Sincero como poucos, Aitor móstrase cada vez menos conforme coa engrenaxe e a «ditadura dos seguidores». Loitador e cabezón, estreou onte «O Aviso» e está pendente da emisión de «A catedral do mar». «A min cústame moito mentir», di.
24 mares 2018 . Actualizado ás 05:15 h.As lentellas son, confesa Aitor Lúa, o seu primeiro imprescindible. Por detrás, pero moi de preto, séguenlle as series, a música e, por suposto, a súa moto. A mesma sobre a que case se mata hai uns anos, pero da que non se baixa. Da súa perseveranza e do seu esforzo non só saíu a súa carreira, senón tamén a do seu irmán, Yon González: «É un buenazo, sabes? É todo corazón», di.
-«O Aviso» está aí. Cal é o teu papel nesta historia?
-Si, iso parece, a ver que pasa coa estrea. O meu personaxe é o irmán do amigo de Raúl Arévalo, que é o prota, e é por onde comeza o conflito. Disparan nunha gasolineira a Sergio Mur, que fai do meu irmán, e aí comeza todo. Dalgún xeito apoio un pouco a trama da procura de Raúl e toda esta intriga.
-Supoño que cho dixeron moitas veces, pero parécesche moitísimo ao teu irmán falando.
-Bo, en realidade é un pouco ao revés, pero si, ja, ja.
-Na peli o neno recibe unha nota que anuncia a súa morte.
-Iso é, como di o título da peli, O Aviso, nun aviso de que poida que algún día nalgún sitio morra. A trama tampouco se pode contar moito, pero todo é un misterio.
-Recibiches algún aviso así chungo, algún anónimo?
-Non, o Twitter non o uso nada.
-Non che gusta nada o tema das redes sociais...
-Ao final converteuse, sobre todo Instagram, nunha nova ditadura. Nos cástings, ven a xente coñecida e non tan coñecida que ten igual 20.000 seguidores en Instagram, e de súpeto din: «Pois nos vale». Pero a min todo iso me custa, vou aos poucos. Agora estou a intentar darme de baixa de Twitter, baleirei todo e dixen: «Pois a ver se me botan eles», porque eu non son capaz. Deixeino todo baleiro, e a ver que pasa.
-A túa é unha carreira de longo percorrido. Loitaches por isto sempre, desde o principio e desde abaixo.
-Si, a verdade é que si. Agora a ver se a cousa cambia, porque como dixen antes, isto funciona con novos xeitos. Así que aí estamos, seguimos situándonos e pelexando outra vez.
-«Os homes de Paco» marcaron un antes e un despois, «Gran Reserva» outro... e agora? Que esperas?
-A verdade é que o falei co meu representante tamén, e é que non agardo nada ¡ja, ja! Por saúde mental. É como o dos cástings, que digo: cásting feito, cásting esquecido, porque se non ao final non vives. E eu, desgraciadamente, non tiven tanta fortuna. Chegou Alatriste, que foi unha marabilla facelo pero foi unha pena o resultado. Así que non agardo nada e quedo con todo o que gocei cos meus compañeiros. Si me gustaría pasar páxina, e que sexa o que teña que ser.
-O teu irmán sempre di que realmente o que se merece toda a visibilidade que ten el es ti, que es o que lle introduciu en todo isto.
-O meu irmán é que é un buenazo, sabes? É que é todo corazón, supergeneroso. Como ao final todo depende un pouco do aire, que non está en mans dun... é moi surrealista. Por iso convén quedar co proceso, a emoción. E logo o resultado pode ser máis doce ou máis amargo, que agardo que sexa doce, por favor... porque xa está ben ¡ja, ja!
-E que pasa con «A catedral do mar»? Estrearase pronto?
-Eu creo que xa este semestre a porán, pero non o teño confirmado. Como tamén está Netflix polo medio non se se será maio, setembro... pero terano que estrear en Antena 3 antes. Se non sería xa ano e medio desde a rodaxe... pero é o que hai. Teño moitas ganas de vela xa.
-Creo que sempre necesitas ter preto as túas series, a túa moto, as túas lentellas e as túas auriculares. É así, por esa orde?
-Ja, ja, ja. Pois a verdade é que as lentellas si, é a primeira na lista ¡ja, ja! As series gústanme. A moto cada vez gústame máis, gozo mogollón con ela, pero tamén cada vez que oes algo ou pasa algo me dan máis ganas de vendela, sabes? E é que desgraciadamente pasan cousas como a que me pasou a min no 2010, que case me matan coa moto. O auricular tamén o levo, pero agora vou moito co altofalante portátil, porque a música é importante para min.
-Bo, pero a pesar do susto que che levaches volvíchesche subir a ela e aí segues. Es máis loitador ou cabezón?
-Pois as dúas cousas, ja, ja. Máis a segunda, o que pasa que a segunda implica a primeira, porque cabezonería, moita. Para estar nesta profesión fai falta moita loita.
-E que non soportas?
-A falta de escoita, que noto que hai cada día máis. Iso non o soporto, e tanta dobre moral e tanta hipocrisía. Estamos fodidos co individualismo que vivimos hoxe en día. A min cústame moito mentir.
-Es un romántico, non che identificas con esta época.
-Pois non o sei, podería ser...
-E o teu maior desexo? Atopar ao amor da túa vida?
-Bo, iso así o dixen, si, pero tampouco mataría por atopar ao amor da miña vida. É difícil, pero non creo que haxa que angustiarse se non nos chega. Que ao final todos estamos aí como: «Teño que atopar á persoa...». E hai para todos. Se chega, chega, e se non... pois a vivir a gusto e tranquilo.