Dábame apuro a homenaxe. Son unha persoa maior, que acaba de cumprir os oitenta, e que o tivo todo na vida. Non cría necesitar ningún recoñecemento. Pero convencéronme para saltar ao campo e non podo estar máis feliz.
No Deportivo fun xogador, adestrador e ata banqueiro, porque a sucursal que dirixín despois de retirarme estaba xusto debaixo da sede. Levo moi dentro ao club. Así que, como non emocionarme cando me vin de novo en Riazor, cos meus cinco fillos e oito netos na bancada, máis de sesenta anos despois do meu debut aos 18. O equipo que me levou a ser internacional e que sempre estará no meu corazón.
Saín do túnel moi nervioso e chegou Diego Vilares, que me desexou sorte, pero tratábame de vostede. Pedinlle que non o fixese e díxenlle que nel vía características parecidas ás miñas: un loitador que se entrega en todo momento. Iso é o que considero innegociable. Un exemplo de capitán.
Cando subín ao palco seguía coa tensión. Pensaba: «Como palmemos despois de facer o saque de honra...». Por sorte, enseguida chegou o primeiro gol e saqueime o peso de amais. Resultou un partido redondo, coa xente de aquí brillando especialmente.
Enriba marcou dous goles David Mella. Ao seu pai adestrárao eu. Tróuxeno con Luis Ucha e Orlando Vázquez e non perdemos a relación. Mellita paréceme un futbolista como un templo, que o ten todo para triunfar.
Tamén admiro a Dani Barcia, que creceu nestes últimos meses e aínda vai crecer máis. Cada día gaña apromo nunha posición na que esa é unha arma fundamental. Seino porque pasei por ela. A súa serenidade co balón, o seu criterio e a súa condición de xogador de equipo, moi necesaria para asentarse como profesional. Ademais, enténdese perfectamente con Miguel Loureiro, un das fichaxes do verán.
Regresou ao club polo que pasou de neno e vai gañando balóns e galóns. Ten ascendencia, manda, non permite un descoido. Fichar aquí tras tanto tempo fóra debe facerlle moi feliz. Case tanto como me fixo a min volver darlle unha patada ao balón en Riazor. Grazas, de corazón.