Sara Sálamo, actriz: «É triste que me rebaixen a ser a parella de Isco»

Sara Sálamo (Tenerife, 1992) embárcase nun proxecto tras outro, na carreira e na vida. Nun confinamento en grao sumo produtivo sumou un novo membro á súa familia con Isco Alarcón, e sacou tempo para debutar nas librerías cO ocaso do mono que rabuñaba a parede. Este venres estreou por fin a súa última película, O ano da furia, que atrasou un mes a súa chegada ao despacho de billetes. Mozo, guapa, actriz e parella dun futbolista do Real Madrid, basta unha conversación con ela para darse conta de que non encaixa no clixé. Abanderada do feminismo, é unha activista dos animais e nunca perde a ocasión de tomar partido, aínda que ás veces lle custe moitas críticas e algún que outro contrato. «Por posicionarme tanto, hai campañas de publicidade ou certas cousas que non chegan a termo», recoñece esta tinerfeña con familia galega que se coñece moi ben a costa de Redes.

-Estreas «O ano da furia» esquivando o covid.

-Si. O ano da furia noso probablemente foi o do 2020, que non sabiamos o que estaba a pasar. A verdade é que estou con moitas ganas de reabrir un pouco o tema das salas e de que se renove todo. Atrasouse a estrea por medo á cuarta onda, porque xusto coincidía a primeira data cando se prevía, o 30 de abril, por iso pasouse ao 28 de maio. A verdade é que agardabamos que este ano fóra mellor que o anterior, pero estamos aí, aí. Aínda que ter traballo, e amais do que che gusta, é unha lotería. Estou moi contenta.

-O personaxe da película que responde máis o prototipo de heroe posiblemente sexa o teu, Jenny.

-Si, non o pensara así. Pero paréceme interesante do que trata a película, que é que te molles ou non te molles en política, acábache arrastrando dunha forma ou outra. Tanto se es activamente partidaria ou posiciónaste claramente sobre unha ideoloxía ou non, igualmente acábache arrastrando. E Jenny é un personaxe que a priori se molla o xusto, pero logo vemos que non, que en certa forma está a opinar sobre o que quere para si e para a súa contorna.

-En calquera caso é unha muller coas ideas moi claras e que está disposta a loitar por elas. Parecédesvos?

-Si, a verdade é que si. Eu non chego ao nivel de Jenny, posiciónome desde outro lugar, pero si que ambas as intentamos posicionarnos dunha forma ou outra.

-E que tal é ter de nai ficticia a Maribel Verdú?

-É unha sorte. Ademais a Maribel coñecina antes da rodaxe, porque empezamos a traballar na súa casa. E a parte da figura de Maribel Verdú, que eu tiña moitas ganas de coñecela e de traballar con ela, a título persoal, desde o minuto un conectamos moito. É unha muller moi divertida, gústalle moito o que fai e pásallo moi ben no traballo, entón iso faiche pasalo ben a ti tamén. Foi un pracer.

-As dúas fuxides do Uruguai escapando da ditadura española e logo ídesvos a Buenos Aires, onde vos atopades outro escenario complicado, coma se vos perseguise a desgraza?

-De feito, o final da peli abócaas a outra situación similar, é como que encadean tres terribles etapas, coma se fosen elas as desencadenamentos de etapas horribles para a sociedade. Son as gafes da vida, ja, ja! Foxen de España escapando do horror dunha ditadura e xusto chegan a Montevideo no 72, cando se empeza a vivir na rúa o medo para opinar, a estar a favor dos tupamaros. Como dis ti, moita sorte non teñen nese sentido.

-Na película din: «O país está a converterse nun cárcere de tres millóns de habitantes». Converteuse o mundo tamén niso este último ano?

-Pois mira, eu véxoo bastante diferente no sentido de que si que estivemos como nun cárcere físico, porque tivemos que estar na casa e debemos seguir estando o máximo posible. Pero coas redes sociais, que é algo que antes non había, todos temos un altofalante co que falar. En cambio, nese momento a diferenza era a represión de que se dis o que pensas, a repercusión é moi forte. Hoxe en día temos outro tipo de coaccións ou limitacións de liberdade, pero polo menos a maioría podemos dicir o que pensamos sen acabar no cárcere.

-No cárcere non, pero condenado publicamente e exposto nas redes, sen filtros nin control, si.

