En plena polémica polas críticas ao seu físico, Branca Suárez é tallante: «Finximos ter superado o culto á delgadez, pero ao final é o primeiro que se critica». Espectacular, confesa que co paso dos anos «unha xa non se sente a mesma».
07 jun 2018 . Actualizado ás 18:59 h.En pleno vórtice profesional, Branca Suárez segue tendo os pés no chan. Por iso di que o de verse a tamaño xigante na Porta do Sol é «algo digno de contar aos fillos e aos netos». Aínda que ten as súas raíces ben ancoradas á terra, non descarta voar aínda máis alto. «Hai cousas absolutamente sacras, pero iso non quere dicir que esteas atado cun cadeado á pata da túa cama en Madrid», gabia.
-Sempre dis que se ten que ser... vai ser. O teu, o teu éxito, tiña que ser?
-Pois supoño que si, porque sen dúbida algo pasou. Non se se chamalo éxito ou non, pero hai cousas que se moveron e estanse movendo. De todos os xeitos, non podemos abandonarnos ao ‘se ten que ser será'. Tamén hai que currárselo, estudar e dedicarlle moito, moito esforzo e tempo.
-A última vez que che entrevistamos foi coa peli «Perdendo o norte». Que cambiou desde entón?
-Por suposto que cambiaron moitas cousas, pero outras seguen exactamente igual, pasan os anos e unha non se sente a mesma, aínda que vai saltando dun traballo a outro e o día a día chega a ser case, case frenético.
-«As mozas do cable» está sendo unha explosión. Como o levas?
-Iso parece. Á xente estalle gustando moito, e sobre todo dinnos que se quedaron moi colgados e desexando que chegue canto antes a estrea da próxima tempada. O máis importante é que á xente lle gusta e que está satisfeita co traballo que con tanto cariño estivemos realizando durante meses.
-Que sente unha ao verse en tamaño xigante na Porta do Sol?
-Sen dúbida é unha experiencia inesquecible. Cada un de nós achegámonos aos pés dese gran cartel e, por suposto, fixémonos fotos con el. É algo digno de contar e de ensinar aos nosos fillos e netos, non sempre se pode substituír ao gran Pablo Escobar a tamaño xigantesco. En España moi poucas veces, por non dicir nunca, fíxose unha promoción de tal magnitude.
-Volves facer tándem con Yon González, co que tamén falamos e só di marabillas de ti.
-Eu todo o que teño que dicir sobre el é bo. As nosas vidas hanse ir entrelazando ao longo dos anos. Comezamos a traballar xuntos, e a día de hoxe seguímolo facendo. Iso creo que é bo sinal, porque significa que a saúde profesional dos dous está intacta. Creo que ambos avanzamos moito, e ter a posibilidade de seguir crecendo xuntos é toda unha sorte.
-O teu personaxe evoluciona e pasa das sombras a aceptarse e a evolucionar. Recoñécesche?
-Por suposto que hai moitísimas cousas nas que me recoñezo, e nas que polo menos aspiro a recoñecerme. Creo que quen diga que é capaz de superar cada cousa que se lle presenta na vida e de xestionar e colocar perfectamente cada sombra do seu pasado, mente. Todos temos luces e sombras, e non todos aprendemos a xestionar á perfección os problemas que nos xurdiron na vida, como Lidia . Ela está nunha encrucillada e aprende a enfrontarse a ela mesma e a tomar decisións.
-Sabes que hai quen vos critica por non definir a serie como feminista. Sen dúbida é un tema sensible... Como a definirías ti?
-Creo que non diría que é unha serie feminista como tal, senón que é unha serie na que as catro protagonistas absolutas son mulleres. Son historias de mulleres nos anos 20, uns anos moi complicados nos que a muller era basicamente un cero á esquerda e estaba ao servizo de todo o que lle rodeaba. É a historia da loita pola igualdade, por conseguir unha serie de dereitos que agora mesmo vivimos como básicos. Non é unha serie reivindicativa, simplemente mostra a sociedade e o lugar que ocupaba a muller en determinadas épocas. Talvez nos sirva de recordatorio para valorar o que temos agora e para lembrarnos que aínda quedan moitos chanzos por conquistar.
-Se hoxe en día tiveses que agardar horas, ou mesmo días, para poder chamar a alguén... aguantaríalo?
-Supoño que ao principio me daría mesmo inquedanza. Vivimos nunha sociedade na que se prioriza a inmediatez. E sería complicado agardar ou, simplemente, estar desconectado do resto do mundo sen teléfono. Pero se o pensas ben é unha liberación e un alivio, nada é tan urxente.
-Estás enganchada ao teléfono? A quen chamas máis agora que es unha moza do cable?
-Desgraciadamente coas aplicacións de chat pouco chamamos hoxe en día. É unha pena, e inclúome por suposto nisto. Creo que algo enganchada si que estou, á parte de ser unha ferramenta de traballo é unha ferramenta social, e relacionámonos os uns cos outros a través del.
-Se na serie saes de morena, agora estás de loura platino e moi guapa. Por que tanto cambio de look? É simplemente por xogar ou en parte tamén por romper?
