Miguel Costas uniuse a outros dous exmiembros do mítico grupo vigués para debullar o repertorio dos seus primeiros anos en dous concertos que terán lugar na Fábrica de Chocolate
04 abr 2024 . Actualizado ás 00:58 h.«Eles querían chamarse Os Indomables, pero eu díxenlles que era un nome horroroso e ocorréulleme, así, de súpeto, Hey Hematoma. E parece que tivo éxito». Dio Miguel Costas Peón (Vigo, 1961), músico desde fai máis de corenta anos, dos cales, pasou catorce en Sinistro Total (S. T.). O seu comentario se contextualiza no anuncio dun concerto no que participarán tres exmiembros da mítica banda viguesa, aínda que baixo o nome de Hey Hematoma, para debullar cancións tan lendarias como Miña terra galega, Bailarei sobre a túa tumba ou Quen somos? De onde vimos? Onde imos?
Todo naceu en Madrid o día do enterro da formación creada en 1981 por Julián Hernández, Miguel Costas, Alberto Torrado e Germán Coppini. «Javier Soto [guitarrista dos Resentidos e de S. T. tras a marcha de Coppini] e eu fomos sempre moi amigos, pero facía tempo que non tocabamos xuntos», explica Costas Peón. «Despois do concerto no WiZink Center, pensamos en facer algo xuntos e uniuse Andrés Cunha [último batería de S. T.] co que fixen boas faragullas», engade o guitarrista nado no Calvario. A eles unir nesta experiencia outros dous experimentados músicos, Alberto Cunha e Chus Dasilva.
A actuación producirase o 30 de abril na sala viguesa A Fábrica de Chocolate, pero xa non hai entradas. «Tivemos que programar un segundo concerto debido á resposta da xente», sinala Costas. O segundo asalto será no mesmo espazo o 1 de maio. En realidade, aquela cita madrileña de despedida deixou un sabor agridoce a Miguel, e tamén, certa decepción. «En principio, a min chamáronme para facer unha xira de concertos ; iso fose o que me gustou e, sobre todo, tocar en Vigo. quedou pena de non ter tocado en Vigo», laméntase o guitarrista, que actualmente reside en Escairón, no rural que tanto molestou no seu día a Alaska e que agora Miguel Costas defende.
Hernández-Costas
Cantas cancións compuxo Costas na súa etapa sinistra? Responde con certas dúbidas: «Je, je, non o sei. Máis de cen, pero non o sei exactamente, creo que foron doce elepés e cancións incluídas en recompilacións. Noventa ou cen, pero, si, unha chea». Eran composicións, na maior parte dos casos, conxuntas con Julián Hernández. Salvando as distancias, o tándem Costas-Hernández podería ser a versión galega de Lennon-McCartney ou de Leiber-Stoller. «Non hai moitos dúos en España que compartisen composicións como faciamos nós. Nese sentido, foi unha pena, porque desde o punto de vista da composición eramos un tándem que funcionaba moi ben», afirma, á vez que cualifica de correcto o seu reencontro con Julián Hernández no concerto de Madrid. É inevitable preguntarlle entón polas razóns daquela dolorosa separación de 1994. «Eu non estaba de acordo co camiño que querían tomar eles, e xuntáronse moitas circunstancias. Se cadra, noutro momento, talvez non pasase», lembra.
Ao pórlle na tesitura de analizar a traxectoria da súa exgrupo, xa sen ela nas súas filas, responde : «É complicado que me preguntes iso. Je, je. Nós empezamos a facer blues antes de ser S.T. Eramos un grupo de blues e, de feito, no primeiro concerto eramos O Sexteto de Blues, o que pasa é que eu talvez non fixese o disco A historia do blues que fixeron eles; ese disco sobraba un pouco na súa traxectoria, pero son cousas deles. No resto, se houbese cancións miñas, veríame máis situado».
Agora, con Hey Hematoma, Miguel Costas sinala que a cousa se ha ir de nai». Advirte que ten previsto continuar coa súa carreira en solitario. «Para estes dous concertos de Vigo serei un máis do grupo, pero se hai outros, eu irei como artista invitado», apunta. O resto dos integrantes teñen a idea de continuar e ampliar o repertorio de S.T. a outras etapas máis recentes. con Alberto Cunha como cantante, segundo explica Miguel Costas.
«Puiden vivir da música, que é o que me gusta»
No currículo musical de Miguel Costas tamén se atopa outro fito importante localizado nos anos oitenta. Foi a alma máter de Aeroliñas Federais e algunhas daquelas cancións seguen formando parte do seu repertorio en solitario, como certos temas do seu grupo dos anos noventa, Os Feliz. «Eu, nos concertos sígoo pasando ben e gozo, o que xa non me gusta é tirar de furgoneta e todo o que implica desprazarse; pero este é un traballo que me gusta e ata agora me hei ir mantendo, con momentos duros e outros bos, pero puiden vivir do que me gusta», recoñece.
Unha xira en solitario.
Tras varias experiencias en grupos, Miguel Costas vira agora en solitario coa súa chea de cancións, e recoñece que cada vez lle gusta máis tocar en salas pequenas. En leste mesmo mes, estará en Guadalaxara, Madrid, Benavente, León, Mayorga e Sarria. «A xente nos concertos sempre me pide cancións daquela etapa, os grandes clásicos de Sinistro, e ao público sempre hai que darlle o que pide», di.