Un dos talentos máis aplaudidos nun bo actor é a súa capacidade para cravar o acento do personaxe que interpreta. Forma parte da mitoloxía sectorial o concienzudo traballo co que Meryl Streep consegue dotar aos seus personaxes do ton xusto e pasar por polaca, australiana, italiana ou británica sen que ningún deses cidadáns reciban a súa proposta con ese rechinar de dentes e crujir de ósos que todas sentimos ao escoitar a alguén impostar un acento próximo.
A nosa forma de falar está cargada de contexto e prexuízos, unha obviedad que a sociolingüística desentraña para chegar a conclusións reveladoras. Fixéronse moitos experimentos para describir como un oínte cualifica a un interlocutor en función do seu acento, algún convertido en clásico do cine con Audrey Hepburn sendo domesticada polo seu pigmalión Rex Harrison, a choiva en Sevilla é unha marabilla.
Os ingleses converteron as súas variedades dialectais nun asunto de identidade e nunha partitura para situar onde corresponde aos cidadáns nun mundo máis ríxido do que a xustiza social esixiría.
O universo dos acentos é tan complexo como o mundo pero aspirar a comprendelo é un acto de responsabilidade que debería ser obrigatorio para quen queren influír e ser referentes de opinión.
Por iso soou como soou a pregunta que Pablo Motos lle cravou a Roberto Leal: «Co acento andaluz que vas facer, valo suavizar, valo deixar?». Coma se esa entonación que son as túas orixes, a casa na que naciches e o aire que respiraches fose un vicio vergonzante contra o que hai que vacinarse cando se aspira a ministerios maiores ou a xogar na casa dos importantes.
O que destila esa pregunta é tan revelador que é factible imaxinar a Motos preguntándolle a un xitano cando deixará de selo ou a unha muller ou a un gai ou a todo aquel que distorsione a súa visión estreita da existencia na que, of course, uns están no sitio correcto e os demais simplemente sobreviven cun fastidioso defecto de fábrica.
Ese mundo que é un e grande é tan pouco interesante e tan irreal que a tentación é desprezar a quen segue defendéndoo. O problema é a dor e a incomprensión que esa perspectiva tan mesquiña segue ocasionando en quen non teñen as ferramentas necesarias e encaran unha pregunta como a de Motos con vergoña ou desolación. Ea.
