O arxentino, que tiña 68 anos, xogou dúas tempadas na Coruña, onde conquistou tres títulos e deixou unha pegada indeleble
06 ago 2025 . Actualizado á 21:37 h.Mario Agüero é e será historia do Liceo. O arxentino, falecido este mércores aos 68 anos de idade, xogou dúas tempadas na Coruña e levou ao conxunto verdibranco a altas cotas. Con el como piar o equipo proclamouse, por primeira vez, campión de Liga en 1983. Foi en Tenerife, lonxe de Riazor, nun partido que estivo a piques de non disputar.
«Mario era moi grande e leváronlle un pantalón que lle quedaba pequeno. Dicía que se duchaba e que marchaba e, á vez, apresurábannos. Se non saïamos en cinco minutos dábannos o partido por perdido. Todos lle pediamos que, por favor, saíse. E fíxoo. Enfadado, pero resolveu o partido». O que fala é José Luis Huelves, porteiro daquel Liceo que, con tres goles do arxentino, proclamouse campión (2-7).
«Foi un xogador excepcional. Posiblemente, o mellor de todos os tempos en canto ao factor diferencial que podía achegar no campo. É un home moi querido dentro do hóckey, en todos os sitios deixou o seu selo», engade Carlos Gil. «Non hai habido outro xogador tan técnico e físico como el», engade Huelves.
Foi precisamente o mítico adestrador do Liceo, aínda como xogador, quen trouxo a Agüero a Galicia. «Coincidira con el no Campionato do Mundo. Vinme para a Coruña e díxenlle, ‘Mario, vou chamar para que veñas ao Liceo'. El, Martinazzo e Rubio foron as miñas recomendacións», conta.
Non fallou. Agüero vestiu dúas tempadas a camiseta do Liceo e levantou tres títulos. Primeiro chegou a Copa do Rey, ese mesmo ano a Copa CERS (1982) e, ao curso seguinte, a liga. «Foi un ídolo para moitas persoas daquela época e un espello no que mirarse», expón Gil.
Aínda que foi o seu carácter o que marcou aos seus compañeiros de triunfos. «Xogabamos na casa e o resultado era moi xusto. Viño e preguntoume canto tempo quedaba. Pouco máis de catro minutos. Contestoume: ‘Meto dous golitos e ímonos'. Colleu a bóla, e gol. Sacou de centro o rival, roubou, e gol. Faltando dous minutos fíxose coa bóla e díxome, ‘José, isto acabouse'. Non lla quitou ninguén, velo era espectacular», lembra Huelves, a quen anos máis tarde axudou como rival. «Xogabamos en Italia e levoume a Milán a que me vise un médico arxentino que, dicían, operara a Maradona. Dentro da pista era duro como unha pedra, pero despois era unha belísima persoa».