Os Javis escolleron ao intérprete galego para dar vida ao seu personaxe máis famoso e querido: Paquita Salas. Cun look inspirado no de Terelu Campos, o actor de Vilariño, Nigrán, converteuse nunha das promesas do cine español. Agora con Netflix, xa preparan a segunda tempada desta desastrosa e carismática representante
09 feb 2018 . Actualizado ás 20:53 h.A súa chegada ao mundo empezou cun pequeno tropezón. Aínda que o seu DNI o sitúa en Las Palmas de Gran Canaria, onde naceu en 1988, o seu nome dá unha pista da súa orixe. «¡Eu son galego!», gabia. Os pais, que naquel momento vivían na illa, quixeron que o seu fillo levase un nome da súa terra, só que os funcionarios do rexistro non os entenderon moi ben. A sonoridade de Brais debeulles evocar un sonsonete exótico porque o escribiron con e grega. El decidiu non cambialo cando creceu. «Ao final, é o meu nome. Por unha confusión, ¡iso si!», chancea. Ten unha forma de rir contaxiosa e un carácter alegre que lembra ao espírito do seu inesquecible Paquita. Aclarado o de Brays, o seu apelido «Efe» é un diminutivo de Fernández.
De Vilariño, Nigrán, onde se crío na granxa da súa avoa, este mozo acaba de gañar o Premio Feroz 2017 ao Mellor Actor Protagonista pola serie, Paquita Salas.
-Ti tamén queres a Paquita, como din, pero non demostran, na serie?
-Téñolle cariño de todas as formas posibles. Narrativamente, o personaxe dáme moita tenrura, cae moi ben, os seus erros parécenme adorables. A nivel laboral fixo que moita xente me vexa e coñézame, que dentro da profesión valórelleme e ofrézanme máis traballos, que a prensa, como vós, chamédesme, ¡e ata me deron premios!
-Como foi a metamorfose?
-A caracterización é física: vestiario, maquillaxe e barbería. Ao principio, mesmo pensamos en que levase barba.
-A túa voz é a de Paquita...
-Si, non quixen forzar. Pódese caer no estereotipo e a caricatura se se fai. Tampouco creo que haxa voces de homes ou de mulleres.
-Nalgunha ocasión pensaron que Paquita era unha muller, é iso unha gabanza?
-Pois neste caso... ¡si, claro! É que o fixemos ben.
-Creo que vos inspirastes nun personaxe en concreto? Que opina ela?
-¡Si! En Terelu Campos. ¡Pero só para a caracterización! Para o peiteado, sobre todo. Buscamos unha perruca como o seu pelo. Nunca ma atopei. Non se que opina ou se me viu.
-Foi un subidón o contrato con Netflix ?
-Claro. As plataformas dixitais son o presente. Paquita foi unha idea que xurdiu e levamos a cabo. Dubido que unha cadea convencional apostase así, de primeiras, por unha serie como esta en a súa programación.
-Tedes data do trinque?
-Non, por agora non. Sabemos que gravamos e estreamos este ano, pero aínda non temos posto o día.
-Como definirías a Paquita?
-É unha muller anticuada, que se quedou no pasado. Os novos tempos non son o seu. Gústalle ir de traxe chaqueta, arranxada e sempre maquillada. Ten unha elegancia pasada. Creo que todos coñecemos a varias Paquitas.
-Por que namora ao público?
-Gústanos ver a persoas cheas de erros, a xente vea moi humana e cóllelle cariño, aínda que se equivoque.
-Entón, por que case todos se portan tan mal con ela?
-Moi pouca xente colleríaa de repre, aínda que lle teña cariño.
-Ti contrataríala?
-¡Igual non é a idónea! Ja, ja, ja... Comete moitos erros, pero sen dúbida se desvive por ti, que é moi importante.
-E se foses representante, a quen contratarías?
-Eu, Brays Efe? Non, que vai. Non sería representante.
-Tes moitos amigos actores, non che mollas por ninguén?
-Uf, non sei... ¡apostaría por min! Aquí non me mollo, non.
-Tes algo en común co personaxe?
- Somos moi distintos. Trato de achegala a min e, ao final, un actor sempre se acaba identificando coa persoa que interpreta.
-Sodes críticos co universo do artisteo?
-Contamos o que hai detrás do encanto e das estreas. O mundo das persoas que están a traballar e preparando todo isto que vemos. O humor é un bo lugar desde o que reivindicar e rirnos das cousas que funcionan mal. Non nos cortamos con nada. Mostramos as cousas tal e como son. Un actor con pluma traballa menos.
-Contaches nunha ocasión que sufriches bullying de pequeno. Funciona como unha liberación actuar?
-Sucedeu cando era pequeno, e claro que me marcou. Pero iso xa pasou e está superado. Gardo grandes recordos da miña infancia en Galicia.
-Sentides a mesma presión en torno ao físico como critican as actrices?
-Non pelexo para ser o protagonista guapo. Igual por iso non sinto tanta presión. No cine son o patoso, gracioso, gordito. Si que é certo que hai menos papeis zumentos, ¡pero non me podo queixar!
-Como chegaches ao mundo da interpretación?
-¡De casualidade! Son un caso atípico. A min o que me gusta é escribir e dirixir. Un día unha directora, Manuela Burlou Moreno, díxome que lle inspiraba para un papel e así é como empecei, coa peli Como sobrevivir a unha despedida.
-Hache halagado Pedro Almodóvar. Toda unha honra?
-Iso foi algo que me dixo nunha gala, o que pasa é que foi en directo e estendeuse por todas partes. Claro que me encanta.
-Ao público só lle gustan os personaxes perfectos?
-Non se se iso é o que quere o público. Quéreno as produtoras e as cadeas. A xente cando entra no cine non o fai buscando xente atractivísima. Os espectadores queren unha historia que os emocione.
-Que che fai rir a ti?
-¡Os vídeos de caídas! O humor negro e personalidades cómicas como Chiquito ou Lina Morgan. Gústame a xente graciosa.
-Na serie traballas cos Javis. Son os teus directores. Tivestes máis proxectos xuntos, como a obra teatral A Chamada, agora película, e tamén contaron contigo para unha clase en «OT.» Con Anna Castelo, Macarena García, Belén Cuesta ... Formades unha piña. Sempre hai tanto amor entre os actores?
-Unha das cousas máis bonitas foi vivir todo isto cos meus amigos. E os Javis, todos eles, son iso para min. Lanzámonos xuntos cun proxecto para Internet que non sabiamos como ía ir, quen o ía ver. Agora Paquita Salas é moi coñecida. Levamos moito tempo xuntos. Iso é o máis.
-Que serie faiche trasnoitar?
-¡Uy! Teño que confesar que son pouco seriéfilo. Vexo máis películas que series, non son desa xente que non se vai a cama por ver un maratón de capítulos.