tratos, migrantes...; e tamén con persoas con necesidades especiais», relata Yago.
Logrou facerse autónomo ao pouco tempo. Tamén, foi o coordinador do horto de Agarimo , e en 2018 comezou a dar clases de agricultura en dúas escolas de Arteixo, onde traballa na actualidade.
El, que era un home de cidade, non pode estar máis feliz de traballar agora coa terra. «Eu non sabía o que era vivir nunha casa, nin moito menos plantar unha leituga. Pero estando coa xente, vías o cambio de actitude, a terra reláxache, nótalo», conta con satisfacción.
Agora, vendo as cousas en perspectiva, valora positivamente o que lle pasou. «Isto non é un traballo, é a miña paixón. Agradezo moitísimo quedarme no paro e poder vivir disto, son un tío feliz», conclúe.