En Cangas, aos forasteiros (madrileños na súa maioría) coñéceselles como jodechinchos, o vapore é calquera barco que te leve ata Vigo (aínda que se trate dun catamarán) e a asidés revélate como de bo está o viño. A capital do Morrazo ten a súa propia linguaxe. É unha terra indómita na que o seseo e a geada manéxanse con sabia retranca. Ten a graza do auténtico e non presume demasiado. Hai anos, o seu concello sacouse da manga a campaña «Cangas, sol de Galicia» para atraer turistas; hoxe, o lema promocional podería ser «Cangas, vila olímpica». Porque este pobo mariñeiro de menos de 26.500 habitantes tróuxose catro medallas de Tokio. Aí é nada. Máis que países enteiros como Arxentina e a República de Sudáfrica, tantas como Portugal ou Grecia. Os piragüistas Rodrigo Germade e Teresa Portela e os porteiros Iván Villar e Rodrigo Corrales, das seleccións de fútbol e balonmán, respectivamente, contribuíron a engordar o palmarés español nos Xogos con tres pratas e un bronce. Xa sabemos que estes deportistas que tocan a gloria énchennos de orgullo cada catro anos e o resto do tempo adoitan ser ignorados a menos que se suban ao podio en campionatos mundiais e europeos. A cousa está montada así. David Cal é outro cangués ilustre que tras colgarse cinco medallas en tres olimpíadas (algo sen precedentes neste país ata que lle empatou Craviotto) segue agardando polo premio Príncipe de Asturias que un día regaláronlle aos amigos Iker Casillas e Xavi Hernández. E aí temos a Messi, que coa súa marcha do Barça chea ríos de tinta e de prata, aínda que esta última non sexa tan de lei. Todo pola pasta. Dicir aos culés: «A chorar a Cangas».