«Ou tempo demostrou que, tras abrir ou Cunqueiro, precisabamos iso: tempo»
Félix Rubial lembra o tenso ambiente no que se abriu o centro de Beade, pero asegura que está transformando a sanidade mesmo máis do agardado
Xornalista especializado en sanidade. Subdelegado de La Voz de Galicia en Vigo.
Despois das fotos de rigor e dun vídeo que se publica na web do xornal, Félix Rubial párase con algún traballador do Hospital Álvaro Cunqueiro para mostrarlle a portada que La Voz de Galicia publicou o 30 de xuño do 2015, o día seguinte á apertura do centro sanitario. É unha conversación cordial, relaxada, amable -«Recordades...?»-. É unha charla normal. «Cando empezamos, isto tería sido imposible», confesa o xerente da área sanitaria, entre satisfeito e aliviado, ao longo do interminable corredor principal do hospital, mentres se cruza con pacientes, familiares e traballadores.
Ningún repróchalle nada. E iso tería sido imposible no caloroso verán do 2015, cando o enrarecido clima no que se abriron as portas do Álvaro Cunqueiro tornou en aberta hostilidade e hipervigilancia a todo o que sucedía en Beade. «Asentou certo caos, derivado dun movemento en contra do hospital. Ou contorna era moi hostil, froito do proceso de precampaña electoral. Isto converteuse nun foco de atención para oportunistas e para facer demagoxia que condicionou a opinión dúas de dentro e dúas de fóra», diagnostica o xerente.
Sexa unha análise máis certeira ou menos, o que é incuestionable é que o 3 de setembro do 2015, en pleno proceso de posta en marcha, máis de cen mil persoas manifestáronse contra o hospital; ao ano seguinte a convocatoria apenas reuniu a representantes de partidos políticos; e dous anos despois, nin se convocou protesta.
A historia parecía apuntar máis a que a apertura do hospital de Beade debería ter sido un momento festivo. A orixe formal do novo hospital de Vigo atópase no informe Revisan 2000, solicitado polo Concello de Vigo á Plataforma en Defensa da Sanidade Pública. En febreiro do 2001 La Voz desvelaba que ese documento expuña construír un novo centro sanitario con investigación e docencia. O 29 de xuño do 2015, é dicir, catorce anos despois, abriu as súas portas aquel hospital. Por iso a portada de La Voz de Galicia abriu cun titular que dicía «Vigo estrea ao fin o novo hospital». Como se adoita dicir por aquí, sen tempo non era.
Ese 29 de xuño os profesionais de nefrología e da unidade da dor atenderon a 59 persoas no hospital que se bautizou co nome do escritor Álvaro Cunqueiro a proposta do hoxe presidente do Parlamento galego, Miguel Santalices. O primeiro paciente foi o tudense Orestes González, de 73 anos. Ás poucas horas xa houbo unha protesta sindical. Os representantes dos traballadores mobilizábanse contra o modelo de hospital, construído por unha empresa que xestiona a parte non clínica durante vinte anos. O aparcadoiro de pagamento xa empezaba a doer neses días fundacionais, pero ninguén pensaba que se estaba xestando unha auténtica crise.
E vaia se a houbo. Tanto, que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, acabaría cesando á conselleira de Sanidade, Rocío Mosquera, pouco despois e achacando o seu despedimento a Vigo. Pero volvamos ao verán do 2015. Félix Rubial fora directivo da cúpula do Sergas ata abril e aterrara en Vigo para abrir o hospital e lanzalo. Asegura que viviu todo ese proceso con certa frialdade. Incluso esa parte máis incómoda desde o punto de vista persoal que agora si pode facer e antes non, como é pararse a charlar con normalidade cun grupo de traballadores calquera. «Ou tempo demostrou que tingamos razón cando diciamos ou que diciamos ante vos desaxustes iniciais: que facía falta, precisamente, tempo».
Entendendo as críticas, di que hai dous anos e medio estaba convencido de que estaba vivindo un momento histórico, a transformación definitiva da área sanitaria. Non era só abrir o Álvaro Cunqueiro, era moito máis: especializar os hospitais -co Meixoeiro como centro de radioterapia, cirurxía de curta estancia e hospitalización de maiores; e o Nicolás Pena reservado a psiquiatría-, acabar coa fragmentación en áreas dentro de Vigo -xa non hai poboación asignada ao Meixoeiro e poboación adscrita ao Xeral- e mellorar a atención primaria -a unificación dos PAC e a creación dun centro de saúde máis grande no vello Xeral-
Todo aquilo quedou atrás. Xa pasaron polo hospital máis de dous millóns de pacientes máis os seus acompañantes. «Ao principio moita xente viña con medo; pero á maioría vailles ben». Así que Félix Rubial asegura que mereceu a pena. «Vos resultados están á vista. Nós mesmos estamos sorprendidos».
