A piques de estrear no cine «Sen reviravoltas», o malo máis guapo de «Velvet» considérase «bastante fetichista» nun mundo que vira demasiado rápido para el. «Aínda que sabemos que as cousas desaparecen, gústame que estean feitas coma se fosen durar toda a vida», asegura.
24 feb 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Diego é como un ser saído doutra época. Defensor das cousas «que perduran» e crítico con este mundo «de usar e tirar», este cabaleiro andante vive entre Madrid e París pola súa muller, que é francesa. Aos seus 43 anos, conserva esa cara de bo que conquista aínda máis cando fai de malo. Agora tócalle estrear a comedia que rodou ás ordes de Santiago Segura, «un descubrimento», sinala. Como el.
-Estamos a puntiño de estrear «Sen reviravoltas». Que tal a rodaxe?
-Pensei que ías dicirme que tal a película, e íache a dicir que eu aínda non a puiden ver, ja, ja.
-Xa somos dous.
-É que ao pase que estaba previsto para vela nós non puiden ir, así que me tocará vela cando se estree a min tamén, como calquera espectador. Pero a rodaxe moi ben, todo foi moi divertido e un luxo con todos os compañeiros que tiven a oportunidade de compartir escena e cos que non, porque houbo moitos cos que non coincidín no set.
-Que relación ten o teu personaxe co de Maribel Verdú?
-Á parte de traballar xuntos no mesmo sitio, son o seu mellor amigo e confidente. Temos unha situación bastante descontrolada e somos o confesor mutuo, pero si que houbo unha relación amorosa previa entre os dous, e ao longo da peli as cousas que van sucedendo, sobre todo ao meu personaxe, fanlle exporse ata que punto non hai que intentar reverdecer loureiros e ata que punto o que sente por ela é amizade ou algo máis.
-Que tal con Santiago Segura? É bo de levar?
-Moi ben con el, Santiago é bastante sorprendente. Hai unha imaxe máis ou menos sobreentendida e fixada, moi asociada ás películas que el fixo e ao tipo de promoción e de personaxe que ten creado, pero bo, iso non necesariamente ten moito que ver co que é logo el. E é bastante descubrimento o proceso que seguimos todos, descobres a un tipo sensible, un tipo moi á escoita que tiña moi claro o que quería e que ten unha relación moi fluída cos actores e cos que son un pouco menos actores. Creou un clima na rodaxe moi especial.
-«Velvet» che catapultó outro pouco, cun personaxe que calou moito a pesar de que é malo, infiel... Nada que ver contigo, non?
-Pois home, agardemos que nalgunhas cousas non, ja, ja. Polo menos si que me penso un pouco máis as cousas e intento non ter que arrepentirme delas, pero porque estean ben reflexionadas, non porque un pense que pode ir derrubando calquera tipo de muro como é o seu caso, que se hai que pisar pisa e non ten ningún problema.
-Bo, pénsascho pero actúas. Deixar o teu país ou vivir dacabalo entre dous países pola túa parella non o fai calquera.
-Si, bo, tampouco é exactamente así. Tampouco me vou a tirar flores. Supoño que se ese amor fose, eu que sei, con todo o respecto, panameño, fose máis complicado e menos atractivo. Pero París é unha cidade onde poder estar de cando en vez é absolutamente marabilloso e inspirador, así que tampouco me vou guindar todo o mérito.
-Miúda mestura, porque es madrileño, pero dis que che sentes valisoletano.
-Si, en realidade foi así. A vida e os anos van facendo que un teña tal mestura que xa non saiba nin de onde se sente nin se se sente dalgún sitio, pero si, teño raíces en varios lados. Teño orixe tamén vasca e inglés, unha mestura interesante, pero a miña familia máis próxima si que vén de Valladolid . Ademais nunha cidade como Madrid, onde as raíces son un pouco máis complicadas, a xente vén de todos os lados e a procedencia importa menos, eu sentía esa áncora que de moza uno sempre intenta buscar. E esa áncora atopeina en Valladolid .
