Toni Villa, xogador do Eibar de orixe galega: «Cando rexeita eses millóns, xa sabes que o Dépor estará arriba»

O de Ipurúa será un duelo especial. Alí reencontraranse Peru Nolaskoain e Stoichkov cos equipos nos que mellor renderon, pero tamén Toni Villa (Lorquí, Murcia, 1995) cunha camiseta que sempre lle acompañou, a pesar de non vestila máis que para compracer ao seu primo David. Ou para gozar dos partidos no restaurante Fisterra, que a súa nai, María Manuela Suárez Suárez, fundou en terras murcianas para honrar a ese lugar no que os romanos crían que se acababa a terra e do que ela marchou con oito anos.

—Significa algo especial para vostede o Deportivo?

—Claro, sempre tiven moita ilusión por xogar contra o Dépor. Por agora só o puiden facer a tempada pasada. O vivo cun gran cariño polos meus familiares, sobre todo polo meu primo, que é moi afeccionado e sempre me incitou a fichar por ese club.

—E que respóndelle?

—Que foi mala sorte e nunca coincidimos en tempo e forma. Pero, claro que sería un soño xogar no Dépor.

—Tivo como adestradores a dous mitos do deportivismo, como Sergio e Djukic. Que recordos garda do Dépor de cando era pequeno?

—No restaurante víanse os partidos. Eu non me acordo demasiado de cando xogaban en Europa e coñecín máis o que veu despois, pero ao compartir vestiario con Sergio e Djukic centreime en descubrir máis a historia e é tremenda. Máis aló diso, o que che demostra de verdade a dimensión do club é a afección. Pasaron os bos tempos e a xente aí segue.

—O que chega agora a Ipurúa é un líder que vén de golear as últimas dúas semanas. Asusta o equipo de Hidalgo?

—Non asusta, pero o Dépor sempre dá moito respecto. É un coco da categoría. Do que máis nos deberiamos preocupar, creo, é dese poderío ofensivo, cos grandes nomes que ten arriba.

—Imaxinaba que sería un dos candidatos ao ascenso antes de empezar a liga?

—A ver, está claro que moitas veces deixámonos levar polas sensacións e aínda estamos en setembro. Pero no momento no que o Dépor rexeita moitos millóns por un xogador, é unha mensaxe clara de que veu aquí a ascender. Hai outros equipos que poden dicir que teñen ese obxectivo, pero seguro que venderían ao futbolista. E ademais a historia do Dépor tamén fala. Dá igual en que categoría estea, que sempre vai ser un grande. Estivo en Segundo B catro anos e todos sabiamos que ese non era o seu sitio. Ao Dépor sempre hai que telo en conta. Xa só pola afección e por todo o que move sempre vai estar arriba, e se este ano lle dan ese apoio extras a nivel institucional...

—Vostede logrou dous ascensos co Valladolid (2018 e 2022) e outro coa Cultural Leonesa (2017). Que é o máis importante para conseguilo?

—A profundidade de persoal. A liga é moi longa e o Dépor, e todos os equipos, van ter refachos malos. O máis importante é confiar en si mesmo, ter tranquilidade e non porse nerviosos, porque hai moitos clubs, xogadores e adestradores que, cando veñen mal dadas, toman unha decisión incorrecta que hipoteca o resto da tempada. Hai que ir gañar cada partido e seguir traballando sen baixar o ritmo.

—En Ipurúa gañaron os tres partidos que disputaron.

—É que Ipurúa é diferente. Xa o sabía desde que xogaba de rival. Aquí vés sufrir e a suar, e se hai sorte a levarche algún punto. Nós agora mantemos iso. A nosa mentalidade é que de aquí non escapen puntos en toda a tempada. A partir diso, partido a partido, pero non imos renunciar a nada. Oxalá en maio esteamos a celebrar o Dépor e o Eibar.

—Destacan pola súa presión á saída rival e o Dépor ten dous dos centrais con máis acerto no pase. Pode ser unha arma de dobre fío?

—Os datos hai que collelos con pinzas. En Riazor, o rival está nun bloque máis baixo e os pases do central son máis doados. O que é seguro é que iremos gañar e iso significa non renunciar a nada, seguiremos presionando arriba.

«Rompín o xeonllo as dúas veces que mellor estaba»

Toni Villa debutou en Primeira División tras dous ascensos consecutivos desde Segundo B, coa Cultural Leonesa e o Valladolid. En Valladolid, ás ordes de Sergio destacou pola súa explosividad e desequilibrio como extremo, cualidades que volvería exhibir para ascender de novo ao equipo blanquivioleta no 2022, xa sendo un dos capitáns, con Pacheta ao mando.

Aquel ano fichoulle o Xirona. En abril volveu xogar contra o Valladolid e no primeiro minuto rompeu o ligamento cruzado anterior e o ligamento colateral externo do xeonllo dereito.

—Que perde e que aprende un tras unha lesión así?

—Perder, perdín tempo, porque agora mesmo creo que xa volvo ter o mesmo nivel que antes da lesión. Todo o mundo ten présa, pero hai que cumprir os tempos do proceso. Non remataba de atopar esa faísca para arrincar e, aos poucos, foron saíndo as cousas. É difícil, pero aprendes a ter paciencia.

—Participou pouco desde entón. Como o leva?

—Fun aprendendo a base de hostias (ri). A seguinte tempada do Xirona só xogo cando o equipo xa está na Champions e veño a Éibar en busca de continuidade e oportunidades, para estar o mellor posible canto antes. Pero a pasada foi unha tempada complicada. Agora aínda non entrei moito, pero estou ilusionado. Oxalá poida axudar ao equipo.

—Acostumado pelexar permanencias, como viviu esa clasificación á Champions en Xirona?

—Ao principio non cho cres e vas pensando que esta fin de semana xa non estaremos tan ben. Pero as cousas van fluíndo e ganas unha confianza que xa é moi difícil que te baixen desa nube. Empezabamos perdendo 2-0 e sabía que os meus compañeiros o ían a remontar, pensabamos que eramos invencibles. Non sentín nunca unha confianza así.

—Agora con 30 anos, Sente que se lle escapou algunha oportunidade para consolidarse en Primeira?

—Si. No fútbol moitas veces ten que coincidir a capacidade, coa sorte e o momento. Na miña carreira iso nunca pasou. O primeiro ano que estaba ao facer ben, rompín o xeonllo. Despois outra vez o mesmo. E cando si estaba san, se cadra mentalmente non estaba preparado. Aínda así, foron cinco anos en Primeira. Quizais puideron ser máis.

—Vén moito por Fisterra?

—Intento ir sempre que podo, en vacacións, pero os meus fillos, de 3 e 2 anos, aínda non coñecen Fisterra e quero levalos. É que ao ir a Murcia despois xa me pilla lonxe, pero sei que vou ir pronto, teño que levar á miña nai a que se reencontre cos meus tíos e o resto da familia, que lle fai moita ilusión.

---

---

---