AQUÍ A BEBIDA NON VÉN SOA senón que trae compaña, que por certo é moi salgada. Hai que gañarse ao cliente, antes de que llo coma a competencia. Por iso cada vez os petiscos son máis saborosos e contundentes. Pasen e proben. É gratis.
08 abr 2018 . Actualizado ás 13:40 h.Confesa. Ti tamén es dos que visualiza o petisco antes de apostar por un local ou outro para tomar unha cana. As patatitas e as olivas xa nos saben a pouco, e agora case esiximos saír comidos do aperitivo. Os que están detrás da barra sábeno, e fan todo o posible para conquistarnos polo padal. Desde unha degustación de embutidos a un ovo frito ou un señor crocodilo (na modalidade de filetitos). Con estas propostas amais da mesa, unha cana queda curta. Outra rolda imponse. O segundo prato asómase e o estómago empeza a estar a gusto. E todo isto polo mesmo prezo. Así quen di que non...
No Piñeiral, na Coruña, van sobrados de xenerosidade. Pidas o que che pidas de beber, plántanche amais da mesa unha minitabla de embutidos. Aínda que o de mini é un dicir. Dous lonchas de xamón, dous de chourizo, dous de salchichón e un triángulo de queixo. Ademais de contentar ao cliente, a intención é dar a coñecer o produto para que, se gusta, poidan levarllo a casa, porque neste caso tamén dispoñen de tenda no local. «Se dás un bo petisco, a xente anímase. Aquí poden ter a tranquilidade de que lles estamos dando a probar o mesmo que se van levar a casa se o compran, que non é o mesmo que levalo a cegas. Córtase ao momento, como moito pode haber dous platitos feitos, e das mesmas pezas que se llo levasen a casa», explica Pilar Expósito, a encargada.
A partir das dez da mañá, as variedades empezan a voar por este local que leva pouco máis dun ano na praza de San Pablo. Á pregunta de se é rendible, porque todo sexa devandito: os petiscos son agasallo da casa, a resposta é a agardada. «Si, hai que saber comprar». A combinación non sempre é a mesma. Procuran variar para que se coñeza todo o que hai. Se hai moito apuro, como adoita ser a partir das sete da tarde, resulta imposible, pero como anden liberados ponse a innovar. Froito desas ganas de sorprender naceron as minipizzas, o petisco quente que sae do forno cando se achega o momento da cea. Lonxe de facer comparacións, poida que esteamos ante o petisco máis potente da zona. O que si está confirmado é que de aquí se sae co estómago cheo. E é que como di Pilar : «Mans que non dais, que agardades».
QUESADILLAS
Unha das rutas turísticas máis atractivas do occidente ourensán é a que ten como eixo ao Carballiño, con enclaves como o espectacular Templo dá Veracruz, o parque municipal ou o próximo Mosteiro de Oseira, entre outros moitos. Pero á hora de repor forzas, é doado integrarse no bulicio da vila e en locais como a tapería Casa Gelo (Perfectino Viéitez, 20). Nesta abrigada rúa peonil, Gelo -os seus achegados tamén o coñecen por Nené- e Rosalía son xa dous veciños máis cos que pasar unha tarde agradable, con cana e petisco polo medio. E tratándose de dous personaxes nados en pleno val da Denominación de Orixe Ribeiro, o viño tampouco é unha mala opción -nin moito menos- para amenizar a velada e, en ocasións, saír co estómago cheo, porque a actividade na cociña multiplícase ante a vehemencia dos seus propietarios á hora de satisfacer aos seus clientes/amigos.
Que se o filetillo con patacas marca da casa, ovos fritos ao gusto do consumidor e ata quesadillas -mestura da tradición local coa que satisfixo aos emigrantes, máis aló do charco-, son só parte do repertorio culinario que acompaña ás bebidas como detalle da casa. E é que Gelo, Rosalía e calquera dos seus colaboradores, intentan que ninguén bote de menos algunha atención máis.
Talvez por iso, sempre está preparado un xamón no seu soporte, que tras a adecuada exhibición de corte do anfitrión, pasa ao prato en lonchas para aliviar calquera faladoiro futboleiro ou reunión de amigos arranxando o país entre sorbo e sorbo. Porque o tema o poñen sobre a barra os oradores, mentres que a parella de hostaleiros con tantas horas de voo exerce de mediadora. Non vaia a ser que alguén se vaia con fame ou sede, que isto é un bar.
