SEMPRE DAN A NOTA correcta, aínda que soen diferente cada vez que se soben ao escenario. Son homes orquestra ou multibanda, como se define algún deles, e afinan tanto os seus horarios que nunca fan redobres. Alguén dixo dobre cita? Tranquilos, teñen substitutos.
04 novs 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Viven amais dos escenarios, pero non sempre teñen os mesmos compañeiros de piso. Teñen que virar a cabeza para ver que toca hoxe. Non lles resulta difícil, levan a música nas veas, e só é cuestión de pór o chip e deixarse levar. As súas mans sempre dan na tecla correcta. Formar parte dunha banda é o horizonte de moitos compositores, pero ser membro de varias e poder vivir diso, é para quitarse o chapeu. Así que, aplauso merecido para os músicos galegos que hoxe lles presentamos no YES. ¡Plas, plas, plas!
Poderiamos dicir que Roi Fontoira (O Grove, 1989) (na foto da esquerda) está nas pavías, pero sería máis correcto que está envorcado con The Limboos, o seu proxecto máis persoal e familiar -que comparte coa súa parella e o seu primo- que naceu fai case unha década. Un son que nos transporta aos anos 50-60 a través de ritmos latinos ou caribeños, «música viejuna», di este xornalista que un bo día decidiu cambiar de letras. Chegou a ser un home multibanda, houbo un momento que estivo en dez grupos á vez, pero a día de hoxe a lista redúcese a tres. Aínda que a súa vida pivota sobre The Limboos, non renuncia aos birlos que lle xorden con The Phantom Keys ou The All Night Workers, que xa son reunións de amigos. As tres formacións teñen a mesma raíz, a música negra, cada un cos seus matices, pero se pechas os ollos é posible que unha che invite a viaxar pola outra. «É inevitable, déixase ver o pouso que tes como melómano. Ao final o 70-80 % dun músico é o que escoitas. Podes ter moita técnica, pero se non escoitas... Hai que investigar, coñecer novos estilos, escenas... todo iso che achega», explica este galego do Grove fincado en Madrid. Desde a capital de España emprende cada fin de semana unha aventura diferente, non hai venres libre na súa axenda. «É a vida que un decide levar, que haxa traballo é bo, pero hai que tocar moito, facer moitos quilómetros para malvivir, é unha vida bastante dura», di este guitarrista que tamén saca a voz diante do público.
SUBSTITUTO POLO SI OU POLO NON
Entre ensaio e ensaio aténdenos Adrián Seijas (A Coruña, 1991), que tamén vive pegado ao calendario. Este coruñés forma parte de cinco proxectos diferentes, o que pode chegar a ser «estresante». «Ás veces si, porque son proxectos moi persoais, e para cada unha das bandas a súa é a prioridade, normal por outra banda, así que ti que es o que rota tes que dicirche: ‘Hoxe pertenzo a ... Teño que cambiar o chip'», di este coruñés que entre os seus clientes ten a Xoel López, David Quinzán, Jacobo Serra, Puig ou ao seu irmán Pablo. Non fai falta dicir que a organización pode resultar algo complicada, son moitos ensaios, concertos, e ás veces pódese dar a peor das coincidencias: dous compromisos o mesmo día. «Nese caso, priorizo con quen me comprometeu en primeiro lugar, pero teño que confesar que teño un substituto para a batería cando eu non podo», explica este mozo de 26 anos, que chegou a formar parte de 12 quebracabezas. Ese cambio de rol ao que se enfronta a diario, que «non é doado», di que sae máis natural do que parece. «Eu son batería, pero con Xoel toco a guitarra e percusión, con Quinzán o baixo... pero é unha cuestión de concentración, cando empezo a tocar sáeme só». No medio da conversación xorde un sexto grupo, que non podemos nomear -porque non ten nome-, pero co que en breve vai gravar un disco. «Son así. Son de aceptar moitas cousas e logo dicir a ver como o fago», explica Adrián, que se move dacabalo entre o pop e o rock, aínda que chegou a moverse a ritmo de samba. Ser home orquestra ten o seu punto, musical claro. «Achégame moitísimo, noto unha diferenza enorme se miro cinco anos atrás, é algo persoal, pero vou adquirindo e gardando todas as experiencias e é moi enriquecedor como músico». Aínda que se mostra pletórico por formar parte destes proxectos, Adrián non oculta que lle gustaría liderar de novo a súa propia banda, algo que xa fixo no seu día xunto ao seu irmán con Misteriosa Viaxe a Holanda. «É o meu obxectivo, porque a min me gusta cantar, e gustaríame facer algo moi meu, onde mesmo tocase todos os instrumentos. Pero por agora non pode ser, non teño nin unha fin de semana libre, así que hai que agardar», matiza. Para cando chegue ese momento, parte do traballo xa estará avanzado, porque no seu móbil xa están almacenadas algunhas das cancións que ha ir compondo. Soa ben.