-Falando desa mestura de orixes, o físico no teu traballo márcache, pero nunca sabes se che vai beneficiar ou prexudicar...
-Pois ti o dixeches como é. Calquera físico é unha axuda, unha laxa... Pero no que si que poderemos estar de acordo é que ao final, quéirao un ou non, condiciona, evidentemente.
-Pero ás veces ter cara de bo, como ti, pode facer mesmo máis arrepiante a un personaxe malo.
-Si, de feito está moi inventado xogar aos contrarios no cine e tamén na vida. Sempre é máis sorprendente por inesperado. Como actor iso funciona moi ben, cando con alguén non esperable para facer de malo conséguense malos moi espectaculares.
-A ti pasouche iso de que che vexan cara de bo?
-Si, si, pero tamén me dixeron que precisamente por iso cando fago de malo pensan: ai, que medo. Un actor é escravo do seu físico porque inspira cousas que uno non pode controlar. A imaxe que un ten de si mesmo é parecido a cando escoitamos nosa propia voz gravada e non a recoñecemos. Pero evidentemente un é o que un se considera, pero tamén o que os demais ven en ti.
-Os teus personaxes sempre son elegantes, e ti vas sempre impecable. En lugar da moda de usar e tirar, dixeches que che gustan «as cousas que están feitas coma se fosen durar toda a vida».
-Si, teño esa vocación. Creo que vivimos nun mundo no que as cousas son tan incriblemente caducas, tan instantáneas e tan masivas... Temos que cambiar a atención sistematicamente e de forma permanente, e creo que eu necesito algo que vaia noutra dirección, tanto para as persoas como no xeito de consumir e, sen dúbida, na forma de vestirme. Consumo máis que pensando na peza ou na marca en si. Considérome bastante fetichista, dou bastante importancia aos obxectos e gústame que falen de min. Creo que teñen alma, pero vivimos nun mundo no que cada vez se lle dá menos oportunidade a iso, porque nos desfacemos de todo con maior velocidade.
-Ti es máis reflexivo.
-Digamos que tanto na roupa, como nas amizades como no xeito na que eu me relaciono coas cousas si que teño unha tendencia a intentar que haxa un pouco máis de permanencia.
-Oíndoche falar cústame pensar que estudaches Dereito.
-Estiven catro anos. É unha espita na miña familia que estando catro anos non me animase a rematar. Eu pertenzo á xeración esta de as saídas, e cheguei a un momento no que sacaba boas notas pero non tiña nin maldita idea do que quería facer. E existía ese caixón de xastre chamado Dereito. Eu intenteino, pero na carreira sempre me dicían: «Xa verás, segundo vaias avanzando na carreira vaiche a gustar máis». E a min pasábame ao revés, empecei non mal, pero segundo ía avanzando cada vez gustábame menos.
-Che angustia ter deixado algo sen rematar?
-Pois mira, si son dos que empezan e non rematan porque gustaron moitas cousas. De feito, un dos meus complexos é que máis ou menos me defendo en moitas cousas, pero todas un pouco como daquel xeito. E ás veces pregúntome se non preferise ter menos dotes para tantas cousas e telo moito, e moita paixón, para unha soa. Non digo que me vexa nunha vida que tivese que ver minimamente co Dereito se o acabou, pero esta non é unha profesión que che deixe tampouco mirar cara atrás e dicir: «Buah, conseguino e son isto». Non, tes que estar en alerta permanentemente e empezando case sempre de cero. É unha profesión complicada de sentir que un ten control sobre ela, ou polo menos é a miña sensación.
-Sen control aos 44...
-Teño 43. En setembro cumpro 44, pero queda moito aínda. Resúltame ata case obsceno dicilo.
-Así que es Virgo, aínda que me dixeron que non crees no horóscopo.
-Pois non creo, pero fixéronme descricións de como teñen que ser os do meu signo e si que me cravaron. Son dos de habelas haylas, aínda que non crea moito nelas.