PETISCOS XIGANTES
Atópase na Ronda Xosé Castiñeira, en plena capital lucense, e caracterízase polo bo ambiente e a gran cantidade de petiscos e tapas xigantes que ofrece ao cliente. O Punto de Encontro, un dos establecementos hostaleiros máis concorridos da cidade da Muralla, dispón dunha ampla variedade de tapas para servir ao cliente dunha forma totalmente gratis. Tal é a abundancia das tapas e petiscos que ofrece, que cun par de canas, comes, merendas ou ceas. «Vimos case todos os días despois de saír de traballar. Pidas o que pidas, ben sexa un té, un refresco ou unha auga, ofrécenche unha tapa gratis. Podes elixir entre seis ou sete diferentes e, ademais de estar riquísimas, son moi contundentes», indica José Luis, un cliente asiduo a este local.
Son moitas as ocasións nas que algúns se sorprenden da tradición deste local en servir unha tapa enorme con cada consumición. Isto, ademais de estar pasando a bandexa de petiscos polas mesas cada pouco tempo. «Vimos a media mañá a tomar o café e xa nos ofrecen tapa. Se non queres, as camareiras, que son moi amables, ofrécenche doce ou un petisco salgado», conta Elena, que traballa ao lado deste local de hostalería e todos os días acode a facer a pausa de media mañá.
Outros, como Fran, Marga e a súa cuadrilla, acoden todos os venres ao saír de traballar para comentar a semana e planificar o finde. «É o noso lugar sacro dos venres. Reunímonos aquí, estamos un bo intre charlando e xa imos máis que ceados para casa. Tomamos unhas cañas e con elas unha tapa. Ás veces mesmo bebemos máis do que comemos porque son moi abundantes e fartan moito. Sempre adoitan ter ensalada de pasta, patacas bravas, ensaladilla, alioli, orella ou morro de porco... Ademais de que están moi ricas, son moi abundantes», explica esta parella de Lugo. O Punto de Encontro, un lugar idóneo da capital lucense para pasar un intre agradable entre amigos e regresar a casa co estómago cheo. E todo despois de ter tomar# unhas cañas ou refrescos e simplemente pagar a bebida.
Os CROCODILOS
En Santiago hai polo menos tres casos de bares cuxa tapa ha ir máis aló na fama que o propio nome do local. Ocorre cos tigres (Trafalgar), o Pataca (Bar Negreira) ou os crocodilos, que pon o Abellá, que é o que nos ocupa. Trátase dunha cortesía desta casa da rúa do Franco e é bastante singular, porque falamos dunha cama de patacas panadeira recentemente feitas e crujientes sobre a que se poñen tantos bistecs como comensais teñan pedido unha consumición. O tamaño é xeneroso e iso xeroulle a Jesús Romero algún que outro malentendido cos que non coñecen o costume: «Algúns turistas pensan que nos confundimos ou que pretendemos cobrar por algo que non pediron». Cando saben que se trata dunha xentileza o rostro é outro, aínda que mesmo os españois se mostran sorprendidos, porque en moitas capitais un prato así se cobra por unha cantidade superior ao que custan un par de viños.
Romero traballou algúns anos como empregado en o bar Coruña, un histórico da zona, e púxose pola súa conta en o Abellá en 1994, xusto despois do ano santo que cambiou para sempre a historia do turismo e a hostalería en Compostela.
Desde entón, e van para vodas de prata, nunca faltou a tapa de crocodilo -lombo, en realidade- salvo en catro ou cinco días ao ano nos que a atención se complica na barra e a cociña está desbordada polas comandas das mesas. Nunha xornada normal, un venres ou un sábado axitado, a cociña de o Abellá saca adiante da orde de catrocentas tapas de mañá, tarde e noite, o cal require unha disciplina e organización para que nunca falte material. «Se non pomos a tapa algún cliente xa che mira raro», admite Romero , cuxa esposa é a encargada de que cada día haxa polo menos oito quilos de carne e corenta de patacas para que a maquinaria non pare. Apostar por unha única tapa xenerosa facilítalles o traballo en parte, pero non é como unha tortilla ou uns embutidos, que se preparan e déixanse cortados para servir: «Isto dá choio. Aquí a cociña ten que estar atenta á petición do camareiro e no momento que reciben a instrución, bótase a carne á prancha e frítense as patacas para que estean triscantes». E como se agradece.