En «O dobre máis quince», que chegou onte ao cine, Maribel encarna a unha muller de 47 anos que vive un «caso» cun mozo de 15. «Manter unha relación con tanta diferenza de idade é difícil, pero un matrimonio de 20 anos como o meu tamén», di
29 feb 2020 . Actualizado á 15:28 h.Non hai reto que se lle resista a Maribel Verdú (Madrid, 1970). Pero non todo é o que parece no interior dunha actriz que, aínda sendo toda unha referencia no cine español, confesa que ten máis medos que nunca: «É unha caquita isto de ser veterana. Cantos máis anos pasan, máis insegura síntome». Como é habitual, responde sen filtros.
-En «O dobre máis quince» Ana ten 47 anos e Eric 15, pero ambos teñen en común que non saben que facer coas súas vidas.
-Si, ela é unha muller de 47 anos que pode dar a sensación de que xa o fixo todo. Casouse, ten fillos, unha boa casa, cachorro e esas cousas, non? Pero de súpeto exponse, isto é todo? Vai ser así o resto da miña vida? E detrás desa ecuación sen nome un día decide meterse nunha páxina e coñece a un rapaz. Pasan 24 horas xuntos e son unha compaña perfecta porque o mozo sente igual de perdido e son dúas persoas solitarias, que necesitan que simplemente alguén as escoite. Son perfectos para escoitarse e empatizan entre eles. Pasan esas 24 horas que quedarán sempre no seu recordo, pero non se volverán a ver nunca máis.
-Tiveches nalgún momento esa sensación?
-Sen dúbida, sempre nalgún momento da vida unha sentiuse perdido, unha reformulouse que é da súa existencia ou se está ben o que estás a facer, ou se lle gustaría cambiar. Eu tiven momentos na miña vida nos que, claro, obviamente reflexionas e exposte moitas cousas. Agora afortunadamente estou nun bastante equilibrado e bastante tranquilo, que non teño que comerme a cabeza dese xeito, pero claro que si, iso eu creo que nos pasou a todos. E ademais é lóxico e bo que pase.
-Esta historia fala desa parte nosa que ocultamos por medo e por temor a ser xulgados, incluso por nós mesmos.
-Iso sempre, iso é o terrible, non? Que sempre ou estamos a xulgar ou estannos xulgando. E quitarse ese lastre de amais é moi complicado, moito. Porque os prexuízos fan moito dano e fan que te perdas moitas cousas na vida. Que farías se non foses prejuicioso ou non sentises que che van a xulgar polo que estás a facer?
-Este foi un das rodaxes máis felices da túa carreira. Quizais polo esforzo que supuxo sacar adiante esta película?
-Si, custou esforzo para os de produción, pobres, ata que conseguiron sacar o proxecto adiante. Pero para nós, para Germán [Alcanzaru] e para min, foi unha rodaxe feliz, sabes desas rodaxes que cada día soa o espertador e que o único que queres é estar cos teus compañeiros e gozar e gozar? Nunca desde a dor nin desde a agonía, senón desde o goce pleno. E cunha compenetración e unha complicidade co director [Mikel Rueda] fose do normal. Somos os tres moi amigos, moi amigos, forman parte de algo moi importante na miña vida os dous.
-Que pídeslle a un director?
-Pois mira, que eu sinta que ten seguridade. Que sexa o capitán do barco realmente, que mande, que teña autoridade pero que sexa tenro, cariñoso e, por favor, con moito sentido do humor. Pero que sintas que el che vai dirixindo, vai levando polos camiños que el quere, pero que tamén che deixa unha liberdade para crear, porque nós somos creadores tamén. Que non te coarten, porque este é un traballo de equipo e, neste caso, de director-actor, tamén de dous.
-Reunía Corda estas cualidades? Vimos unha publicación túa moi emotiva lembrándolle.