-Eu entendo que moita xente non se molle, porque ás veces penso: «compénsame?». Porque claro, como as redes sociais están tamén tan polarizadas e non deixan de darnos a razón sobre a nosa ideoloxía… E non é un lugar de debate san, porque ti expós unha idea e recibes moito odio. Logo tamén está o medo a que te deixen de contratar, ou a que certas marcas quéiranse posicionar da túa parte… Por ese tipo de cousas entendo que a moita xente non lle compense. Pero doutra banda, dáme como un pouco de rabia. Vexo outros países, como América ou Estados Unidos, nos que os artistas se posicionan claramente e din o que pensan todo o tempo. Paréceme que te dediques ao que te dediques, non ten que ver con que te silencien. Podes ser escritor, carpinteiro, actor ou enxeñeiro, e ter unha opinión sobre un tema. Non te ten por que limitar a túa profesión ao que pensas, pero neste caso si é así, e dáme un pouco de pena e de rabia.

Posicionarte, como todo na vida, tráeche cousas boas e cousas malas; é unha peaxe que hai que pagar

-Hai que ser valente para facelo?

-Ou inconsciente, ja, ja! Quizais o son un pouco. Hai que ser moi ousado.

-Hai pouco contaches unha anécdota. Que pasouche votando en Madrid?

-Pois que unha señora preguntoume onde estaba a papeleta do partido ao que quería votar, díxenlle que non o sabía e miroume como superextraña, coma se non houbese outras opcións! Foi moi rechamante, porque parou para mirar a roupa que levaba e iso. Foi moi cómico e moi esaxerado, e claro, tívenme que rir.

-Nas redes adoitas facer reivindicacións feministas. Falas da carga mental, do acoso que recibiches en determinadas situacións…

-Pero é que amais, aínda que eu expoño cousas que me pasaron en primeira persoa, ponchas en dúbida. Ou dinche: «iso é mentira». Hai xente como que non ve a realidade, ou non é consciente. Ou pídenche que non te queixes porque noutros países están peor. Sorpréndenme moito moitas respostas que realmente non sei se as escriben buscando que lles volvas a contestar... Porque hai como un tipo de fetiche de que alguén con moitos seguidores contésteche. É innegable que aínda é necesario o movemento feminista, é certo que acadamos moitas cousas, pero quedan moitas outras que acadar para ter unha igualdade total. E estamos niso, simplemente é querer ter as mesmas oportunidades e privilexios que os homes. E que non haxa un por amais do outro, é que é absurdo. O feminismo non busca pisar a ninguén, só que teñamos as mesmas opcións, que non teñamos tanto medo na rúa, que non haxa mulleres asasinadas a mans das súas parellas… Erradicar ese tipo de cousas.

-E dicir no alto moitas cousas que non se din por medo.

-Claro. Nunha película que vin recentemente, The assistant, narra moi ben isto. O verte no papel de vivir no traballo unha situación deste tipo e debaterche entre dicilo ou non, e no caso de que decidas dicilo, cal vai ser a repercusión. Van tratar de tola, de histérica, van ameazar con outra cousa… E pensar algo así te limita. Normalmente, cando as persoas non denuncian, é por medo a perder o traballo, a que non che queiran volver contratar… Ou incluso nunha situación de malos tratos, que non haxa unha represalia maior. E cando hai unha condena, que cando a cumpra non che volva a buscar. Sempre é por medo, creo.

-Algunha vez tiveches que dicir non, ou dixéronche non nalgún traballo por dicir o que pensas?

-Eu son consciente que moitas veces, pola miña ideoloxía, ou por posicionarme tanto, hai campañas de publicidade ou certas cousas que non chegan a termo. E ao revés, pola miña ideoloxía precisamente contrátanme marcas que teñen que ver coa miña vinculación ao mundo dos animais, por exemplo. Posicionarte, como todo na vida, tráeche cousas boas e cousas malas, é unha peaxe que hai que pagar. Pero a min resúltame o máis sensato. Rexeitei campañas de moitísimo diñeiro porque tiñan artigos de pel, por exemplo. Sería un pouco hipócrita simplemente facelo por diñeiro.

Fun do Atlético de sempre, na casa non hai discusións polo fútbol

-E aínda con todo o que estamos a falar seguimos vendo titulares como «Sara Sálamo xa non leva flequillo», por exemplo. Ou cualifícante como «a parella de Isco», culpándote do seu rendemento no campo.

-Ja, ja! Si, si… Realmente moitas veces nin me pronunciei sobre este tema porque cansa un pouco, co que custa facerse un oco nesta profesión na que hai un 80% de paro no sector do cine, dos actores… Co que custa simplemente que te teñan en conta para papeis, que te ninguneen a túa carreira ou rebáixente a ser algo de alguén, neste caso a parella de Isco, é un pouco triste, ou titulares como dis do flequillo… Son cousas que ao final os medios buscan un clic e establecen os titulares para iso, pero ás veces fan dano. A cuestión está en saber que está mal para corrixilo.

