Nunha das secuencias máis explícitas da audaz Sex Education que emite Netflix, o alumno desubicado do instituto empolícase a unha mesa da cantina e convoca aos seus compañeiros para facerlles unha revelación. Dun xesto báixase os pantalóns e con ademán decidido confirma á audiencia que, efectivamente, os rumores sobre a súa persoa eran certos: o tamaño do seu pene é enorme. E para que o espectador certifique cal é a envergadura exacta da confesión de Adam, a cámara colócase detrás e detense no tramo superior das súas pernas entreabertas para que se constate cal é o alcance preciso do prodixio.
Sex Education é en aparencia a típica serie de instituto con todos os estereotipos de adolescentes que en diferentes tons ha ir retratando a industria americana ata construír un estándar, desde Desenfreo á americana pasando por American Pé, a inevitable Grease ou a máis recente Por trece razoes. O que fai distinta a esta produción británica é precisamente a forma de abordar o sexo e as relacións entre os personaxes, unha forma explícita e desacralizada que conecta cun novo paradigma.
Estes anos vinte do século XXI son probablemente os máis sexuais das últimas décadas. Estamos en éraa do sexo. Nunca se falou tanto e de xeito tan explícito de como e con quen manter relacións físicas. O consumo de pornografía deixou de ser tabú; hai clubs de intercambio á volta de todas as esquinas; bares con cuartos escuros; orxías organizadas e sen organizar; aplicacións que alentan e saúdan a fugacidade carnal e unha aceptación case xeral de que o sexo non é un tabú senón unha manifestación máis da natureza humana. Case todas as formas e combinacións entre adultos que consenten e gozan son posibles, aínda que hai dous colectivos para os que o cambio de paradigma foi revolucionario: os homosexuais e as mulleres.
Sex Education respira dentro deses novos marcos polos que transita unha sociedade que fai apenas tres décadas era ñoña e pacata e na que o sexo fóra das convencións permanecía oculto baixo sete veos e sometido sempre á posibilidade do escándalo, a censura e o desterro.
Se hoxe revisásemos aquel innovador Falemos de sexo que en 1990 levou a TVE a doutora Elena Ochoa (dirixida, por certo, por Narciso Ibáñez Serrador) respirariamos unha inxenuidade inaudita nos tempos de Grinder. A psicóloga e editora desposuíu de sucidade o debate sexual nuns anos que aínda cheiraban a mantilla, alcanfor e preservativos de gancho. A partir de aí todo rodou.
O TRÁMITE CARNAL XA NON É UN TABÚ
Hoxe os tabús son máis sentimentais que sexuais. Outra sexóloga televisiva, Lorena Berdún, aseguraba fai uns días no País que hoxe é máis doado deitarse con alguén que quedar con ese alguén para coñecerse, porque «o amor nos dá máis medo que o sexo». O trámite carnal deixou de ser un tabú para converterse nunha especie de obrigación social que require coñecementos enciclopédicos e dispoñibilidade para abordar calquera situación. Toda desde a normalidade e a ausencia de escándalo.
Un dos momentos máis reveladores desta dinámica protagonizouno Amaia Romero , a doce e intelixente gañadora de Operación Triunfo. Durante o seu peche, nunha conversación cunha compañeira do programa e con esa naturalidade marca da casa confesou: «Vou ser directa contigo, vale? Apetéceme un tío, un bo tío... un bo tío». En realidade a frase era moito máis explícita. Tan explícita como esa secuencia de Sex Education con ese adolescente exhibindo os portentos da súa natureza.