Raquel Areal, primeira galega que logra unha praza fixa na Filharmónica de Berlín: «A música é unha forma de vida»
VIGO
O mozo e virtuosa violinista de Tui cumpre o soño da súa vida ao entrar na prestixiosa orquestra
05 feb 2025 . Actualizado á 21:52 h.«Papá: non sei cando, pero algún día verasme tocando aí», díxolle unha vez Raquel Areal Martínez ao seu pai. Este mozo de Tui que con 6 anos empezou a estudar violín seguindo os pasos da súa irmá Sara non lembra a data exacta na que fixo esa promesa mentres vía pola televisión un concerto da Berliner cos seus proxenitores, que «tamén foron sempre moi fans desta institución». A que non esquecerá ningún deles é a do 31 de xaneiro do 2025, porque ese día Raquel conquistou o seu soño e converteuse, con tan só 25 anos, na primeira galega en conseguir unha praza fixa na Orquestra Filharmónica de Berlín. «É tan alucinante, aínda non mo podo crer porque o meu soño sempre foi chegar a tocar na mellor orquestra filharmónica do mundo e conseguino», explica emocionada a La Voz desde a capital alemá.
O mozo violinista, que desde setembro forma parte da Karajan Academy da Berliner Philharmoniker, onde xa estiveron outros galegos, como académicos ou colaboradores confirma que é a primeira en conseguir unha praza fixa. Aínda tocando o ceo, Raquel mantén os pés na terra e, fiel aos seus principios de humildade e constancia, sostén que o veredicto foi unha auténtica sorpresa para ela. «Estaba na cafetería do propio auditorio agardando os resultados e moi ilusionada porque estaba satisfeita do meu traballo, pero non mo agardaba porque normalmente ninguén consegue unha destas prazas á primeira», di. Parte do xurado, que eran membros da orquestra, confirmáronlle a noticia en canto acabou a deliberación e «sigo aínda sen poder crelo».
Só 80 músicos de distintas nacionalidades conseguiron chegar á preselección que fixo a institución para cubrir dúas vacantes. Nove pasaron á seguinte fase, catro á seguinte e Raquel conseguiu a súa. A criba foi durísima. Curiosamente, hai pouco máis de tres anos conquistou a praza na Orquestra Nacional de España despois dun longo proceso de selección no que tamén eran 80 os candidatos que se disputaban outros dous postos. Un quedou deserto e o outro foi para ela.
«Síntome moi afortunada porque teño outros compañeiros que tamén traballan moitísimo e son moi válidos, pero téñense que dar as circunstancias idóneas para ir avanzando pasito a pasito», considera. Sobre que necesítase para chegar a tocar na Filharmónica de Berlín, Raquel fala de actitude e perseveranza:
«Fai falta un pouco de talento, pero sobre todo constancia á hora de traballar para desenvolver capacidades e estar rodeada de moito apoio. Eu xamais o conseguiría sen o da miña familia».
Ten unha mención especial para os seus pais e para a súa irmá Sara, que traballa na Sinfónica de Galicia. «Ela foi sempre unha inspiración para min e un grande apoio. Tamén me axudou moito a confiar en min mesma para estas probas concretamente», indica.
Raquel defende que «sen traballo non hai talento, fan falta moitas horas e constancia». Ademais, advirte: «É unha carreira moi longa e esixente, moi dura a nivel psicolóxico».
«Tocar cos mellores músicos e directores do mundo e con tres concertos cheos por semana é un privilexio», desvela esta muller desde o escenario no que sempre se soñou. «É tan alucinante! Son tres días de ensaios e tras o último xa é o primeiro concerto. Tres días seguidos nos que todo se enche e ao público só fáltalle tirarse tamén ao escenario porque o que ocorre nos concertos en realmente máxico», explica entusiasmada o mozo tudense. «Hai quen goza co fútbol ou outros deportes.
Para min, a música é unha forma de vida e sobre todo de compartir. Ademais, estou no mellor equipo do mundo», di de novo agradecida igualmente aos seus compañeiros de traballo.
Formada na Escola Superior de Música Reina Sofía de Madrid e na Hochschule für Musik Hanns Eisler de Berlín, Raquel Areal Martínez traballou incansablemente.
Únete á nosa canle de WhatsApp
«A música foi a miña vida desde pequena, e todo o que logrei é grazas ao apoio de quen me acompañe. Este camiño esixe sacrificio, pero tamén saber gozar cada momento», sostén a violinista que crea escola.