Adestrador de ximnasia e taekuondo, saltou dun deporte a outro de neno ata enfocarse neses dous
12 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.O deporte foi unha constante na vida de Roi Pereira (Vigo, 1988), que non vén de familia de deportistas, pero que desde neno practicou varias disciplina, formouse academicamente neste ámbito e acabou dedicándose profesionalmente a ser adestrador de ximnasia acrobática no Flic Flac vigués. Empezou con natación e tenis, para logo penetrarse no mundo do remo e de aí, pasar ao taekuondo, que segue practicando hoxe en día.
A súa incursión na ximnasia acrobática foi algo improvisado, que non vía vir. «Un moi bo amigo meu, Aarón Castro, estaba metido e díxome que facía falta xente e que se me apetecía probar», rememora. Relata que chegou case «como invitado» cando tiña 25 anos, pero foi para quedarse. «Sabía que existía ese deporte, sobre todo polo meu amigo, pero non sabía nada del, estaba en branco», recoñece.
Os seus inicios foron «facendo prácticas». Foron «ensinando o básico» mentres el remataba a carreira; a continuación, foi sacando os títulos dos diferentes niveis de adestrador, a un por ano, ata telos todos no 2016. «Gustoume empezar a traballar con nenos, facer acrobacias que chaman a atención, o típico que de neno xogas na praia ou nos peiraos ao saltar á auga», responde sobre que atopou neste deporte.
Pereira, que completa o seu labor no club co rol de tesoureiro, leva aos nenos máis pequenos, entre os tres e os seis anos, máis un grupo de competición con ximnastas ente nove e dez, entre eles, ningúns «con boas aptitudes» e que están a intentar que «saian cara á vía internacional». Non oculta a dificultade no sentido de que se aprenden «habilidades motriz complexas», pero á vez, sostén que non se exclúe a ninguén. «Pedirlle a un neno de dez anos que salte desde os brazos dun compañeiro, póñase a tres metros de altura, faga un dobre mortal e caia ao chan de pé require moito traballo, pero todo o mundo pode», subliña.
Conta que é un deporte de roles, co do áxil, que normalmente é o máis pequeno que lanza ou é mantido nas figuras de equilibrio, ou o rol de base, o deportista que soporta ao máis pequeno. «Uns tardan máis que outros en chegar, dependendo, sorbe todo, da motivación», sostén. Ao contrario do que se poida pensar, asegura que as caídas non son habituais, o seu traballo incide niso: «Adestramos para que non pase, para que sexan conscientes e non fallen. Sempre pode haber un accidente, un descoido», pero evitalo é prioritario.
No seu rol de adestrador, Pereira leva a machada e «ir paso a paso, unha progresión de menos a máis» que marcan os propios ximnastas. «Intentamos que sexan eles os que pidan o seguinte paso cando están seguros e confiados de seguir avanzando», conta. Pero non sempre é así: «Dependendo do neno, ás veces tes que motivalos ti, facerlles ver que xa están listos para seguir adiante», debulla.
Se sincera ao explicar que ata fai un par de anos, o que máis gozaba do seu rol de técnico era que seleccionasen a nenas —son maioría no club— que estaban con el para avanzar de grupo. «Era a miña maior satisfacción, pero hoxe éo que sexan capaces de lograr certas dificultades nos elementos complicados que traballan, porque custa logralo e é un premio», reflexiona. No lado oposto, confesa que o máis duro é lidar con algúns pais. «Para eles, o seu fillo é o seu mundo, só está el e non son conscientes de que nós temos que mirar por 100 máis que son igual de importantes».
Encantado coa faceta de técnico, non abandonou a práctica do taekuondo. «Gústame competir, son das persoas que adestran para iso, cun obxectivo en mente», mentres que como adestrador, «é compartida, cun proxecto común». «Acompáñaslles no proceso. E ser e ser deportista axúdame a comprendelos, ter paciencia, saber que hai días mellores e peores», sinala.
A súa experiencia inclúe ser preparador físico no Vagalume de patinaxe, axudar a compañeiros de taekuondo e dar clases en colexios de forma puntual, xa que ten o título. No Flic Flac, complementa o seu traballo con labores de tesoureiro e incluso de secretario. «Implica preparar as cotas, gastos de viaxe, enviar mensaxes, pedir a instalación do pavillón...», cuestións que saca adiante «con gusto».
Non sabe se queda algún deporte máis por chegar á súa vida no futuro, pero á acrobática ten moito que agradecerlle mentres viva. «Estou a coñecer mundo e persoas, incluídos adestradores moi importantes, e aprendendo moitas cousas do deporte e doutras culturas. É o máis gratificante».