UN CAMPISTA FIEL Ao 100 % Pouca xente pode dicir que supera o medio século veraneando no mesmo lugar. E máis aínda se o aloxamento é sempre cámping. Mariano Blanco «and family» saben tanto do estío na Mariña como os propios mariñáns. Agora xa xubilado pode permitirse o luxo de pasar na comarca, como este ano, de xuño ata setembro. ¡Un superverano!
10 ago 2018 . Actualizado ás 18:33 h.Presentámoslles a Mariano Blanco . Na imaxe é o rei da grellada, manexando as pinzas con destreza sobre o apetitoso churrasco, mentres a súa muller Toña, á esquerda, xa saborea o petisco moruno. Toda unha típica estampa estival. El é un ponferradino. 83 anos. Ollos dun azul intenso, que viron moitos xullos e agostos na Mariña. Cos seus máis de cincuenta anos veraneando por estas lareiras, tan bonitos como descoñecidos para moitos, menos para el, outorgámoslle o título de Turista Maior por excelencia. Porque o vale.
A historia de como a familia Blanco acabou aquí aínda segue causando risos cómplices en Mariano e Toña. Ambos se coñeceron nunha verbena. El tiña 16 anos. Ela 14. El sacouna a bailar e desde entón non se volveron a separar. Teñen tres fillos e cinco netos. O matrimonio lembra a primeira vez que os seus pés pisaron A Mariña: «Foi toda unha odisea. Saímos de casa sen rumbo. A miña muller quería ver o mar, así que buscamos o sitio máis próximo. E era Viveiro. Pero... onde estaba Viveiro? Non o sabiamos, así que decidimos saír á aventura». En Mariano espértase a nostalxia: «Chegamos aquí o 14 de agosto de 1967. Acórdome porque eran festas e estaba todo pechado, polo que non atopamos onde durmir. A miña irmá traía dous nenos, e nós unha nena. Durmimos aquí, na esquina da praia, porque antes non había paseo marítimo. Eu deiteime debaixo dunha árbore e durmín tan tranquilo. Tiña 300.000 pesetas [pouco máis de 1.800 euros] no bolso. Agora non durmiría nin con 20 euros», afirma o ponferradino entre risos.
A parella gozou tanto desa primeira viaxe que a partir do verán do 68 decidiron facer da Mariña o seu lugar de veraneo definitivo. Soamente fallaron en dúas ocasións, en 1979 e 1980. Entón Toña quedou embarazada de novo e tocaba remodelación do piso, lembran sentados ao redor dunha mesa de plástico, na súa querida parcela do cámping viveirense. A familia Blanco prometeu a partir de entón fidelidade estival á costa lucense. E cumpriu. O seu primeiro destino foi a praia de Xilloi, no Vicedo, ata que alí se prohibiu a acampada libre. Iso obrigoulles a «emigrar» ao Barqueiro, onde o alcalde habilitara o areal de Esteiro para os campistas. Alí acamparon cada verán ata o 2006. Entón, repítese a historia. Tamén se acabou a acampada libre na provincia da Coruña. E xurdiu a opción de Viveiro, coma se o azar o chamou a ese lugar desde sempre. O destino definitivo. Atoparon o recuncho dez para pasar as súas vacacións. Acolledor e moi tranquilo son as gabanzas que Mariano lle lanza á cidade do Landro: «Encántame Viveiro, a xente e a súa gastronomía. Pasear polas rúas do centro histórico é como retroceder no tempo. Nada máis velo namorámonos do pobo, e de toda A Mariña. Ten algo moi especial».
Despois de tantos anos, os Blanco son practicamente galegos. «Os galegos son a mellor xente do mundo», outra gabanza en boca de Mariano, coa TVG de fondo, mentres a súa muller intenta facerlle cambiar de canle de televisión. Misión imposible... pero sen Tom Cruise polo medio.
VIVENCIAS INESQUECIBLES
«As amizades que se forman aquí son para toda a vida», afirma Mariano, en modo reflexivo. «Seguimos en contacto durante todo o ano e programamos as vacacións para coincidir», engade cun medio sorriso falando da xente que coñeceron durante estas cinco décadas. Ao preguntarlle polo momento máis feliz da súa vida, o ponferradino fai unha pausa e di: «Para min, toda a vida foi moi feliz. Tiven algún momento malo, como todo o mundo, pero a maior parte do tempo fun feliz». «O certo é que non sabería escoller un momento en concreto. O nacemento dos meus fillos e dos meus netos, por suposto», sentenza mentres dá unha calada ao seu cigarro, aínda que a súa muller desaprueba que fume. Pero ao final conséntelle. Misión imposible.
Chegamos ao capítulo de anécdotas estivais: «Aínda me acordo dos partidos de fútbol de casados contra solteiros na praia de Esteiro, ou os de locais contra forasteiros. E aí estaba eu, ¡aos meus 65 anos e xogando ao fútbol!». Aínda que houbo veráns con cara B: «Unha vez deixáronme en pelotas no Barqueiro. Roubáronme todo o que tiña no coche, incluso os pantalóns», relata con sorprendente sentido do humor. Pero como ben di este ponferradino-mariñán: «De todas as experiencias se aprende . Mesmo das malas. Pasamos aquí os mellores días da nosa vida, e por iso sempre estarei agradecido».