É futbolista, concelleiro de deportes, axente e ciclista por un día, pero coñécenlle como o irmán de Damián
16 jun 2025 . Actualizado á 13:40 h.Central do Cultural de Areas de Preferente, concelleiro de deportes de Ponteareas, membro de axencia de representación de futbolistas Universal 22, deportista e ata con primeiros pasos na bicicleta. Así é Nicolás Rodríguez Sousa (Ponteareas, 2001), un mozo polifacético. «Non sei nin que dicir. Sacando tempo de aquí e de alá», comenta sobre como o fai. Polo momento, atende a case todo, salvo a que unha vez ao mes pérdese un adestramento por coincidir co pleno ordinario da súa corporación. Nico sente a gusto no Areas, co que acaba de renovar; gústalle a política e levar do deporte local, pero non esconde que ser axente de xogadores leva a palma. «Eu creo que o meu futuro vai tirar polo mundo da representación», vaticina. Aínda que, polo momento, non ten que escoller.
O fútbol marcou a vida de Nico. Aos catro anos, xa lle estaba dando patadas ao balón: «E dende entón, nunca parei». O Condado, que logo se converteu no Vila do Corpus, foi o seu primeiro equipo; en infantís, deu o salto ao Celta ata o último ano de xuvenís, cando marchou para o Cultural de Areas; despois, pasou pola VDE Ourense (o herdeiro do histórico CD Ourense) para, a continuación, xogar en Terceira co Xuvenil de Ponteareas e agora xa acumula tres anos no Areas, onde a gustaría botar raíces.Aos seus 24 anos, non se expón xogar máis arriba; en parte, porque considera que hai dous anos asinou un excelente curso que non tivo recompensa. «Penso que fixen moi bo ano, non me chamou ninguén e dixen: ‘Ata aquí'».
Con respecto á vertente política, Rodríguez Sousa recoñece: «Sempre foi un mundo que me gustou». Esa inquietude comezou, confesa, «cando empezas a ver a tele e sabes o que hai». Con todo, nunca entrara en política ata uns meses antes das últimas eleccións locais, cando xurdiu a posibilidade despois de ter «varias reunións» con el que ahora es su «xefe, por así dicilo»: «Gustáronme as ideas e o que transmitía e quíxeno acompañar», comenta.
De entrada, non estaba chamado a ocupar unha praza na parte alta da lista. «A súa idea era que axudase na candidatura, pero na segunda reunión, díxenlle que para ir de recheo que non ía, senón que quería ir nun posto de saída». Nico ocupaba o número cinco da candidatura de ACIP (Alternativa de Cidadáns de Ponteareas), pero a renuncia dunha compañeira permitiu entrar na corporación e agora ostenta a concellaría de Deportes, un departamento no que axuda que Rodríguez Sousa cursase no seu día o ciclo superior de TAFAD. Ao seu labor institucional dedícalle as mañás e cando non lle dá tempo a acabar, regresa pola tarde.
Durante a súa xestión, o Concello aumentou a consignación económica para a trintena clubs rexistrados en Ponteareas pasando de 60.000 a 200.000 euros; cambiouse o parqué dun pavillón; este verán faranse reformas noutro e tamén se remodelaron os vestiarios do club de tenis. Están a intentar, así mesmo, recuperar o campo de Pardellas. Nico considera que «o deporte de Ponteareas está ben, pero quédalle moita marxe de mellora. Os clubs están bastante contentos». El, tamén, por iso di que agarda seguir «moitos anos» no cargo. O que xa non ten tan claro é ser alcalde. Gustaríalle? «Si e non, porque é unha responsabilidade moi grande, pero tampouco o descarto».
A posibilidade de representar a futbolistas chegoulle a través do seu irmán, o xogador do Celta Damián Rodríguez, que lle abriu as portas da axencia Universal 22. «Entrei por meu irmán. É un mundo que me gusta e no que me gustaría continuar moitos anos. Sempre me gustou ir ver torneos con Damián e raíz diso, viu que a miña persoa podía encaixar perfectamente nese rol de seguir a rapaces». A tarefa primordial de Nico no mundo da representación é detectar talentos, pero aos poucos, vai aumentar o seu radio de acción. «Estar tantos anos nunha canteira como a do Celta abriume moitas portas, permitiume coñecer a moita xente e comentáronme que algunha xente podía chegar (á axencia) a través de min», sinala antes de admitir: «A min o que me gusta é traballar cos maiores logo de empezar con cadetes e xuvenís».
Porque Nicolás ve que o seu futuro pode pasar por este mundo. «A miña idea é seguir medrando, empezar a firmar xogadores e intentar que os amigos que teño na elite tamén se poidan vir e logo continuar crecendo». Fronte a tácticas un tanto «violentas», aposta por estar preto dos rapaces e das familias. «Queremos acompañalos nese proceso».
Á parte de todo o anterior, atopa tempo para facer deporte, especialmente sae a correr dous ou tres veces por semana, pero como bo ponteareán tamén se sobe á bici e o día despois de estar en Xetafe no partido que clasificou ao Celta para Europa afrontou a Clásica Álvaro Pino. «Vin toda a noite no coche é a mañá foi por intentalo. Pensei que non ía acabar porque había un porto moi difícil para alguén que non anda en bici. Foi un pouco quentada», recoñece entre risos.
A pesar de ser tan polifacético, en Ponteareas coñéceno moito máis por ser o irmán de Damián «sen dúbida», di mentres admite que «nos confunden moito». En realidade, son dúas gotas de auga aínda que non sexan xemelgos. «Cada día teño que dicirlle a algún neno que non son Damián». Nicolás asegura que non lle importa: «Para min é un orgullo ser o seu irmán».