-E Corda, efectivamente, reunía todas estas condicións. Era un home que estaba claro que el mandaba, era o director, pero escoitábate, deixábache achegar, gustáballe de feito que o fixeses. E logo, el tiña moi mal xenio, pero era tan boa xente que se pasaba o día o pobre pedindo perdón todo o intre polos seus exabruptos, ja, ja! Tiña ese pronto que non podía controlar, pero logo era unha marabilla e un home moi, moi xeneroso.
-É a diferenza de idade unha barreira para a relación? Aquí falamos dunha diferenza moi, moi grande.
-Bo, eu nin mo expoño, pero sempre a diferenza enorme de idade ao final non funciona. Pode durante un tempo ser se cadra estupendo, pero chega un momento no que por natureza, por lóxica, por sentido común, hai unha distancia segundo vas crecendo un ten unhas necesidades vitais e outro vai ter outras si ou si.
-Non sei se é case máis difícil manter un matrimonio de 20 anos como o teu.
-Pois eu creo que as dúas cousas son moi difíciles, ja, ja! O que pasa é que, bo, no meu caso, é que non entendo a vida sen o meu mozo. É que nós somos uña e carne. O que é moi doado é manter un matrimonio de 20 anos, iso por suposto. Hai moita xente que o mantén. O difícil é mantelo san, de verdade e auténtico. E saber quererse ben, iso é o difícil, con respecto e con admiración. Que reúna todas esas condicións é complicado.
-Volves ao espido. A idade faiche afrontar con máis ou con menos seguridade este tipo de escenas?
-Noooo!, a min non me facía sentir segura nin cando tiña 17 anos, como me vai a facer sentir segura agora? Non, non, nunca. O que pasa é que ti non podes dicir que non, imaxínate, a unha historia marabillosa como a desta película por ter unha historia subida de ton. Realmente niso si que eu creo que nunca me sentín tan confiada, tan confiada cun director como con Mikel de dicir: ‘Mikel, aquí estou e confío no teu sentido da estética, no teu pudor e no teu xeito de narrar'. Púxenme nas súas mans absolutamente e, de feito, cando o vin montado, dixen: ‘Foder, se é que é impecable'. É un home que non te podes nin imaxinar a sensibilidade que ten, é algo fóra do normal, de verdade.
-Afrontas a lectura dos guións con Lexatin?
-Si, con Lexatin. É un momento para min crítico sempre, porque eu creo que leo moi mal os guións no alto, non sei, e é ese o momento en que te escoitan. Non sei, sempre penso que é ese o momento no que van chamar ao meu representante e van dicir: ‘Mira, mellor buscamos a outra', ja, ja. Morro dos nervios, morro! Entón intento estar como segura, que non sei se se me dá moi ben aparentar isto. Pero logo nunha rodaxe xa é o meu modus vivendi dalgún xeito, non? Levo facéndoo moitísimos anos e é o meu hábitat natural, así que aí si que xa síntome como Pedro pola miña casa.
-O de ser veterana para isto non computa entón?
-Que vai, é unha caquita isto de ser veterana. Non, non, que vai. Cantos máis anos pasan, máis insegura síntome, máis responsabilidades tes amais ou, polo menos, ti créaschas. E cando es mozo es unha inconsciente, para ti isto é un xogo. Para min ségueo sendo, porque hai unha parte lúdica que ademais non quero perder na vida, pero hai un peso aí como detrás que, buah, é durito. Hai que loitar moito, traballar moito a mente e ao cabeza e dicir: ‘Non, non, quérome agarrar forte, non soltarme e confiar en min'. Confiar na túa ilusión, na túa experiencia e nas ganas que lle pos ás cousas.
-E volves á televisión.
-E volvo á televisión, si, cunha serie que me ten subxugada e á vez aterrorizada, porque é unha protagonista moi protagonista. A serie chámase Ana, que é o meu personaxe, unha avogada penalista, criminalista, que me fascina, sobre todo porque toca un tema que non se adoita tratar, que é o da ludopatía, o do xogo, e como esnaquiza a vida das persoas. E como se loita neste caso contra o máis poderoso, que son as empresas.
-Contra que loitarías ti se te deixasen elixir unha causa?
-Eu, contra o abuso de poder e a inxustiza.