Tres mariñeiros reencóntranse 52 anos despois da súa travesía que xamais esqueceron

Gonzalo Trabazos estaba na súa casa a semana pasada gozando da súa vida tranquila, de xubilado. Soa o teléfono. Un familiar. «Quen morrería?», pensa o veciño de Panxón (Nigrán). «Gonzalo, hai dúas persoas aquí no bar que preguntan por ti», dinlle. Non ten nin idea de quen pode ser. Están moi preto da súa casa. A un minuto andando. Alí, Mario Eduardo González e Carlos Juncal saúdano. Teñen idades similares. «Non sabes quen somos?», dinlle. 52 anos son moitos, pero Gonzalo non tarda en lembralos. Son os amigos que fixo no mar. Na súa primeira marea a bordo do Badagry danés. Non os volvera a ver desde que se separaron en Anveres no 1973.

Os tres chegaron ao barco por necesidade. Eran menores de idade que tiñan que axudar na casa. Na de Gonzalo, por exemplo, eran 11 irmáns. Moitas bocas que alimentar. «Un veciño díxolle ao meu pai que podía conseguirme un traballo alí. Non quedaba outra», conta. El prefería quedarse e seguir crecendo no fútbol, era extremo no Coruxo, pero non quedou outra. «Embarquei en Marrocos», lembra. Foise alí en avión con 15 anos e en Casabranca perdéronlle a maleta. «Cheguei ao barco sen roupa. Tivéronme que deixar os compañeiros», lembra entre risos.

Ao seu lado, Carlos Juncal, que naceu en Cangas no 57, explica que Gonzalo herdou o mote que lle puxeran os mariñeiros do barco danés. «Foi o novo bambino», di. El tamén embarcou moi mozo, con 16 anos. «Fun o primeiro dos tres en chegar ao Badagry», indica. Entrou como axudante de cociña e, aos poucos, foi crecendo na tripulación. Carlos axudou a Gonzalo a adaptarse ao barco e, tamén, a Mario. «Recordo perfectamente o primeiro día que o vin. Ía de traxe, cunha gravata e unha maleta pequena», explica

Mario non deixa de sorrir escoitando aos seus amigos. As memorias voan de anécdota en anécdota. Carlos e Gonzalo foron dos seus primeiros amigos en Europa. Vendeu a súa moto, un equipo de música que usaba unha banda que tiña e fixo as maletas para buscar unha oportunidade. Primeiro recalou en Barcelona, pero non lle gustou aquela cidade que aínda vivía baixo a ditadura franquista. Foise a Anveres e alí coñeceu a Manolo Cores, un emigrante de Vilagarcía de Arousa que tiña un bar coa súa muller na cidade belga. Por alí pasaba un Mario frustrado por non atopar traballo. Manolo axudoulle e conseguiulle un traballo nun barco: o Badagry.

O barco danés transportaba químicos por todo o mundo. «Sobre todo ácido sulfúrico», matiza Juncal. Pasaron case un ano a bordo percorrendo o mundo. «Eramos unha familia», indican. Refírense a un grupo que formaban oito bos amigos e no que tamén estaban o irmán de Mario e o cuñado de Carlos. Na súa conversación rememoran aquelas grandes tormentas que metían o mar no barco. «Era moi baixiño e a auga entraba de babor a estribor», continúan. Tamén volven á calor do Brasil, a un río de África e a unha fría Noiteboa fondeados fronte a Liverpool. «Nunca chore tanto como aquel día», lembra Juncal. «Era moi duro estar fose de casa con esa idade. Ninguén debería embarcar tan pronto», engade Gonzalo.

Se se vai el, imos nós

Os tres mariñeiros compartiron vida durante un ano, pero o que máis lles uniu foi o seu pequeno motín. Mario tivo un problema con outro mariñeiro e o capitán díxolle que debería deixar o barco en Hamburgo. «Os oito dixemos que se se ía el, iamos nós», conta. Plantáronse e... «Fomos», din Carlos e Gonzalo. Quedaron os oito en Hamburgo. Non tiñan traballo, pero estaban orgullosos de apoiar a un amigo. «Nunca esquecerei este xesto. Por iso queríaos volver ver», di Mario, que fixo o resto da súa vida no Bélxica, Gran Bretaña e Barcelona.

O grupo deixou o porto de Hamburgo e foise a Anveres a probar sorte. A idea era volver embarcar, pero Carlos e Gonzalo tivéronse que volver a Galicia. «Tardamos tres días entre tren e tren», lembran. Os amigos non volverían coincidir nunca. Gonzalo tampouco contaba con volver ver a ningún, pero «aí estaban no bar ao lado da miña casa», di cun sorriso. Na mesa do bar do Panxón compartiron as memorias construídas naquel barco danés e, tamén, as vidas que construíron en 52 anos, unhas que comezaron no Badagry no 73.

---

---

---