Un tesouro que xa podes visitar. Lobeira Grande é a illa principal deste arquipélago da ría de Corcubión. A súa superficie granítica, a súa costa abrupta e os seus fondos pedregosos enmudecen ao navegante que pisa por primeira vez estas rocas
05 novs 2019 . Actualizado ás 15:30 h.Os que as visitan por primeira vez nunca fallan. Sempre repiten iso de «paresen de película!», reproduce con entusiasmo a exclamación á que xa está habituado David Trillo. Este mariño mercante, que se pasa medio ano embarcado polos mares de todo o mundo, é coñecido como o Robinson dá Lobeira en Corcubión , onde ten atracada unha pequena lancha chamada Navieira Jalisia. Así, con gheada. Como el reivindica e como din nos portos de mar galegos.
«As Illas Lobeiras son o consepto de illa en si. Sen estradas, como nas Cíes, nin restaurantes, como nas Ons. Aquí tampouco hai un pazo, como en Sálvora. Son o que un imaxina cando pensa nunha illa», describe con admiración. Na zona saben que non hai mellor guía para chegar ata o arquipélago que da man deste Crusoe norteño.
Arquipélago de cine
Cando David era pequeno acampaban dentro da casa do «faroleiro», como chaman aquí aos fareros. Hoxe, a construción está tapiada. «Antes, os vesiños viñan coas barcas e fasían sardiñadas. Nos días de calma chicha, claro», sorrí David. Cando o vento aperta, as Lobeiras lembran máis á Shutter Island de Martin Scorsese que ao arrecife tropical do lago azul. Están na boca da ría de Corcubión, no límite meridional que dá inicio á Costa da Morte.
Dúas illas, Lobeira Grande e Lobeira Moza, compoñen o pequeno arquipélago que non chega a sete hectáreas de extensión. Desde elas divísanse o monte Pindo e Carnota. Corcubión é o seu concello e a Autoridade Portuaria ten os dereitos do «farol», acendida por primeira vez en 1909 e automatizada desde hai décadas. Agora está supeditada ao faro de Fisterra. Unha antiga fábrica de salgadura, tamén deserta, completa as construcións levantadas sobre Lobeira Grande.
«Chegou a haber unha taberna. Iso foi hai moitos anos. Para os vesiños son de sobra coñesidas, non para os de fóra», conta David. O seu relativo anonimato, se as comparamos coas illas do Parque Nacional, non impediu que o boca a boca e as redes sociais estean a descubrilas. Nunha enquisa realizada este verán na páxina web de La Voz de Galicia, as Lobeiras foron as illas galegas máis votadas polos lectores.
«Desde terra paresen só un montón de pedras. Cando chegan na barca e ven que hai dúas praias, a farola, a casa... non se imaxinaban que había todo isto», destaca este Robinson atlántico. Fai excursións personalizadas na súa lancha para grupos reducidos, de ata cinco persoas. De noite vese a vía láctea e, se se confabulan os astros, o mar de ardora. Ademais do seu, outros taximar ofrecen viaxes ata os illotes. Hai que ter experiencia e pericia, os fondos están salpicados de rocas. «Hai un patrimonio por recuperar. A empresa Portomuiños quere facer un restaurante temático e estudar as súas algas. Sempre hai alguén que di que se van encher, pero aquí a xente só está un momento e pódese vir uns días contados ao ano. As ondas superan os des metros en inverno», informa David.
ATRAPADOS
O nome das illas está inspirado, segundo unha lenda, no seu carácter. Agardaban escondidas cal lobo a que os barcos se achegasen ata chocar contra elas. O certo é que aquí naufragaron navíos ingleses ou gregos. Por un temporal, a familia dun dos «faroleiros» quedou atrapada en Lobeira Grande todo un mes en 1912.
David ofrece rutas «persoalizadas, onde compártese a cultura mariñeira e se coñese ou patrimonio do mar. Nos días borraxeira de ver as farois envoltas na brétema é alusinante», engade. Coa axuda dun veterano mariñeiro de 90 anos está recompilando a toponimia e microtoponimia que quere inmortalizar nun libro. «O punto máis alto é o Outeiro da Miranda», desvela, porque, como el di, «nas Lobeiras cada pedra foi bautisada». «O seu encanto? Só hai que velas», responde David. Partimos con el.