CATRO ALEGRÍAS NA PANDEMIA. Estas tres irmás deron a luz unha antes do estado de alarma, a segunda en pleno confinamento e a terceira ese verán. Catro bebés no medio ano. ¡Unha obra de arte! O que lles falta é xuntarse...
20 feb 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Tres irmás e un baby boom para sacarlle a estes tempos de fatiga pandémica unha alegría crecente. Non unha, ¡catro! Unha por cada un dos catro bebés que chegaron a esta familia cando o mundo se freou. Ás veces a vida cóntanos un conto. Érase catro irmás, Inma, María, Julia e Claudia, das cales tres foron a dar a luz no 2020 con menos de seis meses de diferenza. A segunda irmá en orde de idade, María, foi a primeira en quedar embarazada. E a noticia foi dobre: viñan dous en camiño, os mellizos Oliver e Leonardo. Seguiuna, niso que chaman con xenerosidade e sentido do humor «doce espera», a irmá maior das catro, Inma, que xa tiña un fillo de 2 anos, Martín, quen recibiu a chegada da súa irmá en pleno confinamento. Inma quedou embarazada un pouquiño despois que a súa irmá María; dunha nena, Gala. A última da familia en contribuír a este baby boom foi Julia, que soubo que agardaba o seu primeiro fillo, o pequeno Ares, en novembro do 2019.
As tres irmás quedaron embarazadas meses antes do estado de alarma. Os mellizos naceron a finais de xaneiro do 2020, Gala en pleno confinamento e Ares en xullo, nunha breve e cálida tregua desta pandemia.
«Os mellizos Oliver e Leonardo naceron cinco semanas antes do previsto. Se chegasen na data prevista de parto, tería coincidido co inicio do estado de alarma»
ENCONTRO PENDENTE
«Aínda non puidemos celebralo todos xuntos», lamenta o cineasta Lois Patiño, pai de Ares, que di que no verán podería ter sido a ocasión, «pero por circunstancias laborais non puido ser». Iso si, os curmáns fóronse coñecendo por quendas. María, que vive en Sevilla, veu a Galicia cos mellizos o día que naceu Ares. Os seus mozos, que ían cumprir os seis meses, naceron cinco semanas antes do previsto «tras un embarazo de alto risco, duro, complicado». Se non se adiantaron a saír, terían nacido xusto no inicio do estado de alarma, advirte. Para María, dar a luz foi o final dun «pesadelo» polos seus varios ingresos hospitalarios e a incerteza que afrontou na xestación. Os primeiros meses levounos con dificultade por non poder saír e recuperarse «de forma activa».
«Tiña a necesidade de saír, polos nenos e por min, pero intentei sacarlle partido doutra banda. Deilles o peito aos dous e aproveitei ese tempo novo para consolidar a lactación», comparte. O verán trouxo o sol dunha boa noticia. «María e o seu pai chegaron cos mellizos a Santiago xusto o día que ingresabamos no hospital para que Julia dese a luz», lembra Lois. Eles chegaron pola mañá a Santiago e pola tarde Julia ingresou no hospital para parir. Foi un empuxón para que Ares se decidise a saír ao mundo.
«Ao volver do hospital, os mellizos estaban a agardarnos, estaban a agardar a Ares», di Lois.
Como o verán pasou sen a agardada reunión, a familia tiña a esperanza posta no Nadal, pero de novo non puido ser polas restricións. Inma e a pequena Gala viven en Valencia, e non lles permitían saír.
«Gala naceu en pleno estado de alarma. O meu marido non puido estar no parto, pero tiven un posparto feliz»
Se María se librou só por un mes do parto con máscara, ás súas irmás tocoulles de cheo. «Gala naceu en pleno estado de alarma. O meu marido non puido estar no parto, pero acompañoume a matrona. Ao final, foi a experiencia máis incrible da miña vida e o posparto foi feliz, porque o vivín allea ao que estaba a pasar no mundo», conta Inma. Á parte de facerse a PCR, Julia e Lois tiveron que pórse a máscara ela para dar a luz e el para ver nacer ao seu fillo Ares. Son as regras que impón a pandemia, que compensou en parte, sinalan, «o bo trato e o cariño no hospital».
«Houbo unha peculiaridade coa pandemia que nos pareceu unha bendición cando naceu Ares: non puidemos recibir visitas»
Iso axudou a que a experiencia deixase finalmente un bo recordo. «Houbo unha peculiaridade coa pandemia que nos pareceu unha bendición: non puidemos recibir visitas», confesa Lois sen faltar á verdade. As flores e as mostras de afecto, se aumentan, eses primeiros días esgotan. A cháchara nun posparto podémosnola/podémonola aforrar. Non hai mal que un pequeno ben non traia. «Puidemos ter o noso espazo de intimidade cando naceu Ares, habituarnos pronto a ser tres. Ao principio, só queres estar a mirar ao teu fillo, ver como xesticula, ver como vai crecendo o teu amor», manifesta Lois. «Limitar as visitas tras un parto, estaría ben que quedase...», desexa.
O seu pequeno Ares é Ares polo concello e porque así o quixeron os seus pais, sen discusión. Lois é galego, pero creceu en Madrid. «Ter un nome singular a min sempre me fixo sentirme poderoso. Julia e eu buscabamos un nome orixinal, de sonoridade bonita. O primeiro apelido de Ares é Llerena, pola súa nai...», di o pai. Custoulle ceder nisto? «Non, é unha débeda histórica que temos coa muller. De feito, propúxeno eu, aínda que sempre doe que se perda o teu apelido. Pero se o vexo desde a perspectiva da miña nai, Menchu Lamas, o Lamas hase perdido... Non houbo dúbida, ía ir primeiro o apelido da nai». Iso si, para nacer Ares «escolleu» Galicia. «Como en Madrid e Sevilla en xullo fai moita calor, iso facilitou que viñésemos a Santiago. Eu buscaba na zona de Vigo... e un amigo, Pela do Álamo (o director do Festival Curtocircuíto), que é o padriño de Ares, deixounos a súa casa nos arredores de Santiago. Por iso Ares naceu en Santiago», relata Lois. Ao nome chegaron mergullando nun libro de antropónimos galegos. Como nome, Ares escoitárono pouco, aínda que hai uns días o seu pai confesa que oíu na praia de Arcade como chamaban a un can: «¡Ares, Ares!».
Isto pide un guau. Por Ares, que empeza a probar o pan, e polos seus curmáns Oliver, Leonardo e Gala, preciosos e singulares, como a alegría de ver a vida abrirse paso na pandemia.