-Non é por romper, é por xogar, é por cambiar e pasarmo ben. Talvez necesitase facer un cambio, e leste era o momento idóneo, posto que na serie levo unha perruca e non é o meu pelo co que se traballa día a día. Necesitaba divertirme e ver que máis Brancas hai gardadas no caixón.
-Sabes que cos espidos pos o foco sobre ti... Crees que forma parte do traballo ou o fas por pura diversión?
-A verdade é que non, ou eu polo menos non publico cousas para que se fale de min ou non. Intento compartir cousas, momentos, sensacións ou cousas simplemente divertidas ou que me gustaron. Non intento crear polémica nin nada semellante. De todos os xeitos, agora mesmo créase polémica ata por unha mota de po, ou sexa que non me sorprende absolutamente nada.
-A imaxe é moi importante no teu traballo, pero tamén che expón moitísimo. Que pensas cando caen críticas polo teu físico? Moitas veces respondes, supoño que é difícil aguantalo todo en silencio.
-Entrar en conflito é esgotador e normalmente non serve para absolutamente nada. Punto. É absurdo ás veces intentar defender cousas que por moito que saibas que son mentira, o que van quedar son chíos e noticias absurdas. Como dixen antes, agora mesmo critícase ata o que menos che podes agardar, e creo que vivimos nunha dobre moral na que finximos ter superado o culto ao corpo, á delgadez e ao físico, pero ao final é sempre o que primeiro, para ben ou para mal, coméntase ou critica.
-Nunha estrea ou nunha gala, es das que aguanta cos tacóns ata o final?
-Intento aguantar con eles, máis que nada porque me dá moita preguiza levar unhas zapatillas nunha bolsa ou, simplemente, porque non me caben no bolso que levo. Pero tamén fun das que se pon en unha esquinita e se descalza cada cinco minutos para que os pobres pés se deshinchen e respiren.
-Arriscas moitísimo... Só na moda ou tamén na vida?
-É máis doado arriscar na forma de vestir ou nunha festa que na túa propia vida. Na túa vida inflúen máis cousas, medos, educación... Non é tan doado, pero as veces que tomei decisións importantes, aínda que teñan saído mal, estiven moi satisfeita e contenta por ter sido valente.
-Deixaches de actualizar o teu blogue. Necesitabas deixar de facelo?
-Creo que o blogue cumprira xa a súa función. Tivera un percorrido moi longo e penso que necesitaba respirar e renovarse. Sentarse e pensar que nova dirección pódeselle dar, ou se é factible darlla ou directamente pechar unha etapa que foi preciosa na miña vida. Respecto diso a miña cabeza xa maquina cousas, pero creo que necesito facer balance tras todo o verán para amasar ben ideas e volver no outono con forzas renovadas, o que aínda non sei é en que.
-Botas algo de menos da túa vida antes de ser famosa?
-A verdade é que non, porque non é que teña tido unha vida anterior e unha vida nova. A miña vida é a que é de principio a fin, e tiven que ir amoldándome ao que ha ir ocorrendo nela. A falta de anonimato e efectos colaterais da miña profesión son cousas que tiven que incluír nela si ou si, e adecualos ao meu estilo de vida. Non boto de menos nada nin engadiría nada. Vivo todos os días cosas diferentes e bonitas. Supoño que se non me dedicou a isto, xamais tería tido a oportunidade de vivilas.
-Estarías disposta a mudarche a Hollywood? Sacrificaríalo todo ou hai cousas que son sacras?
-Hai cousas absolutamente sacras, pero iso non quere dicir que esteas atado cun cadeado á pata da túa cama en Madrid. Hai un mundo enteiro e un universo por explorar, aínda que tampouco é unha necesidade ou unha inquedanza. Se ocorre será benvido, se non, serei igualmente feliz. O único que quero é vivir e explorar.
-Es insegura? O relativizas todo para poder vivir con normalidade a pesar de todo o que che está pasando?
-Son unha persoa que intenta relativizarlo todo e ver o que ten importancia e o que non. Non quero perder o tempo nas cousas que non merecen a pena, pero isto tampouco quere dicir que sexa a persoa máis segura do mundo, de feito son todo o contrario. Aínda así, non vivo nun bucle de inseguridade e tebras. Intento aceptar todo o mellor posible, porque encaixalo e seguir cara adiante é a única forma de vivir o presente e de non enredarche no teu pasado.
-Es moi discreta coa túa vida persoal, pero tampouco ocultas que estás namorada. Co tempo e a experiencia comprobaches que é mellor ser natural para non causar aínda máis expectación?
-A verdade é que nin sequera mo expuxo, nin nunca entendín o feito de que teña que valorar se debo ou non contar o que ocorre na miña vida persoal. Unha cousa é que a miña vida profesional, por consecuencias do propio traballo en si, convértase en pública e outra cousa é que outros a convertan en pública. Pero o que faga eu na miña casa ou con quen o faga paréceme igual de privado que se che dedicas a calquera outra profesión. Non o vas pregoando a persoas descoñecidas. Entendo perfectamente que poida suscitar expectación ou curiosidade con quen entro ou con quen saio, se bebo unha marca ou outra de cervexa ou por onde paseo aos meus cans, pero non creo que sexa moi interesante que eu abra a boca para contar todo isto.