A roza en plena floración primaveral produce demasiadas contraindicaciones para o medio ambiente
21 abr 2024 . Actualizado ás 05:00 h.Hai unhas semanas tratabamos o serio problema que representa para a supervivencia das árbores pódalas a destempo, que por certo o Concello continúa facendo. Hoxe quixésemos facer unha alegación similar en contra das rozas nos parques urbanos que, igualmente a destempo, realízanse estes días. En realidade é un eloxio da vexetación silvestre nos parques e un recordatorio dos múltiples beneficios que nos brindan, para empezar en canto a aquela seca da que alegremente xa nos esquecemos.
Aínda que este ano foi excepcionalmente chuvioso comparado cos anteriores e coa tendencia que nos mostran os indicadores da urxencia climática, en calquera momento volverá a seca e xa estamos notando o aumento da calor. Unha densa capa de herba alta e vexetación silvestre nos parques conserva a humidade e consecuentemente minimiza a necesidade de rega e axuda a aforrar auga.
Esa mesma humidade refresca o ambiente e converte os parques e parterres non rozados en pequenos refuxios climáticos ante as altas temperaturas. Outra das importantes funcións das zonas non rozadas nos parques é que, en linguaxe municipal, son «sitios cheos de bichos», o que traducido significa que permiten servir de refuxio e alimento a moitas especies de insectos e invertebrados silvestres, colaborando, xa que logo, na conservación da biodiversidade urbana pois non esquezamos que estes «bichos» son fundamentais para o mantemento dos ecosistemas que nos permiten vivir e do que os polinizadores representan un bo exemplo.
Rozar agora significa tamén eliminar, xustamente en plena floración primaveral, unha boa parte das valiosas flores e plantas silvestres («malas herbas» en linguaxe municipal) que sobreviven nos nosos parques e xardíns que necesitan aos polinizadores e viceversa. Non menos importante, especialmente nos bordos dos camiños e moi especialmente en zonas de taludes e pendentes pronunciadas dos parques, é o papel que xoga esa vexetación en previr e reducir a erosión e as escorrentías. A súa función como elementos imprescindibles para suxeitar o chan nunca é suficientemente valorada, e así pasa o que pasa con avenidas e inundacións cada vez que caen choivas torrenciais, ou simplemente a súa utilidade para defender o chan fértil do piso, que este é outro dos beneficios que nos brindan: a fertilidade.
A vexetación sen rozar oxigena o chan e completa o ciclo da materia orgánica na natureza achegando nutrientes esenciais para a súa propia supervivencia e a das árbores e arbustos coa que comparten os parques urbanos onde son especialmente necesarios. É un proceso de compostaxe natural de bioresiduos (en linguaxe municipal denominábase lixo) protagonizado por innumerables anélidos, isópodos, coleópteros, cen e milpiés, tisanuros, dermápteros, colémbolos, proturos, nematodos e un longo etc. ata chegar aos cen millóns de bacterias e medio millón de fungos que viven nunha soa cucharadita de terra fértil.
Nestas illas de natureza que son os parques deberiamos rozar soamente o imprescindible, mantendo sempre accesibles evidentemente as zonas de paso, e facelo só durante outono e inverno e polo mesmo deberiamos tamén encher de plantas silvestres os alcorques das árbores urbanas. É só cambiar a forma de pensar o que entendemos por contornas limpas: rozar os parques non é «limpar» sinxelamente porque as plantas silvestres non son lixo.