Alfonso Marntes está convencido de que «todo encaixa» na súa vida para ter chegado agora á política institucional
26 sep 2019 . Actualizado ás 17:58 h.Alfonso Marnotes naceu dúas veces. A primeira fíxoo no Carballiño, ao despuntar a década dos setenta. A segunda vez que viu a luz foi en 1989, con dezaoito anos, despois de pór un pé coas súas maletas, expectativas e temores nas plataformas da estación madrileña de Príncipe Pío. Aos seus ollos o mundo cambiou drasticamente ese ano de acceso á universidade, á vida no colexio maior, á súa liberdade. «Caía o muro de Berlín, Gorbachov comezaba a introducir cambios na Unión Soviética, mentres en España ETA seguía matando e os gobernos de Felipe González víanse afogados por casos de corrupción no seu momento crepuscular», relata o deputado provincial do PP e portavoz do seu grupo municipal no Concello de Vigo.
O mundo viraba cara á dereita, a ollos daquel Marnotes estudante de Dereito na Complutense, e el seguiu a mesma senda. A primeira vez que puido votar fíxoo polo partido de Manuel Fraga, que tamén naqueles estertores dos oitenta acadaba o poder en Galicia. «Aquel ambiente de corrupción política marcou moito á miña xeración», di respecto dos casos que minaban a recta final do felipismo, que, con todo, e en contra dos desexos e agoiros de Aznar, os seus e a reiteración do mantra «¡Váiase señor González!», aínda contou con votos suficientes para seguir na Moncloa ata 1996.
Aquel tufo non ten nada que ver para Marnotes co rastro deixado no seu partido por Bárcenas, a Gürtel, Púnica, Lezo... «Eses foron casos puntuais e que ademais ao PP de Galicia non lle afectaron, estivo sempre á marxe dese tipo de comportamentos», mantén. Dio por convencemento de que no seu partido impera a honradez e porque así asegura vivilo como técnico na administración local, ata que neste ano cruzou a raia ao ser designado concelleiro en Vigo a pesar de ter ocupado o posto número 20 dunha lista á que os cidadáns só deron votos suficientes para ocupar catro dos 27 postos da corporación municipal.
«O PP de Vigo non é un partido marxinal», di negando que se reduciu a súa categoría a conta dos peores resultados na historia da formación na cidade olívica e a menor representación tamén lograda na Deputación de Pontevedra. «O PP foi un partido de goberno e o é, e catro concelleiros dan para oír aos cidadáns, para escoitar e seguir propondo accións en favor de Vigo».
Alfonso Marnotes circunscribe a súa acción política en todo caso aos grupos municipal e provincial, aínda que volve negar a situación que lle ten pensado fronte a unha maioría absoluta en Vigo e un bipartito na Deputación que pouca luz deixa aos seus movementos. «Non somos marxinais», insiste.
Coa prudencia e medición de palabras que adoita caracterizar aos técnicos da administración, Marnotes rexeita falar de se ten ou non posibilidades de futuro en política. «¡Quen me ía dicir ao meu hai un ano que ía ser concelleiro!», apunta para evitar deixar transparentar por onde van os seus pensamentos. «Limítome a falar do que me encargaron, que é este mandato municipal», gabia. En todo caso confesa que todos os pasos profesionais que deu ata agora parecen encaixar perfectamente como nunha construción para prepararse ata chegar ao chanzo no que agora está. «Todo o que fixen serviume para este proxecto. Hai coherencia, non é forzado. Se como son e para que serven os plenos, as ordenanzas locais, xestionar proxectos... e o corpo a corpo político tamén, pois o vivín como director xeneral nas comparecencias ante a oposición no Parlamento». Foi técnico e secretario do Concello de Cangas -é funcionario do corpo superior da Xunta-, vicesecretario xeral da Consellería de Economía e director xeral de Orientación e Promoción Laboral do Goberno galego.
«Eu non veño de ningún lado, son de Vigo, aquí vivo, de aquí é a miña muller e aquí naceron as miñas fillas», subliña antes de nada, con esa preocupación que adoitan ter e deixan ver os políticos que exercen nun lugar distinto ao do seu nacemento. «Por iso podo dicir que despois de trece anos de Abel Caballero, en Vigo está todo por facer. Por exemplo, é gravísimo que esta cidade non teña Plan Xeral, que non teña unha estratexia definida e a improvisación sexa constante». Nega, por iso, a Abel Caballero o papel de xestor e a Carmela Silva o de presidenta obxectiva. «Unha cousa é que o alcalde estea nos sitios e outra que se comunique de verdade coa xente. Abel non pon a Vigo amais da mesa, ponse el».
Nunha xestoría en Vigo antes de preparar as oposicións e entrar na Administración.
Votou algunha vez a outro partido que non fose o seu?
Nunca, sempre ao PP desde a primeira vez que puiden votar, que foi cando Manuel Fraga gañou en Galicia por primeira vez.