O canteirán combina o seu primeiro gol e o seu mellor partido co Dépor no escenario idóneo para lanzar unha carreira como home de club
06 sep 2025 . Actualizado á 19:25 h.Cando Juan Otero abandonou Abegondo, Dani Barcia aínda xogaba no infantil. O reencontro deixou un retrato de parella no que se aprecia nítidamente a progresión do central. O colombiano, autor de trece tantos o curso pasado, marchou sen ver de preto a portería de Riazor. Literalmente. A súa sombra nunca lle permitiu virar.
Secar ao punta do Sporting foi só unha tarefa entre as moitas que asumiu o mozo defensa de Cambre no día da súa confirmación. Nin sequera a máis transcendente. Porque a que se lembrará cando pase o tempo é a menos habitual. Barcia marcou gol. O único do canteirán desde que acadou o primeiro equipo, despois de facer diana en cada tempada mentres durou a súa formación.
Pasaran 36 encontros en distintas competicións tras o seu debut nunha cita copeira en Guijuelo, a finais do 2022. Case tres anos de participación irregular; condicionada unhas veces pola competencia e outras polas lesións que lle impediron consolidarse no retorno do Dépor ao fútbol profesional.
A tozudez do defensor, que rexeitou diversas propostas de cesión, convencido de que as súas condicións se acabarían impondo, acabou de calar este verán na planificación do club. Certo que Lucas Noubi chegou avalado pola súa capacidade para desenvolverse tamén pola esquerda, pero Antonio Hidalgo non conta con máis centrais zurdos que o cambrés. De momento, non se perdeu un minuto de competición, esquivando a roda de cambios que si acadou a Arnau Comas, e a Ximo Navarro e Sergio Escudero no carril.
Na continuidade hai que dar tamén mérito ao adestrador, que non pasou a Barcia ningunha factura polos descoidos de pretemporada nin polas súas dous discretos partidos a domicilio, e quedou co bo papel fronte ao Burgos en Riazor. Tamén co rendemento ofrecido ao iniciar xogada desde atrás. O dono do 5 é o pasador máis frecuente no conxunto branquiazul. O foi ante o Sporting de Xixón.
Cita marcada en vermello; o máis próximo a un derbi, cando se puxeron imposibles os duelos de rivalidade rexional. A idónea para lanzar unha carreira como home de club. Tiña ata o 2028 para facelo, tras a última renovación, pero empezou xa. E fíxoo con gol. «No noventa e dando tres puntos», felicitábase en zona mixta. A dedicatoria, para a súa xente: «Á miña familia e aos meus amigos, sen eles non sería o que son».
Grupo selecto co que compartira o plan. «Agora aposto polo camiño de ser como Bergantiños; xa o dixen na casa», aclaraba hai meses, enfocado no equipo da súa cidade. O fútbol vai xusto de memoria, pero aí queda un día que lembrar.