As 10.000 árbores doados para reforestar os montes son o exemplo máis visible da marea de axuda recibida
22 oct 2018 . Actualizado ás 13:30 h.Sofía, sen sabelo aínda, coñeceu de preto o inferno. Fronte á súa casa, no 22 da rúa O Regueiro de Chandebrito (Nigrán), unha placa lembra a peor factura do gran incendio que arrasou boa parte do sur da provincia o 15 de outubro do 2017 e que tivo nesta aldea unha das súas particulares zonas cero. A placa, metalizada, serigrafía os rostros de Maximina Iglesias e Ángela Otero, as dúas mulleres que morreron ao quedar atrapadas polo lume no seu intento desesperado por fuxir daquel bosque de chamas que cercaba a súa casas e aos seus. «Sofía tiña un ano e sacámola canto antes pola estrada que entendemos máis segura», lembra o seu pai, Manuel Ángel Rodríguez, mirando o monte rochoso que se levanta sobre a aldea e que corría risco de derrumbe.
O presidente dos comuneiros, Víctor Manuel Vidal, xunto a pai e filla pon en valor a instalación dunha vaia metálica de 100 metros de longo e 3 de altura para frear posibles caídas. «É só unha parte de todas as obras que se fixeron, como canalizacións, tres traídas de auga para ter unha mellor captación, a talla de numerosas hectáreas para evitar pragas e que se devaluei máis o prezo, plantacións... foron moitas cousas materiais, por dicilo dalgún xeito, pero tamén están as inmateriais, as axudas directas aos máis necesitados».
Víctor refírese ao fenómeno de solidariedade que viviu e vive Chandebrito unha vez extinguidos os incendios. «Un veciño de San Pedro dá Ramallosa acolleu sete meses a unha familia coa súa vivenda case derretida por dentro, recadáronse con varios concertos uns 9.000 euros que foron repartidos entre cinco familias segundo as súas necesidades, ademais doutras iniciativas para realizar plantacións de especies autóctonas», expón o dirixente dos comuneiros, que cifra en 10.000 as árbores recibidas mediante diferentes doazóns para recuperar o monte canto antes. «Sobreiras, alcornoques, carballos, castiñeiros», detalla Víctor á vez que sinala co dedo, no horizonte, as zonas recuperadas para acabar confesando: «A solidariedade, tras superar algo tanto poder destrutivo, foi o noso salvavidas».
