Trinta anos de a noitevella vallecana do Deportivo

Foi aquela un Nadal atípico, ou mellor un ano novo atípico. O calendario de liga obrigaba a Deportivo e Raio Vallecano a abrir o pano futbolístico en 1994 co encontro adiantado da xornada 17. Así, madrileños e deportivistas mediríanse en Vallecas o 1 de xaneiro de 1994, coas uvas a medio dixerir e as badaladas da medianoite anterior aínda resoando no ambiente.

Estaba a ser aquela unha tempada de altura para o Dépor. En pleno vórtice do Superdépor, Arsenio Iglesias engraxara a máquina futbolística herculina que funcionaba coa precisión dun reloxo. Un bloque defensivo impenetrable e rochoso, un Liaño que tras 16 encontros de liga apenas encaixara cinco goles, un centro do campo onde Donato e Mauro Silva puñan o traballo e o talento defensivo e onde Fran puña a imaxinación e a clase. Na dianteira, a lenda Roberto Gama de Oliveira, Bebeto seguía escribindo a súa historia levando ao Dépor a loitar por obxectivos inimaxinables.

Porque aquel Raio Vallecano - Dépor do 1 de xaneiro xogábase cos branquiazuis como líderes do campionato. 24 puntos en 16 xornadas, 10 vitorias e só dúas derrotas e un empaquetado e uns conceptos que convertían ao Dépor nun aspirante a todo. Como sempre, o Barcelona axexaba pese ao magnífico campionato deportivista, os de Johan Cruyff mantíñanse segundos con 23 puntos, a un de distancia.

Chegaba aquel partido do 1 de xaneiro de 1994 tras unha previa marcada por un descanso de 12 días que futbolistas como Bebeto e Mauro Silva aproveitaran para viaxar a Brasil a descansar e gozar cos seus familiares e amigos. Mesmo, naquela época rumoreábase cunha posible oferta do Sao Paulo, gañador entón da Copa Libertadores a Mauro Silva, algo que el negaba no seu regreso a Alvedro: «Houbo xente en Sao Paulo que me preguntaba pola miña fichaxe, díxenlles que non, que estaba moi contento na Coruña, aínda que algún día poida que vaia ao Sao Paulo, pero non antes dun par de anos». Bebeto, quen regresaba á Coruña dous días antes do duelo ante o Raio xa falaba entón do gran anhelo en 1994: «O pichichi é o de menos, o ano pasado gañeino e non supuxo nada para o equipo. O que importa de verdade é gañar o campionato, non é doado pero temos calidade suficiente para logralo. Sei que a afección do Dépor está do meu lado e para un xogador é fundamental sentir ese cariño», explicábase entón o dianteiro.

Arsenio Iglesias : «Pasei unha vez un fin de ano só nun tren, para min isto non ten moita importancia, isto das uvas é un requisito ao que estamos todos tan suxeitos por un pasado e uns costumes que a min me traen un pouco sen coidado»

Aquel Dépor tiña dous vellos coñecidos do Raio que foron actores secundarios durante aquela histórica tempada; Paco Jémez e Pedro Riesco. O entón central e agora adestrador das Palmas , que apenas estaba a contar con minutos para Arsenio Iglesias mostraba nos días previos ao partido ante o Raio o seu arrepentimento por fichar polo Dépor: «Se puidese dar marcha atrás faríao, porque o estou pasando moi mal aquí, sen xogar. Preferiría estar nun equipo con menos aspiracións que o Dépor e xogando. Se puidese volver atrás non tería vindo ao Deportivo».

O conxunto herculino viaxaba a Madrid na tarde do 31 de decembro e pasaría a última noite do ano concentrados no hotel Sanvy. Coa sinxeleza e claridade que sempre lle caracterizou explicaba Arsenio Iglesias a atípica noitevella que pasaría o Dépor en Madrid: «Será como calquera véspera de partido, logo se os xogadores teñen empeño en tomar as uvas, encantado. Para min o das uvas é un requisito ao que estamos suxeitos por unhas tradicións e costumes que me traen sen coidado, pero non teño inconveniente nun brinde ou calquera cousa». E proseguía ou Zorro de Arteixo sobre o partido e aquela tempada: «Todo o que non sexa perder é importantísimo, a todos nos cega a soberbia e a todos os equipos nos custa moito gañar. O primeiro posto é dificilísimo mantelo. Hai moitos lobos que axexan empurrando duro para arrebatárnolo».

O Dépor formou ante o Raio co seu once de gala que se recitaba de memoria: Liaño; López Rekarte, Djukic, Ribeira, Voro, Nando; Mauro Silva, Donato, Fran; Claudio Barragán e Bebeto. No Raio era baixa o seu eterno capitán Cota, pero destacaban figuras como o carismático meta Wilfred, Onésimo, Hugo Sánchez ou Visnjic.

O encontro foi tremendamente igualado. No Dépor vaticinaban un partido pechado e parello e así foi. Na primeira parte o Raio Vallecano foi quen levou as rendas do partido, pero o Dépor, co seu armazón defensivo funcionando a pleno rendemento, soubo anular os ataques rayistas con moita orde, concentración e intensidade. Soamente a través dos disparos afastados soubo o Raio crear certo perigo a Liaño, aínda que ao descanso se chegou con empate sen goles e co meta do Dépor sen apenas ter que intervir.

Xa na segunda parte o Dépor deixouse ver máis en ataque. Rekarte e Nando prodigáronse máis en ataque polas bandas, Fran empezou a conectar por dentro con Bebeto e Claudio e os branquiazuis mostraron o arsenal de fútbol que lles erixía no máis alto da liga. Bebeto tras unha asistencia de Claudio tivo o primeiro pero mandou o esférico rozando o poste, mentres que no seu segundo intento, cun zurdazo tras centro de Fran desde a esquerda atopouse coa seguridade de Wilfred. O meta nixeriano do Raio foi o mellor do partido cunha actuación primorosa que evitou o triunfo dos de Arsenio. Donato cun derechazo de falta e, xa no tramo final, un cabezazo de Bebeto que Wilfred enviaba a córner tras sacar unha man felina acabaron por pechar as portas do Dépor ao triunfo. Nun partido complexo polo rival, o estado do campo e unha data inusual o conxunto herculino arrincaba un empate sen goles.

Arsenio, quen se queixou dun penalti «clarísimo» sobre Claudio no partido deu por bo o punto: «Os nosos marcadores estiveron soberbios, está a faltarnos moita efectividade este ano, se marcásemos o Raio haberíase vindo abaixo. O importante é que o equipo dea boa imaxe, de ben armado, de equipo que non se asusta e que non vén abaixo». Efectivamente o Dépor non veu abaixo en Vallecas e tampouco o fixo durante aquela histórica tempada. Si, foi a liga daquel penalti, unha liga onde o Dépor tropezou dúas veces ante aquel correúdo Raio. Tras o do Nadal encontro da primeira volta o conxunto herculino sufriu un dolorísimo tropezo ante os rayistas na segunda volta, na xornada 36, non podendo pasar tampouco do empate sen goles en Riazor.

Un empate que ao cabo sería decisivo para que aquel título se escapase das mans. Para o recordo queda aquel do Nadal recordo en Vallecas, aderezando con fútbol o que sería unha campaña histórica para un Dépor inesquecible.