-Outro dos temas que axudaches a visibilizar é o da maternidade. Falas da lactación e incluso da depresión posparto.

-Eu fágoo porque me atopei moitas sorpresas, e é simplemente para que outras mulleres non leven esas sorpresas desagradables. Non é todo de cor de rosa, a maternidade é incrible, o mellor que me pasou, pero ten a súa parte dura e menos bonita. Non todo é con filtros e maquillaxe. É certo que agora mesmo estámonos coñecendo a nós mesmas un pouco máis, ou dáselle máis importancia á muller, ir coñecendo temas como o chan pélvico. Ata fai moi pouco non tiñamos nin idea do que era iso, nin de onde estaba, nin nada de nada. As nosas nais e as nosas avoas non se facían unha valoración de chan pélvico. Isto carreta desde incontinencia fecal e urinaria, pasando por problemas coa sexualidade… moitas cousas. Pero como son problemas que só nos repercuten a nós, e unha muller que estea todo o día queixándose está feísimo, pois iso derivou en que non se estudaban estas afeccións ou en que non lles désemos importancia. Por sorte, a cousa está a cambiar, e temos que darlle visibilidade aos problemas que sufrimos nós tamén.

-Es nai mozo, unha excepción.

-Bo... non tan, tan mozo. Son nai mozo dentro do establecido, pero a miña nai tívome con 21 anos e a relación que temos xa a quixese eu para min e para os meus fillos cando sexan maiores. A ver se non habendo un salto xeracional moi grande, podemos entendernos mellor e temos un código máis afín.

-Nunha publicación polo día da nai homenaxeabas á túa avoa tamén. Estás moi unida a ela?

-Si, de feito á miña avoa chámoa ma no canto de abu ou tata, ou o que sexa que se lles chama ás avoas, porque para min é unha segunda nai. Á miña nai chámoa mamá e á miña avoa ma. É moi importante para min.

-Moitos primeiros libros de autores alleos á literatura son autobiográficos ou de autoaxuda, pero ti lanzácheste á novela á primeira con «O ocaso do mono que rabuñaba a parede».

-Bo, hai bastante de min na novela. Hai moitas reflexións persoais. O meu pai tamén é escritor, e cando leo cousas súas véxoo a el todo o intre. El ría, e agora ao ler isto meu, dime: «Ti non me dicías que só me vías a min? Pois agora eu véxote a ti todo o intre». O autor sempre deixa moitas cousas de si mesmo nas páxinas, pero igualmente é unha novela de ficción onde ocorren millóns de cousas que non teñen que ver comigo. Foi unha petición da editorial, animeime a facelo e agardo pronto poder contar máis novidades, porque hai un proxecto moi interesante que vén derivado da novela.

-O confinamento deuche para traballar, para escribir…

-Si, para moito. Rodei a serie de Relatos confinados, publicamos a novela, fun nai outra vez… ja, ja, ja! A verdade é que me deu tempo a bastante. Agora estou coa estrea dO ano da furia e pendente da rodaxe dunha peli que empezarei pronto tamén, así que todo moi completito. Xusto agora voume a rodar un curto que me fai especial ilusión porque vai sobre os coidadores, que para min son os grandes esquecidos. É un reto, apetéceme moito contar esta historia. Os coidadores son moi importantes, os remunerados e os non remunerados.

-Segues sendo do Atlético de Madrid, hai pelexas na casa co fútbol?

-Eu díxeno sempre, non é novo. Fun do Atlético de sempre, e se me volven a preguntar, pois o conto. Ninguén estará xa sorprendido. Pero non, non hai pelexa cando hai fútbol, ja, ja.

-Sorprende o teu nome, Sara Ainhoa. De onde vén Ainhoa?

-A miña nai quería Sara, o meu pai Ainhoa, non se puxeron de acordo e me encasquetaron os dous. Non hai máis, ja, ja!

-Verémoste por Galicia?

-Eu veraneaba en Redes, e téñolle moito cariño á túa terra. Teño familia alí, veraneabamos tamén por Ares, por toda esa zona, e teño recordos bonitos deses veráns. Teño ganas de ir comer uns pementos de Padrón, que me encantan! Agora que son vexetariana xa non tomo polbo nin nada diso...

---

---

---