FORMACIÓNS E FORMACIÓN
Movémonos no pentagrama. Aparecemos no seminario de Jazz de Pontevedra, onde é profesor Paco Charlín (Vilanova de Arousa, 1975). Este músico freelance, como se define, alterna de formación en formación e ata ten tempo para a formación. É da escola de Adrián, e o que primeiro necesita dos seus servizos conta coa súa palabra. «Poden coincidir, nese caso é para ou primeiro que colla a data, ou onde non teña un substituto que poida ir por min», explica o pontevedrés.
A día de hoxe, Guadi Galego, Inmaculate Fools, Logan Richardson «Shift», Naima Acuña, Foxy Freire e Raynald Colom llo rifan, pero chegaron a ser o dobre. O seu é o contrabaixo e o baixo eléctrico, aínda que se manexa sen problema co piano e a batería. Entre pop e jazz reparte xogo. «Todo é música, hai que estar aberto de mente para poder darlle a todo. Hai que probar as cousas», explica Paco, que con tan só 11 aniños descubriu o mundo das orquestras. Pronto soubo que a música ía marcar o compás da súa vida e uns anos despois tomoullo en serio e púxose a estudar. Hoxe, é el quen ensina aos demais. Tes tempo? «A ver, tampouco estás a tocar todo ou día, pero entre repertorio e clases sempre che mantés non mundo», explica Paco, que ten case unha vintena de discos no seu currículo. Con este historial, sorprende cando confesa que «aínda queda bastante por aprender para ter a miña propia banda, non teño intención polo momento».
O 2018 PARA A súa BANDA
O que si a ten e en breve será algo máis que unha intención é Pablo López (Pontevedra, 1983). O corpo pídelle frear e centrarse no seu propio proxecto, e o 2018 ten todos os ingredientes para que así sexa. «Nunca deixei de facelo, pero nunca che atreves a pechar moitas datas coa túa banda, por se che saen concertos con outras nas que estás, así que é complicado», explica este integrante de Fuel Fandango.
Pero chegou ese momento de priorizar o persoal, e apetéceme non só por loxística, senón a nivel mental, por enfocar toda a enerxía aos teus propios proxectos», recoñece.
Cando en quince días finalice a xira coa que está a percorrer España, será o momento de ocuparse dos seus fillos musicais: Lips & The Lips e Laredo. Co primeiro ten pendente de rematar un disco que xa gravou en Los Ángeles, así que todas as súas enerxías se concentrarán no segundo, co que ten previsto sacar novo álbum e facer xira. En definitiva, cumprir o seu obxectivo: «Escribir para unha soa banda, pero non sempre é posible».
Non o foi hai doce anos, cando chegou a Madrid procedente de Galicia para buscarse a vida con aquilo que lla daba, a música. «Tiven que dicir que si a todo o mundo, cheguei a estar en seis ou sete grupos á vez, pero non estás en condicións de negarche. Co tempo, vas atopando unha estabilidade económica que che permite ir canalizando a situación, ir valorando o que che ofrecen e dicir que non», explica Pablo, que recoñece que a día de hoxe vaille relativamente ben. Para este guitarrista que tamén toca o baixo, o teclado e fai os coros, cambiar de instrumento non supón ningunha dificultade, aínda que confesa que pode resultar «raro, porque igual estás martes e xoves á guitarra, e outros días ao baixo, ou por exemplo, eu con Fuel que toco diferentes instrumentos, pero responde a unha cuestión técnica nada máis».
Non descarta que sexa unha especie de sexto sentido ao que se agarra para facer o seu particular encaixe de palillos, porque a súa axenda pode chegar a ser un auténtico «caos» e adoita ir «un pouco á esculca do gran de millo». Leva dous anos deixándose a pel noutros circuítos e aínda que de todo se aprende , tamén acaba pasando factura. O que peor leva son as viaxes. Os desprazamentos entre concerto e concerto que lle comen moito tempo. «Son moitos quilómetros, moitos». Pero só quedan 15 días para rematar con esta última tirada de birlos. Logo haberá tempo de parar, escribir, gravar e volver virar, pero esta vez sobre si mesmo. E entón será outra canción. A súa.