A réplica de Izan do mítico barco mide 6,20 metros de eslora e xa suca o Miñor
27 jun 2025 . Actualizado á 02:00 h.Todo empezou cunha pregunta inocente. Ou quizais non tanto. «Queres que che construamos un Titanic xigante?», soltoulle o seu tío Fernando Rambozzi sen imaxinar o que viría despois. «Dez minutos despois fóillenos das mans», admite. Foi como acender unha mecha. Toda a familia subiuse ao barco —literalmente— empurrada polo entusiasmo dun neno de oito anos coas ideas moi claras.
Ese neno chámase Izan Ríos García e vive en Nigrán, a beiras do mar. Desde a desembocadura do río Miñor que separa o seu municipio de Baiona parte xa unha réplica navegable do barco de pasaxeiros máis impresionante xamais construído. Non é o mesmo soñalo que facelo, pero Izan fíxoo flotar. E con nota.
«O meu pai ensinábame vídeos de Youtube e contaba cousas do Titanic, e así comezou o meu interese. Como me gustaba, empecei a comprar libros para aprender todo o que podía», conta Izan, vestido de branco como un auténtico capitán onda o seu irmán pequeno, Marlon, de seis anos. Xuntos forman a tripulación ao mando do monumental transatlántico.
A afección foi crecendo, e o seu tío —xunto ao pai de Izan, Miguel, cómplice habitual das súas aventuras desde que ten memoria— acabou implicado a fondo na construción.«Sempre tivo fixacións intensas cando algo lle interesa. Primeiro foron as quenllas, despois os dinosauros e agora o Titanic. Como debuxa moi ben, xa fixera moitos planos», explica o seu pai, orgulloso desa curiosidade inesgotable que o define.
Antes de lanzarse co barco real, na casa xa fixeran de todo: maquetas de cartón para probar afundimentos, cadros, esquemas e ata traballos para o colexio. Na ponte de maio, a familia viaxou a Madrid para ver xuntos a exposición inmersiva A Lenda do Titanic.
En Nadal puxéronse ao choio. Foron catro meses de dedicación e dez fins de semana maratonianas. Izan marcaba os tempos e revisaba cada detalle; os adultos executaban baixo as súas ordes. Incluso o pintado final do casco levou a súa firma. «Montámolo sobre un kaiak para garantir flotabilidade e estabilidade», explica o seu tío, que tamén se encargou do sistema de dirección.
O resultado está á vista: unha embarcación de 6,40 metros de eslora e dúas de alto, construída con tubos de plástico e plafones reciclados, catro chemineas (unha delas que tamén bota fume), temón, pasarelas, varandas, botes salvavidas e tecnoloxía propia do século XXI: luces, bucina e unha cámara para saber en cada momento por onde avanza a embarcación.
Funciona a motor ou a pedais e caben dúas persoas a bordo. «É totalmente segura», asegura o tío. A botadura celebrouse como manda a tradición, cunha botella para romper no casco e todas as honras. A réplica suca xa o Miñor con rumbo á imaxinación. Pero non o fai soa: tamén construíron un iceberg para completar o decorado. Así que estes días, en pleno verán, no río hai barco… e hai iceberg. A nave xa chocou varias veces coa estrutura flotante, recreando unha e outra vez a escena máis icónica do cine. Só faltan os músicos. «Ten todo listo para simular o naufraxio, pero agardo que esa escena aínda tarde en chegar», confesa o seu tío.
O próximo reto está en marcha: a Marlon encántanlle os guindastres e o equipo xa estuda como poder construír unha grande en condicións, adianta o seu pai. Quizais sirva para o rescate tras o naufraxio previsto para finais de verán. Porque hai barcos que fan historia, e familias que a reinventan escribindo unha propia.